Ο Αλμπέρτο Ναρ, το ξύλο και το πρωτάθλημα / Alberto Nar, the beating and the championship

Α small dedication to Alberto Nar, prominent literary member of the Salonica Community and a small story on some «ommited» parts of the story of his first journalistic report during a Maccabi Salonica Sports Club trip to Athens. Since to know Alberto Nar one is probably greek I reckon I’m keeping this in greek only; should you wish to read it anyway try Google Translate.

Ο Αλμπέρτο Ναρ

Ο Αλμπέρτο Ναρ ανήκει στην γενιά του ’46, την πρώτη μεταπολεμική γενιά που γεννήθηκε μέσα στις εξαιρετικά αντίξοες συνθήκες στην Θεσσαλονίκη από γονείς επιζώντες του Ολοκαυτώματος ή φυγάδες στην Αντίσταση. Φοιτεί στην Φιλοσοφική, την ίδια εποχή που το Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης επεκτείνεται ξεχερσώνοντας  εβραϊκούς τάφους. Συνεχίζει την οικογενειακή επιχείρηση επίπλων στην οδό Φιλίππου μέχρι ενός διαστήματος, οφείλουμε να ομολογήσουμε οτι δεν διακρινόταν από ιδιαίτερο επιχειρηματικό πνεύμα,  μέχρι που προσλαμβάνεται από την Ισραηλιτική Κοινότητα και δύναται να ασχοληθεί τόσο με την μελέτη, όσο και την συγγραφή. Εαν η Ρένα Μόλχο μπορεί να χαρακτηρισθεί η κατεξοχήν ιστορικός αυτής της γενιάς, ο Αλμπέρτο Ναρ μπορεί να χαρακτηρισθεί ο λαογράφος της αποτυπώνοντας τις βιωματικές του ιστορίες από την Θεσσαλονίκη του ΄60, πριν τον οδοστρωτήρα της αντιπαροχής, αλλά και τις τελευταίες αναμνήσεις μιας Θεσσαλονίκης που διατηρούσε τον εβραϊκό της χαρακτήρα κατά την διάρκεια του Μεσοπολέμου. Πέθανε, υπερβολικά νέος, το 2005. Για μια σύντομη βιογραφία του και τα βιβλία του μπορείτε να ρίξετε μια ματιά εδώ.

Διαβάζοντας την συλλογή των χρονογραφημάτων του στις εφημερίδες Μακεδονία και Θεσσαλονίκη συγκεντρωμένες στο «επιπόλαιος επί πόλεως» θέλησα να ξεχωρίσω ένα άρθρο που αφορά την άλλη μεγάλη του αγάπη πέρα της μουσικής, τον αθλητισμό. Με αφορμή λοιπόν το άρθρο του στη Μακεδονία στις 17/11/2002 ας μου επιτραπεί να σας συμπληρώσω ορισμένα κενά που άφησε ο συγγραφέας, ως φόρο τιμής για το έργο του.

Ο Ουζιέλ με στολή από το Αουσβιτς μεταπολεμικά στην Θεσσαλονίκη

Το 1968, λοιπόν, ο Αλμπέρτο Ναρ είναι έφορος στην Μακαμπή Θεσσαλονίκης, την παλαιότερη μαζί με τον Ηρακλή σύγχρονη ομάδα της πόλης  και την συνοδεύει στο πανελλήνιο πρωτάθλημα πυγμαχίας στην Αθήνα. Τότε η Μακαμπή είχε μια από τις καλύτερες ομάδες στην Ελλάδα, χάρη στον προπονητή της  και παλιό πρωταθλητή Ελλάδος Ντίνο Ουζιέλ, με βλέψεις για παρουσία σε τελικούς. Ο Αλμπέρτο Ναρ, λόγω της έκτακτης απουσίας του προπονητή, επιφορτίζεται την τελευταία στιγμή την συνοδεία της αποστολής που τότε γίνονταν με κοινή αποστολή των ομάδων της πόλης,  Μακαμπή, ΠΑΟΚ, Ηρακλή και Απόλλωνα Καλαμαριάς, με ένα πούλμαν.

Ο Ναρ δεν ήξερε παρά τα βασικά τότε για την πυγμαχία αλλά φροντίζει να σημειώσει στο άρθρο οτι ήξερε ότι πετώντας την πετσέτα δηλώνεις εγκατάλειψη του αγώνα. Αυτό το γεγονός το είχε μάθει γιατί ένας άλλος σαλονικιός, ο Αλ. Αζ. , τότε υπηρετούσε την θητεία του και είχε βρει ευκαιρία να ζητήσει άδεια για να αγωνιστεί στους αγώνες. Ο Αλ.Αζ. ήταν ένας μπαγαπόντης ζεν πρεμιέ με τα δεδομένα της εποχής και δεν είχε ιδέα περί του μποξ αλλά η προοπτική μιας άδειας με τα φιλαράκια του ήταν πλεον ευπρόσδεκτη και σύντομα κατάφερε να πείσει τον διοικητή με την υπόσχεση την δόξα της μονάδας. Ήξερε οτι θα έπρεπε να αγωνιστεί αλλά προφανώς αγνοούσε την σκληρή πραγματικότητα. Στον αγώνα που ακολούθησε έφαγε «το ξύλο της αρκούδας», όπως δήλωσε, από τον αντίπαλο του πριν μπορέσει ο Ναρ να πετάξει την πετσέτα χωρίς να ρεζιλευτούν. Ευτυχώς την τιμή της Μακαμπή μπόρεσε να διασώσει ο Σό. Πα. που στέφθηκε πρωταθλητής Ελλάδος στην κατηγορία του και μην δίνοντας αφορμές στον διοικητή του Αλ.Αζ. που πείσθηκε περί ατυχίας αφού η Μακαμπή κατα τ’άλλα διακρίθηκε.

Οταν γύρισε ο Α.Ναρ στην Θεσσαλονίκη διηγήθηκε την ιστορία στον φίλο του Τάκη Δρανίτσα που τον σύστησε στον Σταύρο Μπαλτίδη που εξέδιδε τότε τα Μακεδονικά Σπορ, πρόγονο των Σπορ του Βορρά. Ο Σ.Μπ. του ζήτησε τότε να γράψει ένα κείμενο και ο νεαρός Αλμπέρτος Ναρ παρέδωσε αυθημερόν το κείμενο με τις επιτυχίες των σαλονικιών ομάδων και του πρωταθλητή Σό.Πα.,  μείον προφανώς την ιστορία του Αλ.Αζ. η οποία έμεινε θρυλική τόσο μεταξύ των «κατορθωμάτων» του Α.Α. όσο και για το ξύλο που έφαγε.

Και κάπως έτσι ξεκίνησε η λογοτεχνική καριέρα του Αλμπέρτου Ναρ.