Ενα συγνώμη στον Αδωνη τον Γεωργιάδη, η Αριστερά με έκανε να δω το φως

Και μορφωμένος, και τρέντυ και ωραίος !

Οφείλω να ομολογήσω οτι μέχρι τώρα υπήρξα σκληρός με τον Αδωνη τον Γεωργιάδη. Το 2007 έγραφα οτι υπήρξε τηλεπωλητής και ευαγγελιστής ενός βιβλίου που προωθούσε τον εξολοθρευτικό αντισημιτισμό, παρέθετα και άρθρα προς τους εκδοροσφαγείς του Ιού που μιλούσαν για αυτόν. Το 2010 τον θεωρούσα τον ελάχιστο παρονομαστή που κρίνει πόσο ηλίθια μπορεί να είναι μια αντισημιτική φήμη – εαν μέχρι και ο Αδωνης την θεωρεί ηλίθια τότε είναι πραγματικά ηλίθια. Το 2011 σήκωνα συναγερμό ενάντια της υπουργοποίησης του – ανέφερα τα αντισημιτικά του σχόλια, θεωρούσα οτι πιθανά θα βοηθούσε τον δάσκαλο του Πλεύρη και αναρωτιόμουν αν κινδύνευε ο Εβραϊσμός στην Ελλάδα. Το 2012 συνέχιζα και αντισημίτη υπουργό τον χαρακτήριζα και βοήθησα ώστε σε κάθε συνέντευξη να τον ρωτάνε για τον ρατσισμό του παρελθόντος – το ξέρω γιατί έχω δει referrals από το εσωτερικό δίκτυο του ΒΒC.

Ομολογώ οτι υπήρξα κορόιδο.

Οχι γιατί έκανα κάπου λάθος, (εκτός από την εκτίμηση οτι ήταν τόσο επικίνδυνος, εκεί ειλικρινά mea culpa), αλλά γιατί θεωρούσα οτι το μέτωπο ενάντια στον αντισημιτισμό, τον ρατσισμό και την ξενοφοβία οφείλει να είναι αρραγές και χωρίς εκπτώσεις. Που να το ήξερα οτι όλοι οι σύντροφοι – με τους οποίους μιλούσα στο Διαδίκτυο αλλά βρισκόμουν και σε πορείες και σε Αντιρατσιστικά – θα αποφάσιζαν οτι το Μνημόνιο είναι πιο σημαντικό από τον Ρατσισμό και θα καλωσόριζαν ομοφοβικούς, αντισημίτες, εθνικιστές όχι απλά ως συνεργάτες σε μια κυβέρνηση αλλά και ως κομματικούς συντρόφους.

Για να είμαι ειλικρινής η πολιτική είναι η Τέχνη του Εφικτού και θα μπορούσα να δεχτώ τον πολιτικό κυνισμό που επιτάσσει ως λόγω ύπαρξης ενός πολιτικού σχηματισμού την κατάληψη της εξουσίας. Αλλά δεν μπορώ και δεν θέλω να ανέχομαι την προσπάθεια να διατηρούν το οποιοδήποτε moral highground, να προτάσσουν την ηθική στην χάραξη πολιτικής. Και ούτε μπορώ και ούτε θέλω να ανέχομαι την προσπάθεια να καταπιώ τον φασισμό με τον οποίον αυτοί συμμάχησαν και αυτοί επωφελούνται και εμένα βλάπτει, στο όνομα κάποιου γενικού καλού.

Αν  τολμούσε βουλευτής τολμούσε να βγει να πει καραγκιόζηδες όσους είχαν κατέβει στους δρόμους για την δολοφονία του Φυσσα, τι θα είχε γίνει; Αν τολμούσε βουλευτής να μιλήσει για Ευρώπη των σκατοεαμοβούλγαρων, τι θα είχε γίνει; Αν τολμούσε βουλευτής να μιλήσει οτι οι συριζαίοι δε πληρώνουν φόρους στο κράτος αλλά στον σύριζα, τι θα είχε γίνει; Θα ήθελα να ρωτούσα τι θα γίνονταν αν βουλευτής ψήφιζε υπέρ της Χρυσής Αυγής και μετά πήγαινε να χτυπήσει τατουάζ χρυσαυγίτικης τεχνοτροπίας, αλλά ξέρω: με προσωπική παρέμβαση Τσίπρα θα έμπαινε στον ΣΥΡΙΖΑ και θα σάρωνε στις εκλογές.

Μπορεί να μην ξέρω τι θα γίνονταν αν οι δικοί σας στοχοποιούνταν, αλλά ξέρω τι γίνεται όταν στόχος γίνονται Εβραίοι και Ομοφυλόφυλοι (ΛΟΑΔ). Εκεί ζητάμε υπομονή, προσπαθούμε να βαφτίσουμε τους φασίστες βουλευτές του ΣΥΡΙΖΑ ως λαϊκούς αντιμνημονιακούς και το ακροδεξιό κόμμα των ΑνΕλ ως «συντηρητική αριστερά» ή «συντηρητικούς σοσιαλιστές».

Οχι

Δεν είμαι μηδενιστής και δεν θεωρώ οτι μια δεξιά συγκυβέρνηση με φασίστες, είναι το ίδιο με μια αριστερή συγκυβέρνηση με φασίστες. Δυστυχώς η Ελλάδα είναι μια συντηρητική χώρα και χωρίς συμμάχους στην ακροδεξιά δε μπορείς να κατακτήσεις την εξουσία. Αυτό όμως που με τρομάζει σύντροφοι είναι η άρνηση σας να ονομάσετε τον φασισμό «φασισμό», τον αντισημιτισμό «αντισημιτισμό», την ομοφοβία «ομοφοβία». Θα μπορούσα να δεχτώ την αναγκαιότητα, το κάλεσμα σε υπομονή αλλά όχι όταν διαπιστώνω οτι τα ζητήματα αυτά απλά δεν υπάρχουν και απλά δε σας ενδιαφέρουν.

O ένας είναι φασίστας και ο άλλος αντιφασίστας. Ποιός είναι ποιός; ΕΣΥ αποφασίζεις !

Αδωνη σε ζητώ συγνώμη, έπρεπε και εγώ να δείξω τον ίδιο πραγματισμό. Άλλωστε και εσύ και τον Πλεύρη αποκήρυξες και τον αντισημιτισμό καταδίκασες και το Ισραήλ στήριξες – τι άλλο θα έπρεπες να κάνεις; Αλλά φευ… Επρεπε να έρθει η Ραχήλ Μακρή, οι εβραιοφάγοι αντισιωνιστές του σύριζα και τα εθνίκια των Ανεξάρτητων Ελλήνων για να σε εκτιμήσω.

Φίλε Αριστερέ (και δεν εννοώ εσένα φίλε πασοκτζή που είδες φως και μπήκες – απευθύνομαι στους αναρχοκομουνιστές): όταν γεμίζεις από δίκαια οργή ενάντια στην αδιαφορία των νοικοκυραίων για τους μετανάστες στο πάτο του Αιγαίου, όταν γεμίζεις από δίκαια οργή ενάντια στα αφεντικά που πυροβολούν μετανάστες στην Μανωλάδα, όταν γεμίζεις από δίκαια οργή από την σύμπραξη ΜΑΤ και Χρυσής Αυγής – πιες μια βαλεριάνα. Θα με βρεις δίπλα σου γιατί αυτά είναι τα ιδανικά μου αλλά αν κοιταχτείς στον καθρέπτη και εσύ ένας νοικοκυραίος είσαι. Προφανώς είμαι και εγώ, αλλά η διαφορά μας είναι οτι εγώ δεν πουλάω αριστεροσύνη.

Αδωνη αν θες μια συμβουλή για το επόμενο άλογο στο οποίο να ποντάρεις; Σε δυο τέρμινα από τώρα θα έρθει μια Λεπέν στην Ελλάδα – δε ξέρω πώς θα μοιάζει – ποια θα είναι – τι πολιτική θα πρεσβεύει. Αλλά έρχεται.

Greek conservative’s party turn to the antisemitic Far-Right

Last week the leader of the greek conservative party Nea Dimokratia welcomed former prominent members of viciously antisemitic party LàOS into his party. Poised to become the next Prime-Minister his turn to the antisemitic Far-Right sparks fear for more antisemitism, international isolation and damaging of greek-israeli relations.

From left to right: Georgiadis, Samaras and Voridis

A. An introduction

Until recently the greek mainstream conservative party Nea Dimokratia was in the improbable position of housing both extremely antisemitic elements within the party but at the same time being labeled as the least-offensive towards the Greek Jewish community. This was made possible by the antisemitism of rival mainstream socialist party of PASOK which under Andreas Papandreou in the 80’s actively supported antisemitic terrorism under the guise of pro-Palestinian politics, (google Osama al Zomar for more information). Despite a strong leftist/communist current within the greek Jewish community, Nea Dimokratia’s leaders like the son of a Righteous Among Nations Miltiadis Evert or Konstantinos Mitsotakis who established diplomatic relations with Israel in the early 90s, managed to gain the massive support of the Jewish community despite the fact that known antisemites were still housed within the party.

In 2004 Nea Dimokratia splits and the antisemitic/nationalistic segment forms the LàOS party led by Yorgos Karatzaferis further confirming the turn of Nea Dimokratia towards a moderate, european conservative party. In 2009 Antonis Samaras is elected party leader raising concerns whether his nationalistic past would bring back antisemitism and xenophobia, (Samaras had led a short-lived political party in the mid-90’s where he denied having as candidates non-Orthodox Christians).

Β. First signs: Nea Dimokratia’s viciously antisemitic teachers

The Jews are cursed, Hitler did a great service by exterminating them although he was financed by them, Jews control Greece and Greek Jews suck the last drops of blood of honest Christian Greeks etc

This is what the Nea Dimokratia faction of the Teaching Association of the Messinia province regularly published on their website when they were exposed by anti-nazi activists. The greek norm in this case would be a swift, albeit moderate, disassociation and within a month or two a return to business as usual. This time Nea Dimokratia refused to adamantly condemn the blatant racism despite the fact that a Jewish Nea Dimokratia’s politician contacted the top cadres, (namely Yorgo Manolis responsible for the Trade-Unions) of the party asking for immediate action; only when the Central Board of Jewish Communities officialy asked for explanations an extremely subdued letter by a minor functionary returned. Needless to add that the authors did not even get a party slap on the hand.

The fact that Messinia-born Antonis Samaras accepted that the children of his home being taught that Jews are two-horned beasts only enhanced the suspicion within the Jewish Community that he was the same Samaras who wished for a white, Christian Orthodox antisemitic Greece.

C. A return to Holocaust denial: Nea Dimokratia acquires prominent antisemitic politicians

Makis Voridis, minister in the greek government, seen here carrying a makeshift axe (!) during clashes with ideological foes.

On November 2011 a new government was formed including the nationalistic/antisemitic party of LàOS; the two prominent ministers by LàOS being Mavroudis (Makis) Voridis and Adonis Georgiadis. Both were widely known for their antisemitic views which included Holocaust denial and calls against the global Jewish domination; specific statements can be found in the section «Antisemitism by new LàOS ministers» here. This development spread fear among the Greek-Jewish community and prompted worldwide indignation and letters of protest by international jewish organizations like the American Jewish Committee, the World Jewish Congress, Anti Defamation League and many more.

Still, the leader of Nea Dimokratia evidently more preoccupied about winning the next elections, caving to the nationalistic tide swiping through Greece, chose to ignore the danger of becoming an international pariah and last week welcomed these two prominent politicians into the Nea Dimokratia party.

D. Consequences and why should Jews be concerned

Another thing is tolerating extremist and antisemitic elements who are already within the party and another thing is actively including the modern faces of greek antisemitism which are held in international quarantine. Nea Dimokratia by Antonis Samaras is not a european conservative party but is devolving into an aggregation of nationalistic and antisemitic politicians who express the worst in conservative history; their endorsement of politicians questioning the murder of 60.000 Greek Jews during the Holocaust cannot but aid a climate of legitimization of antisemitism. A legitimization which has translated in an increase of antisemitic violence which we have witnessed the past decade and I have documented, worryingly of both leftist and rightist extraction.

Even worse one cannot but question their integrity and openly suspect the damage they can create in greek foreign policy. Adonis Georgiadis believes that Jews are out to get the Greek Christians and has promoted through his bookshops the works of the Pope of modern genocidal antisemitism: Konstantinos «Jews need a firing squad within 24hours» Plevris. If he sees a Jew in an international organization will he cry out «Vindication!» and try and work with him while he considers him part of venomous global web of Jewish cooperation? How can this man cooperate with the Israeli government in sight of the enhanced greek-israeli relations?

Antonis Samaras recently visited Israel and was warmly welcomed by Benjamin Netanyahu and Simon Peres in a visit aiming to appease his critics. He spoke of a «longterm and not circumstantial strategic alliance» but can he be trusted? I can positively assert that if he had neither the will or the power to disassociate from the tiny Teacher’s Union aforementioned, then Antonis Samaras double-speak will backfire the first moment jewish interests will be targeted. Whether this being another synagogue getting torched or greek-israeli cooperation I doubt whether anyone can claim that the new Nea Dimokratia has the moral integrity to abandon its hypocritical double-talk.

And if personal opinions like the one here are to be discarded, one cannot but ponder at the fact that these developments prompted a protest by the Central Board of Jewish Communities in Greece famous for it’s cautiousness. The «surprise and concern» it expressed is only the 3rd statement in the past 40 years which voices an opinion over a strictly political issue; the first one being the PASOK endorsement of a palestinian terrorist aiming to kill Greek Jews after killing an Italian-Jewish baby, the second one being the inclusion of pro-Nazi candidates in the Nea Dimokratia/LàOS list for the municipality of Athens and the third one being this one.