Οδός Παλαιστίνης, μια σιωνιστική οδός για μια σιωνιστική Ελλάδα/Palestine Str, a zionist street for a zionist Greece
Posted by Abravanel, the Blog στο 18/04/2010
Ελληνικά (english translation follows)
Οι ισραηλινοί συνηθίζουν να εορτάζουν την επαίτιο με πικνικ και "μάχες" με αφρό ξυρίσματος/wikipedia
Μερικές φορές αναρωτιέμαι αν οι όψιμοι αντισιωνιστές έχουν μνήμη χρυσόψαρου, είναι αμόρφωτοι ή απλά είναι αχάριστοι ως άνθρωποι. Αύριο ξεκινούν οι εορτασμοί για την Ημέρα Ανεξαρτησίας του Κράτους του Ισραήλ/Γιόμ Ατσμαούτ και προς τιμή τους ας ασχοληθούμε λίγο με την ιστορία της Οδού Παλαιστίνης.
Το 1953 η Κεφαλλονιά καταστράφηκε από ένα από τους χειρότερους σεισμούς στην ιστορία της. Στην έκκληση για βοήθεια απάντησαν 4 πολεμικά πλοία του κράτους του Ισραήλ που βρίσκονταν για γυμνάσια στην περιοχή, υπό τον Διοικητή Σλόμο Ερέλ. Υπήρξαν η πρώτη βοήθεια μετά τον κύριο σεισμό, ενώ αξίζει να υπενθυμίσουμε οτι η Ελλάδα αρνούνταν να συνάψει διπλωματικές σχέσεις με το Ισραήλ και είχε ψηφίσει στον ΟΗΕ ενάντια στην δημιουργία ενός αραβικού και ενός εβραϊκού κράτους το 1947, (η αναγνώριση του Κράτους του Ισραήλ έγινε σαράντα δυο χρόνια μετά , το 1990, από την κυβέρνηση Κ.Μητσοτάκη).
Οφείλουμε να ομολογήσουμε οτι η ψήφος εκείνη υπήρξε προϊόν εκβιασμού με την Αίγυπτο να απειλεί με αντίποινα κατά της ελληνικής παροικίας στην Αλεξάνδρεια – δυστυχώς ο ηγέτης της Αιγύπτου Νάσσερ αργότερα πραγματοποίησε τις απειλές, παρά την ελληνική συμμόρφωση, εθνικοποιώντας τις ελληνικές επιχειρήσεις το 1957 στα πλαίσια της ένταξης της Αιγύπτου στην σοβιετική σφαίρα επιρροής και ωθώντας στην εξαφάνιση της ελληνικής παροικίας και στην προσφυγιά τους έλληνες αιγυπτιώτες. Άλλωστε η Ελλάδα φρόντιζε να εξηγήσει στην πρέσβειρα του Ισραήλ στην Μόσχα Γκόλντα Μείρ και μελλοντική Πρωθυπουργό το 1948 «… καταλλήλως τους λόγους διά τους οποίους η Ελληνική Αντιπροσωπεία δεν ηδύνατο να ψηφίσει υπέρ των εβραϊκών απόψεων εις την εν Νέα Υόρκην Συνέλευσιν του ΟΗΕ» όπως σημειώνει στην αναφορά του ο Πρέσβης στο Υπουργείο Εξωτερικών. (2) Ενδεικτικές είναι οι διαμαρτυρίες της βρετανικής κυβέρνησης για συμμετοχή ελλήνων ναυτικών και πλοίων στις προσπάθειες να μεταφερθούν οι επιζώντες του Ολοκαυτώματος στο Ισραήλ ενάντια στο βρετανικό φιλοαραβική πολιτική που το απαγόρευε.
Αλλά ας ξαναγυρίσουμε στην Κεφαλλονιά. Παραθέτω το κομμάτι ενός αυτόπτη μάρτυρα, του Γ.Μοσχονά :
πυρκαγιές μετά τον σεισμό/πηγή:Γ.Αποστολάτος
Είχαν δεν είχαν περάσει πέντε – έξι ώρες, μπαίναμε στο χάραμα πια, που ακούστηκε από τη μεριά του Μέτελα θόρυβος από μηχανές πλοίων. Ο θόρυβος και μόνον αυτός, δημιούργησε μέσα μας αγαλλίαση, δυνάμωσε την πίστη πως δεν είμαστε μόνοι, να πως κάποιοι μας άκουσαν, κάποιοι ήλθαν. Ύστερα από λίγο ατενίζαμε ξένες μελαχροινές σιλουέτες να μας μιλούν σε ακαταλαβίστικη γλώσσα, να μας δίνουν νερό, γαλέτα και σοκολάτες και προφανώς να μας λένε κουράγιο. Ητανε το ναυτικό του Ισραήλ που πήρε το σήμα του ασυρμάτου της πλατείας. Ναι ήτανε τα παιδιά του Ισραήλ που έφτασαν πρώτοι να δώσουν σε μας την ελπίδα. Ποτέ δεν ξέχασα το γέννημα της ελπίδας που πήρα από την παρουσία τους. Το Αργοστόλι εκτίμησε την προσφορά ονομάζοντας τον δρόμο που ανέβηκαν «οδός Ισραήλ». Με το που ξημέρωσε και αντικρύζοντας την καταστροφή, βοήθησαν σε διανοίξεις δρόμων, σε ανατινάξεις επικινδύνων κτιρίων, σε διασώσεις παγιδευμένων, σε μεταφορές τραυματιών στην Πάτρα, εδωσαν οτι είχαν νερό και θάρρος για την ζωή. Τέτοιες προσφορές σε τέτοιες δύσκολες ώρες δεν ξεχνιούνται τις γράφουν η Ιστορία οι άνθρωποι και τα βιβλία.
Η Κεφαλλονιά δεν ξέχασε ποιοι την βοήθησαν και ενδεικτικά αναφέρω τις εκδηλώσεις για τα 50χρονα, στις οποίες το Ισραήλ παρέστη με 2 πολεμικά πλοία, τον Διοικητή της κύριας ναυτικής του βάσης και τον ίδιο τον Σλόμο Ερέλ – περισσότερα στο Indymedia και την Ελευθεροτυπία.
Η Κεφαλλονιά μπορεί να μην ξέχασε αλλά ορισμένοι φρονούν οτι ευγνωμοσύνη μπορεί να έχει ημερομηνία λήξης, αλλά η αχαριστία ποτέ. Αναφέρομαι στον Διονύση Γεωργόπουλο, πρόεδρο της ΕΛΜΕ Κεφαλλονιάς Ιθάκης που ζητάει «Να μετονομαστεί η οδός Ισραήλ στο Αργοστόλι σε οδό Παλαιστίνης«.
Κάποιος μπορεί να ρωτήσει τι με ενδιαφέρει: εδώ είναι που εισέρχεται το η μνήμη χρυσόψαρου που ανέφερα στην αρχή και η αβυσσαλέα άγνοια που υπάρχει για το πρόσφατο παρελθόν της χώρας μας.
«Οδοί Παλαιστίνης» υπάρχουν ήδη πολλές στην χώρα μας. Υπάρχουν στον Βόλο, στην Αθήνα, στην Λάρισα και σε άλλες πόλεις. Υπήρχε και στην Θεσσαλονίκη στον συνοικισμό Χιρς, αλλά ο Δήμος Θεσσαλονίκης έσβησε όλα τα εβραικά ονόματα των οδών της πόλης το 1943, εκμεταλλευόμενος την ευκαιρία οτι οι ανεπιθύμητοι εβραίοι δημότες του δολοφονούνταν στο Άουσβιτς και μεταπολεμικά αρνήθηκε να την επαναφέρει.
Ο ανύποπτος διαβάτης θα νομίζει οτι είναι η απτή διαπίστωση των φιλομουσουλμανικών συναισθημάτων των χριστιανών συμπολιτών του, αλλά φευ – μάλλον δεν ξέρει οτι αποτελούν έκφραση του άκρατου φιλοσιωνισμού της χώρας μας. Η Ελλάς φιλοσιωνιστική και μάλιστα άκρατα; Ας κάνουμε μια μικρή αναδρομή στην ιστορία της «Οδού Παλαιστίνης»:
Το Υπουργείο Εσωτερικών το 1919 έστειλε μια εγκύκλιο, στην οποία ζητούσε να δοθεί το όνομα «Οδός Παλαιστίνης» σε όλες τις πόλεις που υπήρχε μια ευμεγέθης εβραϊκή κοινότητα στα πλαίσια της επίσημης κρατικής υιοθεσίας του σιωνισμού. Συγκεκριμένα στον Βόλο με την 58/12-5-1920 απόφαση του Δημάρχου Σπυρίδη μαθαίνουμε την «εκ μέρους του Δήμου εκδήλωση συναισθημάτων συμπάθειας και χαράς προς την Ισραηλιτική Κοινότητα Βόλου επί τη απαρχή αποκαταστάσεως της Ισραηλιτικής φυλής εν Παλαιστίνη δια την ονομασία μιας οδού της πόλεως εις οδό Παλαιστίνης«. (1) Εκείνη την εποχή το όνομα Παλαιστίνη αφορούσε αποκλειστικά την γεωγραφική περιοχή της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας που σύντομα θα γίνονταν Bρετανική Εντολή – ο όρος συνδέονταν κυρίως με τους Εβραίους που την επιζητούσαν ως αποκλειστική πατρίδα, σε αντίθεση με τις αραβικές επιδιώξεις για προσάρτηση της σε Αίγυπτο, Συρία και Ιορδανία.
Πιο πριν είχε προηγηθεί η ελληνική ρηματική ανακοίνωση του Υπουργού Εξωτερικών Νικόλαου Πολίτη της κυβέρνηση Βενιζέλου τον Ιούλιο του 1917 ότι «εν ευθέτω χρόνω η Κυβέρνησις των Φιλελευθέρων θέλει καταβάλη πάσαν προσπάθειαν όπως 
υποβοηθήση το εθνικόν έργον των Ισραηλιτών εν πλήρει συμφωνία μετά των μεγάλων Συμμάχων της Ελλάδος«. Η συγκεκριμένη δήλωση επαναλήφθηκε μέσα στην Βουλή των Ελλήνων, (Συνεδρίασις Γ´, Κ´ Περίοδος της 28ης Φεβρουαρίου 1918), μετά από ερώτηση του ιατρού και βουλευτή Μαυρίκου Κοφίνα. (2) Ο Μαυρίκος/Μωσσέ Κοφίνα, μια κορυφαία ελληνοεβραϊκή προσωπικότητα, αξίζει μια ανάρτηση από μόνος του μιας και δίνει το όνομα του και σε μια κωμόπολη στο Ισραήλ αλλά και σε έναν δρόμο της πόλης του Βόλου.
o υπουργός Εξωτερικών Ν.Πολίτης στην βίλα του εξισλαμισμένου εβραίου Καπαντζή, έδρα της κυβέρνησης Εθνικής Άμυνας του Ε.Βενιζέλου
Η δήλωση του Υπ.Εξ. Νικόλαου Πολίτη προηγείται της διάσημης δήλωσης Μπαλφούρ περί ιδρύσεως μιας εβραικής εθνικής εστίας τον Νοέμβριο του 1917, από την Βρετανία. Η δε επίσημη τοποθέτηση της Ελλάδας, την τοποθετεί ανάμεσα στις πρώτες κυβερνήσεις παγκόσμια που αναγνώρισαν το δικαίωμα των Eβραίων που δεν αναγνώριζαν τους εαυτούς τους στις νυν χώρες τους, για μια πατρίδα και την εθνική αυτοδιάθεση.
Στα ίδια πλαίσια πρέπει να δούμε το 1ο Πανελλήνιο Σιωνιστικό Συνέδριο που έλαβε πανηγυρικά χώρα στην Θεσσαλονίκη στις 10 Μαρτίου του 1919, με την έγκριση της Κυβέρνησης Βενιζέλου και υπό την αιγίδα του Δήμου Θεσσαλονίκης στο Πάρκο του Λευκού Πύργου, (η ονομασία του ως «Πανελλήνιου» είχε ιδιαίτερη πολιτική σημασία για τις ελληνικές προσπάθειες να προσαρτηθεί η πόλη). Εκείνες τις ημέρες η πόλη σημαιοστολίστηκε με σημαίες της Ελλάδας και χωρών της Αντάντ, ενώ μεγάλα πορτραίτα του Χερτσλ και άλλων σιωνιστών ηγετών κοσμούσαν τους κεντρικούς δρόμους της πόλης. Αντιπροσωπείες από 24 ελληνικές πόλεις μαζεύτηκαν τότε εκπροσωπώντας όλες τις τάσεις του σιωνισμού, από τους Or Sion (φώς της Σιών) της Καβάλας, στο συλλόγο Hovevei Zion (εραστές της Σιών) από τους πολλούς σιωνιστικούς συλλόγους της Θεσσαλονίκης, της εβραϊκής κοινότητας στην Χίο και τον μαρξιστικό σιωνιστικό σύλλογο Poalei Zion (εργάτες της Σιών) του Βόλου. (3)
παραδοσιακός εβραίος στη Θεσσαλονίκη - στο βάθος οι ελληνική και σιωνιστική σημαίες
Η εξήγηση για το ξαφνικό ένθερμο ενδιαφέρον της ελληνικής πολιτικής βρίσκεται προφανώς στις πολιτικές συνθήκες της εποχής. Η Ελλάδα του 1912/1923 αγωνίζεται για την εθνική ολοκλήρωση της και την ενσωμάτωση στον εθνικό κορμό του σύνολου των Ελλήνων σε Μικρά Ασία, Πόντο και Μακεδονία. Στην περίπτωση της Θεσσαλονίκης βρίσκει στην δεύτερη σημαντικότερη πόλη των Βαλκανίων μια Εβραϊκή πλειοψηφία η οποία κυριαρχεί πληθυσμιακά, οικονομικά και πνευματικά – ενώ η ελληνική μειονότητα χαρακτηρίζεται από την νωθρότητα της. Μέρος του οπλοστασίου της ελληνικής διπλωματίας, ώστε να δικαιολογήσει την ένοπλη επέκταση του ελληνικού κράτους, είναι η υιοθεσία της αρχής του Προέδρου Γουίλσον για αυτοδιάθεση των λαών – στην περίπτωση όμως της Θεσσαλονίκης αυτό δημιουργεί την παράδοξη κατάσταση να κυριαρχεί ένας «λαός» χωρίς πατρίδα και χωρίς εθνικές επιδιώξεις. Στην προσπάθεια της Αυστροουγγρικής Αυτοκρατορίας και της Βουλγαρίας να προσεταιρισθούν τους κατοίκους της πόλης, η Ελλάδα αντιτάσσει την παράδοση ισονομίας προς τους εβραίους υπηκόους της και τις υπάρχουσες ακμάζουσες κοινότητες της. Ταυτόχρονα ικανοποιεί σχεδόν το σύνολο των εγγυήσεων ισοπολιτείας που ζητούσε η Εβραϊκή Κοινότητα, σταματάει την όποια αντι-εβραική βία, ενώ προχωρά σε κινήσεις καλής θέλησης προσεγγίζοντας τάσεις στο εσωτερικό της κοινότητας όπως η επίσημη ελληνική στήριξη του Σιωνισμού, (αναφέρω τάσεις γιατί όπως είδαμε στην υπήρχε ένας τεράστιος ιδεολογικός πλουραλισμός στο εσωτερικό της κοινότητας). Με αυτόν τον τρόπο δεν εκμηδενίζει μόνο τις προσπάθειες της Βουλγαρίας, αλλά μετακινεί την Εβραϊκή Κοινότητα από τις θέσεις που ζητούσαν την ανεξαρτητοποίηση της «εβραιούπολης» Θεσσαλονίκης σε θέσεις που δέχονται την ελληνική κυριαρχία.
Βέβαια βοηθούσε το γεγονός οτι όπως η Ελλάδα επιζητούσε την εθνική της ολοκλήρωση εντάσσοντας την Θεσσαλία, την Ηπειρο, την Μακεδονία και την Δυτ.Θράκη στο εθνικό κορμό, έτσι και οι σιωνιστές ζητούσαν την δική τους εθνική ολοκλήρωση. Επιπλέον ο αντικειμενικός εχθρός του Σιωνισμού ήταν η Οθωμανική Αυτοκρατορία που κατείχε τότε την Παλαιστίνη. Και τέλος στα σίγουρα δεν θα δυσαρεστούσε τον Βενιζέλο η προοπτική οτι ο Σιωνισμός του επέτρεπε να ξεφορτωθεί τους ανεπιθύμητα πολιτικά νέους υπηκόους του – κανείς δε μπορεί να κατηγορήσει τον Ε.Βενιζέλο για ιδιαίτερες φιλοεβραϊκές συμπάθειες, μάλλον το ακριβώς αντίθετο αν σκεφτούμε την αντιεβραική νομοθεσία του αργότερα.
Η στενή σχέση Ελλάδας και Σιωνισμού συνεχίσθηκε και μετά τον πόλεμο, αλλά αυτή είναι άλλη ιστορία που δε μας αφορά. Οπότε κλείνοντας αυτή την σύντομη ανάρτηση, ας μου επιτραπεί να συμφωνήσω με τον Διονύση Γεωργόπουλο, πρόεδρο της ΕΛΜΕ Κεφαλλονιάς Ιθάκης: ας γεμίσουμε όλη την χώρα με Οδούς Παλαιστίνης, μια ιστορική και αναμφίβολα σιωνιστική οδό για μια σιωνιστική Ελλάδα !
Όταν ο πατέρας μου ήταν μικρός στην Πολωνία, οι δρόμοι της Ευρώπης ήσαν γεμάτοι από συνθήματα στους τοίχους: «Εβραίοι, πηγαίνετε πίσω στην Παλαιστίνη». Ή, μερικές φορές με ακόμη χειρότερα, του τύπου: «Βρομεροί Εβραίοι, πηγαίνετε στα τσακίδια, στην Παλαιστίνη». Όταν ο πατέρας μου επισκέφτηκε ξανά την Ευρώπη ύστερα από πενήντα χρόνια, οι τοίχοι ήσαν καλυμμένοι από νέα συνθήματα: «Εβραίοι, έξω από την Παλαιστίνη».
(1) Πρακτικά Δήμου Παγασών – τόμος 15, σελ. 138-139
(2) Αρθρο της Φωτεινής Τομαή στο Βήμα – περιέργως δεν υπάρχει στο site του Βήματος, αν και από εκεί το είχα αντιγράψει
(3) «Οι Εβραίοι της Θεσσαλονίκης, μια ιδιαίτερη κοινότητα», Ρένα Μόλχο
English
israelis celebrate Yom Atzmaut with picnics and shaving cream "wars"
Sometimes I wonder if the late antizionists have a goldfish memory, they are uneducated or they are simply ungrateful as human beings. Tomorrow the celebrations begin for the Day of Independence of the State of Israel/Yom Atzmaut and in their honor I shall deal with the history of «Palestine Street».
In 1953 the greek island of Cephalonia was virtually destroyed by one of the worst earthquakes of its history. To their plead for aid, 4 warships of the State of Israel which were conducting exercises in the area under commander Shlomo Erel, responded. These persons were the first to supply aid after the earthquake, while we need to point out that at that time Greece refused to recognize Israel and had voted against the creation of an arab and a jewish state in the UN resolution of 1947, (Greece recognized Israel forty-two years later in 1990 under prime minister K.Mitsotakis).
We must point out that the greek vote was fruit of an egyptian blackmail which threatened with reprisals against the greek community of Alexandria – unfortunately the leader of Egypt G.Nasser did not respect that agreement and nationalized greek enterprises in 1957 under the wider politics adopted upon entering the soviet sphere of influence, annihilating the Greek community and forcing into refuge thousands of egyptian-born greeks. In any case Greece had made sure to explain to the israeli ambassador to Moscow and future Prime Minister Golda Meir «appropiatelly the reasons for which the Greek Delegation was unable to vote in favour of the Jewish opinions in the New York UN General Assembly». Indicative are the protests of the British Government against the participation of greek sailors and greek ships in the efforts to transport Shoah survivors in Israel, against the british philo-arabic stance which prohibited it.
But let’s return to Cephalonia. I lay here the testimony of an eye witness, G.Moschonas :
the city is burning after the earthquake/source:G.Apostolatos
Five or six hours had passed, it was near morning, when the sound of the machines of ships was heard near Mètela. The sound alone warmed our hearts, strengthened the belief that we are not alone, somebody heard us, somebody came. After a while we saw foreign dark figures to talk to us in an incomprehensible language, give us water, biscuits and chocolate and evidently telling us to have courage. Yes, they were the children of Israel who arrived first to give us the hope. I never forgot the birth of the hope I received from their presence. Argostòli appreciated their offering renaming the street they landed «Israel Street». With daylight and facing the disaster, they helped opening streets, blowing up of dangerous buildings, saving entrapped, carrying of wounded to Patra, giving whatever they had water and boldness for life. These sacrifices in these hard times are not forgotten and they are recorded by history, by the people and by the books.
Cephalonia did not forget who helped her and indicatively I mention here the manifestations for the 50years of the earthquake, in which Israel attended with two warships, the Commander of its main nautical military harbour and Shlomo Erel himself – more in Indymedia and Eleftherotypia newspaper.
Cephalonia may not have forgotten but some deem that gratitude may have an expiration date, but ungratefulness never. I am talking about Dionisis Georgopoulos, president of the Teachers association of Cephalonia-Ithaca which asks to «Rename Israel Street in Argostòli in Palestine Street».
Somebody might ask what do I care: that’s where the memory of a goldfish comes in, which I mentioned in the beginning and the abysmal ignorance which exists for the recent past of our country.
«Palestine Street(s)» already exist and in quantity in our country, Greece. We have them in Volos, in Athens, in Larisa and in other cities. We also had one in Salonica in the Hirch Quartier but the Municipality of Salonica erased all jewish names from the streets in 1943, taking advantage of the opportunity that his undesirable Jewish citizens were murdered in Auschwitz and refused to restore them after the war.
The unsuspecting wayfarer may think that these are the material proof of the muslim-friendly sentiments of our country but alas, they do not know these are the expression of the unadulterated philo-zionism in Greece. Greece philo-zionist and unadulteratedly on top ? Let’s make a small trip into the history of «Palestine Street».
The Ministry of Internal Affairs in 1920 sent out a circular, in which it asked that the name «Palestine Street» to be given in all cities where an important, population-wise, Jewish Community resided. Especially in Volos we learn that the decision 58/12-5-1920 of Mayor Spyridis stated «the Municipality’s feelings of sympathy and joy towards the Jewish Community of Volos for the beginning of the restoration of the Jewish nation in Palestine, expressed by the naming of a street of the city in Palestine Street«. (1) At that era the name Palestine referred exclusively to the geographic region of the Ottoman Empire, soon to become a British Mandate – the term was mainly linked with Jews which seeked her as their exclusive homeland, in contrast with the arabic quest for annexing it to Egypt, Jordan and Syria.
Some time before we had had the verbal official declaration of Foreign Affairs Minister Nicolaos Politis of the Venizelos Administration in July of 1917 that «in due time the Government wishes to exercise all efforts towards helping the national opera of the Israelites in complete accordance with the great Allies of Greece». The same declaration was repeated in the Greek Parliament, (Session of 28th of February 1918), after the question of the doctor and parliamentarian, Mavrikios Kofinas. (2) Mavrikios/Moshe Kofinas, a leading greek-jewish figure, deserves a post on his own since he gives his name to a moshav in Israel but also to a street of Volos.
minister of Foreign Affairs N.Politis
The statement of Foreign Affairs Minister Nicolaos Politis is before the famous Balfour Declaration in favour of the establishment of a national jewish home in November of 1917, by the British Government. The official greek declaration puts her among the first goverments worldwide to recognize the right of the Jews who did not acknowledge themselves in their present countries, to have a homelands and the right to self-determination.
In the same context we need to see the 1st Panhellenic Zionist Congress which took place in a celebratory atmosphere in Salonica in March of 1919, with the approval of the Venizelos Administration and under the aegis of the Municipality of Salonica in the White Tower Parc, (the adoption of the term «Panhellenic» carried an important weight in greek efforts to annex the city). In these day the town was filled with Greek and Entente’ countries flags, while big portraits of Herzl and other zionist leaders adorned the main streets of Salonica. Representations of 24 greek cities gathered representing all current in Zionism, from the Or Sion (light of Zion) from Kavala, to the Hovevei Zion (lovers of Zion) of the many zionist clubs of Salonica, to the clubs of the Jewish Community of Chios and the marxist club Poalei Zion (workers of Zion) of Volos. (3)
elder Jewish man in Salonica - in the background the zionist and greek flags
The explanation for the sudden warm interest of the christian greek politics lies obviously in the political circumastances of the era. Greece in 1912/1920 stuggles for its national goals and the incorporation into the national body of greek populations in ottoman-held Asia Minor, Pontos and Macedonia. In the case of Salonica it finds the second most important city of the Balkans with a Jewish majority which dominates population wise, economically and culturally – while the greek minority is characterized by its lack of energy. The greek diplomacy had adopted President Wilson’s claim for the self determination, but in the case of Salonica this created the paradoxical situation where a «people» dominated without a homeland and without national aspirations. In the efforts of the Austrian-Hungarian Empire and of Bulgaria to befriend the citizens of the city, Greece puts forward its legacy of egalitarianism towards itsjewish subjects and it’s existing flourishing Jewish communities. Contemporaneously it satisfied almost all of the warranties the Jewish Community requested, stopped anti-jewish violence and made good-will moves approaching political currents inside the community like the official adoption of Zionism, (I mention the term current because we have already seen the wide ideological pluralism which existed inside the community). This way did it not only nullify the efforts of foreign states but also tilts the balance inside the community which moves from a position asking for an independent «jewish-city» of Salonica, towards accepting the greek rule.
Of course it also helped that like Greece seeked its national completion incorporating Thessaly, Epirus, Macedonia and Western Thrace, exactly in the same manner the Zionists seeked their own national fulfillment. Also the objective enemy of Zionism was the Ottoman Empire which held Palestine at that time. And it certainly it didn’t hurt that Zionism allowed Prime Minister Venizelos to get rid of his politically unwelcome new subjects – nobody can accuse him of being friendly to the Jews, exactly the opposite if one examines his anti-jewish legislation later on.
The close relationship between Greece and Zionism continued after the war, but this is a history which does not concern us. So closing this brief post let me agree with Dionysis Georgopoulos, president of the Teacher’s Association of Cephalonia-Ithaca: let’s fill all of Greece with Palestine Streets, a historical and undoubtedly zionist streer for a zionist Greece !
When my father was young in Poland, the streets of Europe were filled with graffiti in the wall: «Jews, go back to Palestine». Or sometimes even worse like: «Dirty Jews, go to hell, to Palestine». When my father visited again Europe after fifty years, the walls were covered with new slogans: «Jews, out of Palestine».
(1) Records of the Municipality of Pagason – volume 15, pages 138-139
(2) Article by Fotini Tomai in Vima newspaper – stranglely it does not appear in Vism’s site although I retrieved it from there a couple of years ago.
(3) «The Jews of Salonica, a special community», Rena Molho
Abravanel, the Blog 
periergopoulos said
Πολύ ενδιαφέρουσα, ως συνήθως, η σημερινή ανάρτηση. Έχω προσέξει ότι και οι Έλληνες της γενιάς του ’60 μιλάνε συχνά με θαυμασμό για τον Μπεν Κουριόν ή για τους ισραηλινούς στρατιωκούς του Πολέμου των 6 Ημερών, ακόμα κι αν σήμερα έχουν αλλάξει προτιμήσεις όσον αφορά την κατάσταση στη Μ. Ανατολή. Εξάλλου τα κράτη της Ελλάδος και του Ισραήλ έχουν πολλά κοινά κυρίως στο ιδεολογικό-πατριωτικό πεδίο ;)
Ον δη άδερ χαντ, που λένε κι οι μορφωμένοι, το να συγκρίνουμε τις πεποιθήσεις του 1919 ή του 1930 με αυτές του σήμερα δεν είναι και πολύ δίκαιο. Τότε η ανθρωπότητα περνούσε ακόμα τη φάση της σκληρής αποικιοκρατίας: ο μισός πλανήτης ανήκε στους Γαλλοβρετανούς που μοιράζανε τα οικόπεδα όπως θέλανε χωρίς να ρωτάνε κανένα. Μάλιστα ο μέσος άνθρωπος θεωρούσε ότι αυτό ήταν λογικό και «φυσικό».
Πιο συγκεκριμένα, η γνώμη των αράβων κατοίκων της Παλαιστίνης, όπως και των εβραίων αποίκων, μετρούσε μόνο όταν βόλευε την πολιτική του «διαίρει και βασίλευε» των Μεγ. Δυνάμεων και κανείς δεν τους έδινε παραπάνω σημασία. Η κατάσταση, λ. χ., που επικρατεί σήμερα στη Λωρίδα της Γάζας ενοχλεί κάθε φυσιολογικό άνθρωπο, αλλά πριν 80 χρόνια, η ευαισθησία για τα προβλήματα των «αγρίων» ήταν μάλλον άγνωστη.
akindynos said
Μεγάλη η ειρωνεία της ιστορίας.
Abravanel said
Δυστυχώς στην Ελλάδα έχουμε μια παπαρηγοπούλεια αίσθηση της ιστορίας, αιτία πολλών κακών στην χώρα μας.
Να πέσει φωτιά από τον καλό Θεούλη να μας κάψει αν κανείς ισχυριστεί οτι η Ελλάδα δεν έκανε ότι μπορούσε για να «πεισθούν» οι εβραίοι να ξεκουμπιστούν. Στην ανάρτηση «Ένα γραμματόσημο για την Θεσσαλονίκη – το λιμάνι» βλέπουμε το πώς όταν οι παλαιστίνιοι εβραίοι προσπάθησαν να φέρουν μετανάστες από την Θεσσαλονίκη απέτυχαν – αλλά η βενιζελική παράταξη και οι νεοφερμένοι πρόσφυγες οργάνωσαν το Πογκρόμ του Κάμπελ ώστε να πειστούν οτι το κλίμα δε τους παίρνει. Με την ίδια φροντίδα φρόντισαν να εμπλουτίσουν την πολιτική σκηνή του Ισραήλ: οι εβραίοι αγωνιστές του ΕΑΜ και κομουνιστές, όπως ο Μπεναρόγια και Μπουρλάς, που ήταν εκτοπισμένοι στον Αη Στράτη απελάθηκαν από την Ελλάδα στο Ισραήλ και τους αφαιρέθηκε η ελληνική υπηκοότητα. Οσοι επέζησαν από το Άουσβιτς είχαν να αντιμετωπίσουν τις ελληνικές πρεσβείες που πίεζαν να μεταφερθούν στην Παλαιστίνη και όχι στην Ελλάδα, έλληνες υπουργούς που συνιστούσαν στους εβραίους να αλλάξουν τα ονόματα τους και την κρατική κάλυψη του δοσιλογισμού είτε με την ενσωμάτωση των ταγματασφαλιτών στον κρατικό μηχανισμό, είτε με τον μαζικό οικονομικό δοσιλογισμό που στην Θεσσαλονίκη αφορά το 40% των οικογενειών της πόλης.
Αρα καμμία ειρωνεία – συνεπή πολιτική βλέπω ! Τώρα αν ο καθένας (πχ δικηγόρος του «κινήματος»), προτιμά να μιλάει για την Παλαιστίνη, ενώ βιοπορίζεται πάνω στα κόκαλα των οικογενειών μας, κανένα πρόβλημα. Και αν η αυλη της μονοκατοικίας του είναι ταπετσωμένη με εβραικές ταφόπλακες, τι έγινε ρε αδερφέ; Με τους εβραίους θα ασχολούμαστε τώρα; Να ανοίξουμε και τα κιτάπια και να δούμε αν ο παππούς μας ήταν δοσίλογος ; Ασε, ας ασχοληθούμε με την Παλαιστίνη που είναι πιο βολικιά από το να μπλεκόμαστε με μαύρους και άλλα δύσκολα. :-)
imwrong said
Aγαπητέ Abravanel, παρακολουθώ τακτικά τις πολύ ενδιαφέρουσες και πάντα τεκμηριωμένες αναρτήσεις σου, και συμφωνώ με τις περισσότερες εκτιμήσεις σου για την πολιτική του ελληνικού κράτους έναντι της (πρώην, σε αριθμητική βάση τουλάχιστον) εβραϊκής κοινότητάς του. Διακρίνω μια λεπτή ειρωνεία στη σημερινή σου ανάρτηση έναντι του προέδρου της ΕΛΜΕ-ΚΙ, η οποία, βέβαια στηρίζεται και από τα δεδομένα. Πράγματι, δεν αλλάζει τίποτα με τη μετονομασία ενός δρόμου – η πρόταση είναι καφενειακού επιπέδου. Νομίζω, όμως, πως ο πυρήνας της τοποθέτησης της ΕΛΜΕ-ΚΙ δεν είναι αντιεβραϊκός. Βάζει το ζήτημα της πολιτικής του ισραηλινού κράτους έναντι των παλαιστινίων, το ζήτημα της συλλογικής τιμωρίας των κατοίκων της Γάζας και την εξευτελιστική ανθρωπιστική κατάσταση σ’ αυτόν τον τόπο. Επειδή αυτό το ζήτημα είναι κατά τη γνώμη μου πολύ σοβαρότερο και φυσικά σημερινό, θα ήθελα να ακούσω τι σκέφτεσαι πάνω στο λεγόμενο «παλαιστινιακό ζήτημα», με το ανοιχτό πνεύμα που σε χαρακτηρίζει.
Abravanel said
Το ξέρω οτι δεν το εννοούσες άσχημα αλλά η εβραϊκή κοινότητα, η παλαιότερη της Ευρώπης, είναι μια χαρά ζωντανή. Τα σχολεία μας έχουμε, τις άπειρες εκδηλώσεις, τις εκδρομές μας, τα μουσεία μας και άλλα ωραία.
Η απάντηση είναι εξαιρετικά απλή και την έχω ανάγει σε litmus test: όλοι έχουμε ακουστά τις σφαγές στα προσφυγικά στρατόπεδα Σάμπρα και Σατίλα. Οι περισσότεροι έχουν ακούσει κάτι για Σαρόν και οτι αυτός είναι ο χασάπης της Σάμπρας/Σατίλας κτλ. Ο Σαρόν, ακόμα και με τις λιγότερο κολακευτικές εκτιμήσεις, ευθύνεται για το γεγονός οτι οι ισραηλινές δυνάμεις θα μπορούσαν να είχαν σταματήσει την σφαγή που έγινε από τους χριστιανούς λιβανέζους εναντίον των μουσουλμάνων – μια εγκληματική ευθύνη η οποία αναγνωρίσθηκε από το ίδιο το κράτος του Ισραήλ, έστω με απλή αποπομπή και δημόσια καταδίκη. Βάζω και εγώ μέσα οτι θα έπρεπε να είχε πάει φυλακή αυτός και αρκετοί αξιωματικοί που είδαν αλλά αρνήθηκαν να επέμβουν.
Και το δικό μου ερώτημα: ποιος είναι ο λιβανέζος χριστιανός φαλαγγίτης που εμπνεύστηκε, διέταξε και εκτέλεσε την σφαγή;
Αν γνωρίζει την απάντηση, συγχαρητήρια – ας διαολοστέλνει το Ισραήλ όσο θέλει. Αν δεν την ξέρει ξανα/παραπέμπω στο κείμενο του doctor για αυτά που πιστεύω για αυτόν. Ρίξε μια ματιά το τι σημαίνει για μένα αυτή η διεθνιστική αλληλεγγύη – ιδιαίτερα ρίξε μια ματιά στην Λάρισα να δεις πώς αρμονικά συμφωνούν ακροαριστεροί και ακροδεξιοί. Σε επόμενη ανάρτηση θα ασχοληθούμε με το πώς η επίσημη ελληνική κυβέρνηση του Α.Παπανδρέου δήλωσε οτι η πιθανή δολοφονία μου είναι απολύτως δικαιολογημένη αν γίνει στο όνομα της εθνικής απελευθέρωσης, για να δεις πώς η χώρα μας είναι οι ΗΠΑ των Βαλκανίων.
ΥΓ. Μια εξαίρεση: στην περίπτωση της Θεσσαλονίκης έχουμε ανοικτά θέματα – δεν είναι δική μου ευθύνη να δικαιολογώ τον γιο του δοσίλογου που ξαφνικά τον έπιασε πόνο για την Παλαιστίνη. Οταν είπα πριν οτι βιοπορίζονται πάνω στα κόκαλα των οικογενειών μας και στα σπίτια των παππούδων μας δεν έκανα φτηνή ρητορεία – αλλά έχουμε καιρό για αυτά σε επόμενες αναρτήσεις.
akindynos said
Στην αφορμή του ποστ εντοπίζω την ειρωνεία. Η ΕΛΜΕ Κεφαλλονιάς-Ιθάκης, και οι λοιποί μαζικοί φορείς διαβάζω, ζητάει την επικαιροποίηση της ιστορίας (contradiction in terms?) και άθελά της βοηθάει για μπει ακόμα μία ψηφίδα στα (δικά μου) μωσαϊκό.
Abravanel said
Το ξέρω :-)
imwrong said
Οπότε, ας πούμε, λες ότι για ορισμένους εκ των αλληλέγγυων στον παλαιστινιακό λαό σήμερα υπάρχουν δύο μέτρα και δύο σταθμά. Αυτό πιθανότατα ισχύει. Αλλάζει όμως αυτό κάτι στην πραγματικότητα της Γάζας;
offshore said
‘δυστυχώς ο ηγέτης της Αιγύπτου Νάσσερ αργότερα πραγματοποίησε τις απειλές’- Όταν στήνεις τον κώλο σου κάποιος κάποια στιγμή θα σε πηδήξει.
offshore said
Επειδή είμαι ΚΑΙ Πόντια αλλά ΚΑΙ ξανθιά μπορεί να μου εξηγήσει κάποιος γιατί οι Άραβες = κάτοικοι και οι Εβραίοι= άποικοι;
Αν.ώνυμος said
Καταπληκτική ανάρτηση.
plagal said
Πρωτο: και μονο για τη βοηθεια στην ωρα της αναγκης, η προταση για αλλαγη της ονομασιας του δρομου στην Κεφαλλονια ειναι λαθος. Ελπιζω ο προεδρος της τοπικης ΕΛΜΕ να εχει αγνοια της ιστοριας, διαφορετικα μιλαμε για καφριλα ολκης. Στην τελικη, αν οι Κεφαλλονιτες θελουν να δειξουν τα αισθηματα αλληλεγγυης τους εχουν και ενα σωρο αλλους τροπους. Πχ αν ημουνα εγω δημαρχος θα ονομαζα ενα δρομο «Οδο Μαχμουντ Νταρβις«. Και αμα το θελουμε σωνει και καλα να ειναι και risqué θα διαλεγα τελοσπαντων μια καθετη.
Δευτερο: μου χτυπησε ασχημα που εγραψες για «φιλομουσουλμανικα συναισθηματα». Η αλληλεγγυη ειναι στον Παλαιστινιακο λαο, οχι των «χριστιανων» στους «μουσουλμανους», μην υιοθετεις neocon χαζομαρες περι «πολεμου πολιτισμων». Ασε που ειναι αστειο: στην Ελλαδα αλλα και στον Δυτικο κοσμο γενικοτερα, ειναι πια η ισλαμοφοβια που κυριαρχει σαν ρατσιστικη προκαταληψη. Δε χρειαζεσαι δειγματα, ξερεις τι γινεται στην ακροδεξια μπλογκοσφαιρα…
Τριτο (και risqué): ο Zizek εχει μιλησει (πχ) για το πώς η κατρακυλα του Ισραηλ προς τον μιλιταρισμο, τον εθνικισμο και την ακροδεξια φτανει να δημιουργησει εναν σχεδον «ισραηλινο αντισημιτισμο», και αντιστοιχα θα ελεγα οτι ο σιωνισμος (οπως καθε εθνικισμος) καταστρεφει μεσα απο την ομογενοποιηση, την στρατευση κτλ τις παραδοσιακες εβραικες (και αντιστοιχα εν γενει εθνικες) ταυτοτητες. Εδω βλεπουμε πώς το Ελληνικο κρατος χρησιμοποιησε τον σιωνισμο για να ξεφορτωθει τις εβραικες κοινοτητες. Αλλωστε ξερουμε κιολας οτι οι Ναζηδες δεν ειχαν κανενα προβλημα να ξεφορτωθουν τους Εβραιους σε καποια δικια τους πατριδα (οσο πιο μακρια τοσο καλυτερο, βλεπε …Μαδαγασκαρη και αντιστοιχα και ο Σταλιν με το JOA). Νομιζω οτι εχω κουβεντιασει με αρκετο κοσμο ωστε να φτασω σε ενα σημειο να ψιλοκαταλαβαινω οτι ακομα και για ακραιφνως αριστερους Εβραιους (και ειδικα για Ισραηλινους Εβραιους), ο σιωνισμος δεν ειναι απλη υποθεση, μπλεκει παρα πολυ συναισθημα και πολυπλοκοτητα, αλλα παρολαυτα θα στο ρωτησω: με ολο αυτο το μπαγκραουντ, τι το θες και ζητας φιλοσιωνιστικες ονοματοδοσιες δρομων?
Τεταρτο, για την κατακλειδα σου: μα δε βλεπεις οτι προκειται για παραδοχη ενοχης :) ? Σαν τον τυπο που χτυπαγε τη γυναικα του και μολις αυτη του ξεφυγε την παιρνει τηλεφωνο μεθυσμενος στις τρεις τα ξημερωματα να της πει αγαπη μου γυρνα πισω και αλλαξα και δε θα το ξανακανω τετοια. (Κακο black humor, σορι).
Tweets that mention Οδός Παλαιστίνης, μια σιωνιστική οδός για μια σιωνιστική Ελλάδα/Palestine Str, a zionist street for a zionist Greece « Abravanel -- Topsy.com said
[…] This post was mentioned on Twitter by Notis Toufexis, Stazybo Horn. Stazybo Horn said: Δες: Οδός Παλαιστίνης, μια σιωνιστική οδός για μια σιωνιστική Ελλάδα/Palestine Str, a zionist street for a zionist… http://bit.ly/aabj1c […]
Greek Helsinki Monitor said
επι πλέον η πλακα που υπαρχει διπλα στη Μητρόπολη για τη βοηθεια του Ισραηλ ειανι συνηθως «διακοσμημενη» από τους νεοναζί (η διπλανη για τη βοηθεια των Βρετανων συνηθως δεν έχει πρόβλημα)
Greek Helsinki Monitor said
εστειλα με εμαιηλ τις δυο φωτο απο τον αυγουστο 2009
Gibson Block said
Totally surprising. But it’s funny, I watched Exodus the other day and the Cypriot who was procuring materials needed by Paul Newman was very enthusiastic and positive about doing so. I was suprised and couldn’t figure it out until I read your article.
Β. Δ. Καργούδης said
@abravanel (και όχι μόνον): Άντε πάλι εκτός θέματος, για καλό όμως υποθέτω σκοπό. Εννοώ, -και μόνο με την έννοια των συγχαρηρηρίων σε έναν φίλο λαό, με κοινές περιπέτειες όπως όλοι άλλωστε οι λαοί της Μεσογειακής Λεκάνης-,καλό θα ήταν να απευθύναμε από δω όλοι μας τις ευχές μας για την Independence Day του κράτους του Ισραήλ!
(Ανεξάρτητα από την οποιαδήποτε εγγύτητα ή μη σχέσεων και κάποιων τυπικών πρωτοκόλλων και μόνο για να τιμήσουμε την καταγωγή του δημιουργού αυτής της ιστοσελίδας).
Κοίτα όμως πώς φτάσαμε (ή μας έφτασαν, το ίδιο κάνει) να προσέχουμε λέξεις και διατυπώσεις της καρδιάς, μπας και στάξει, δεν ξέρω τίνος γαϊδάρου, η ουρά!
Abravanel said
Απολύτως τίποτα δεν αλλάζει. Οι παλαιστίνιοι θα συνεχίσουν να σκοτώνουν ισραηλινούς και η χώρα μας θα αδιαφορεί, οι ισραηλινοί θα συνεχίσουν να σκοτώνουν παλαιστίνιους και οι ΗΠΑ θα αδιαφορούν. Για τους πολλούς περισσότερους που σφάζουν οι παλαιστίνιοι της Φατάχ και οι παλαιστίνιοι της Χαμάς κανείς δεν ενδιαφέρεται, αφού ο μέσος έλληνας/αμερικανός ενδιαφέρεται περισσότερο για την ταυτότητα των θυτών σε ένα έγκλημα, παρά για το θύμα.
Το πρόβλημα δεν είναι οτι διαλέγουν να στρατευθούν – το πρόβλημα είναι οτι με συνέπεια και διαχρονικότητα ξεσπούν πάνω μου και στην οικογένεια μου. Οφείλω να ομολογήσω οτι είμαι φιλοτομαριστής αλλά η αμορφωσιά και η έντονη προκατάληψη είναι οι αιτίες που οδηγούν σε γεγονότα όπως αυτά του Ιανουαρίου. Η’ τις πορείες του ΚΚΕ το 2006 ενάντια στην ίδια την εβραϊκή κοινότητα. Το ξέρω οτι πολλοί διαβάζοντας θα πουν οτι οι παλαιστίνιοι περνάν πολύ χειρότερα, αλλά λυπάμαι αλλά είναι βαθύτατα ηλίθιοι. Ελληνες με ιστορικό βίας ενάντια άλλων ελλήνων ξεσπάν ενάντια τους, μόνο και μόνο γιατί ομόθρησκοι βρίσκονται σε πόλεμο ; Την ίδια εποχή γινόντουσαν πολύ χειρότερα στους Ταμίλ αλλά οι ευαίσθητοι συμπολίτες αγρόν ηγόραζον.
Η πρόταση είναι προφανώς ειρωνική, θεωρώ οτι έχουμε άλλα προβλήματα. Μόνη εξαίρεση η Θεσσαλονίκη όπου ορισμένες εβραικές ονομασίες των οδών οφείλουν να επανέλθουν, δεδομένης της ατιμίας του Δήμου της πόλης στην αφαίρεση τους.
Από εκεί και πέρα plagal με ξέρεις αρκετό καιρό για να ξέρεις οτι φτηνή ηθικολογία δεν κάνω – πρώτος ο ΣύΡιζΑ ξεκίνησε να αρνείται να παραστεί στις τελετές μνήμης Ολοκαυτώματος επικαλούμενος ηθικούς λόγους. Αυτοί, και ΟΧΙ εγώ, ενώ σημαντικό ποσοστό από αυτούς έχει οικογενειακή ιστορία συμμετοχής στις λεηλασίες. Οταν ο Κουράκης λέει οτι δεν θέλει να παραστεί στην τελετή γιατί θα παρευρίσκεται ο ισραηλινός πρέσβης, εκπροσωπώντας τους εκατοντάδες συμπολίτες του Κουράκη που ζουν Ισραήλ, πώς δικαιολογείται να υποστηρίζει μια οργάνωση που έχει στο καταστατικό της τα Πρωτόκολλα των Σοφών της Σιών, την Χαμάς. Και πώς δεν προχωρεί σε δυναμικές κινητοποιήσεις για να επιστραφεί το εβραϊκό νεκροταφείο στους ιδιοκτήτες του. Οπως θα ξέρεις υπάρχουν ακόμα οστά από τους 350.000/500.000 τάφους του μεγαλύτερου νεκροταφείου του κόσμου και αποτελεί βαθύτατη πολιτισμική και θρησκευτική προσβολή αυτό που έγινε, (αποκλειστικά από χριστιανούς έλληνες και όχι από γερμανούς). Για να μην μιλήσω για την μαύρη ιστορία της Ιατρικής σχολής που ξεχέρσωνε τάφους για λεηλατήσει τα μάρμαρα.
Το «φιλομουσουλμανικά» το έβαλα για να δείξω την παραδοξότητα της ελληνικής στάσης. Δεν νομίζω οτι υπάρχει η όποια συμπάθεια για τους Παλαιστίνιους – υπάρχει ένα συναίσθημα παρόμοια με αυτό που είχαμε για τους Κούρδους όταν υπήρχε έντονο το ένοπλο αντάρτικο κατά της Τουρκίας. Αλλιώς ξέρεις καλύτερα από εμένα την αντιμετώπιση που έχουν οι παλαιστίνιοι λαθρομετανάστες στην Ελλάδα.
Και το ξαναλέω: δεν είμαι εγώ αυτός που το παίζει ηθικολόγος – αυτοί ξεκίνησαν* και με αυτό τον χορό τώρα θα χορέψουν. Ξαναδιάβασε σχόλια που έκανα πριν, να ξέρεις οτι ακόμα και αν διαφωνούμε δε λέω ποτέ κάτι που δε μπορώ να στηρίξω.
* εξαιρώ τον Κουβέλη και ορισμένα άλλα στελέχη.
plagal said
Δεν διαφωνω με οσα γραφεις παρα μονο σε καναδυο σημεια. Το ενα οτι κανεις δε στηριζει τη Χαμας καθαυτη, αλλα τον εξαθλιωμενο λαο της Γαζας. Αναφερομαι εδω σε κινησεις οπως αυτες με τις βαρκες που φευγουν απο την Κυπρο για να σπασουν τον αποκλεισμο της Γαζας ή οπως τα διεθνη καραβανια αλληλεγγυης και ανθρωπιστικης βοηθειας σαν αυτο που εγινε πριν απο μερικες βδομαδες ή τελοσπαντων τις αντιπολεμικες πορειες περσι το χειμωνα. Δεν ξερω αν σε αυτα αναφερεσαι (οποτε και τζαμπα τα γραφω), αλλα εκτος απο αυτα δεν ξερω κανεις (του ΣΥΡΙΖΑ) να λεει «αλληλεγγυη στη Χαμας» εργω ή λογω. Αποσο βλεπω εδω στη Β.Αμερικη μαλιστα, η γραμμη να θεωρουνται αυτα «στηριξη της Χαμας» ειναι πια εντελως ακροδεξια: ο Γκαλογουει πχ δεν ειχε προβλημα να μπει στις ΗΠΑ του Ομπαμα αλλα ο Καναδας του Χαρπερ του απαγορευσε την εισοδο. Το αλλο ειναι για τους Κουρδους, ειδικα οσον αφορα στην Αριστερα, η οποια δεν εχασε το ενδιαφερον οπως το λαικιστικο «αντιαμερικανικο» μπλοκ μετα τη συλληψη Οτσαλαν (ξερω πχ οτι καποιοι καπου ακομα κρυβουν Κουρδους και Τουρκους ακροαριστερους πολιτικους προσφυγες).
Στα υπολοιπα εχεις απολυτο δικιο.
Νοσφερατος said
Ελεγα να μην γραψω ..αλλά θα….. γραψω.
Καταρχας ..Εχει δικο ο Ampravanel για εναν λανθανοντα Αντισημιτισμό στον χωρο του Συριζα…
Ναι εχει
Εχει απολυτα δικιο; Οχι δεν εχει ..Δηλαδή Δεν ειναι ολος ο Συριζα ετισ ..Υπάρχουν αξιολογες δυναμεις(…’συνιστωσες») μεσαστον Συριζα – και δεν εννοω Μόνο τους ανανεωτικους αλλά και ..αλλες συνιστωσες που καθε αλλο παρά χαρακτηριζονται απο »λανθανοντα» αντισημιτισμό..
Γιατί ομως υπάρχει ο εστω και μερικος λανθανων αντισητισμός στο Συριζα (στο ΚΚΕ κ.α )
Ε -μιλωντας για τον Συριζα καταρχήν αλλά οχι μόνο … αυτο μάλλον οφειλεται στο οτι Εχουν μπλεξει τα σωβρακα με τις γραβάτες (που ελεγε πολύ παλια και ενας Ποντιος θειος μου … Οφειλεται μαλλον σε ελλειψη πολιτικής παιδειας ..Στο οτι καποιοι -οχι ολοι – δεν ανοιγουν και κανενα βιβλιο ή τουλαχιστον δεν ρωτανε τους παλιοτερους…
και οπως εχω πει ξανά ..Αριστερα που δεν μπορει να ξεχωρισει τα σωβρακα απο τις γραβάτες και το Ολοκαυτωμα απο την σταση της ως προς την πολιτική του Ισραήλ κλπ πολύ απλά παυει να ειναι αριστερα…
Ομως υπάρχει ακομα ελπίδα …. Και μεσα στο Συριζα και ισως και στο ΚΚΕ
ααρκει να θυμηθουν την ιδια ιστορια τους –ως αριστερα κομματα – την σχεση τους με την καταπολεμηση του αντισημιτισμου ως συστατικό στοιχειο της αριστερας γενικά ,αποτην υποθεση Ντρευφους τουλαχιστον .
plagal said
Βασικα, παρακαλω να μην παρεκτραπει (παλι) η κουβεντα εκει, τα’χουμε πει αλλωστε και παλιοτερα. Σορι φταιω κιεγω.
imwrong said
Έχεις δίκιο για την δημόσια αντίδραση στην Ελλάδα στις αντισημιτικές επιθέσεις του Γενάρη, η οποία ήταν από χλιαρή έως ανύπαρκτη. Θα με βρεις δίπλα σου σ’ αυτό, όμως δε μπορώ να μην πάρω θέση στη σύγκρουση ισραηλινού κράτους και παλαιστινίων, με τις ίδιες ακριβώς αρχές. Θεωρώ ότι η στάση σου θα μπορούσε να ήταν ψυχραιμότερη και άρα ωριμότερη έναντι των ζητημάτων που εγείρονται στο Ισραήλ και την Παλαιστίνη. Εξάλλου, οι υποχρεώσεις του κράτους του Ισραήλ έναντι των παλαιστινίων δεν συμψηφίζονται, παρά την ανοησία κάποιων, με τις υποχρεώσεις του ελληνικού κράτους έναντι της εβραϊκής κοινότητάς του.
Σ’ ό,τι αφορά το παλαιστινιακό, θεωρώ ότι θα σ’ ενδιέφερε και ένα άρθρο του Εφρέμ Χαλεβί, πρώην επικεφαλής της Μοσάντ, στο συντηρητικό αμερικανικό περιοδικό The New Republic: http://www.tnr.com/article/politics/why-not-hamas
Abravanel said
Υπάρχει μια ιδεατή πραγματικότητα και υπάρχει η καθημερινότητα που ζω εγώ και χιλιάδες άλλοι εβραίοι στην Ελλάδα, όπου έχει καταντήσει να μας ζητάνε πιστοποιητικό κοινωνικών φρονημάτων για να μην χαρακτηρισθούμε «σιωνιστές». Και αυτά από ανθρώπους που μεγάλωσαν με τις ιστορίες που τους έλεγε η μάνα τους ότι οι εβραίοι τρώνε μικρά παιδιά. Ιmwrong γνωρίζω οτι μπορεί να ακούγομαι υπερβολικός – αν με συναντούσες στο δρόμο μια εβδομάδα και σου έλεγα οτι αριστεροί επιτίθονται σε συναγωγές θα με θεωρούσες ακροδεξιό γιατί δεν θα είχες δει την ανάρτηση με τα γεγονότα του Ιανουαρίου ’09. Το ίδιο και με τους χαρακτηρισμούς μου για τους Θεσσαλονικιούς γιατί πιθανότατα πιστεύεις οτι ναι υπήρξε κάποιος δοσιλογισμός αλλά υπερβάλλω συναισθηματικά και εγώ.
Είναι αναμενόμενο γιατί περιγράφω ένα κόσμο που εσύ δεν βλέπεις και πιθανότατα θεωρείς οτι δεν υπάρχει. Το μόνο που μπορώ να πω είναι οτι το μέλλον δεν θα είναι σαν το παρελθόν και η εβραϊκή παρουσία σε αυτή τη χώρα έχει ένα εύρος που δεν είναι δυνατόν να φανταστείς. Δυστυχώς το ίδιο και η προσπάθεια εξάλειψης της – αλλά χάρη στο ιντερνετ δεν είναι πλέον δυνατόν να απορρίπτεται ως εβραϊκή γκρινία.
υγ. Σημειωτέον είμαι εκνευρισμένος γιατί πλεον στην χώρα μας είναι νόμιμος και χαίρει το κύρος της «επιστημονικής θεωρίας» ο εξολοθρευτικός αντισημιτισμός και με την βούλα του Αρείου Πάγου. Και όλα αυτά με την αδιαφορία, την επιδεικτική αδιαφορία, της προοδευτικής κοινωνίας των πολιτών.
Ζαν Κοέν said
Και μόνο ότι σχεδόν κάθε ανάρτηση του Αμπαβανέλ περί Έλληνο-Εβραϊκών θεμάτων καταλήγει πάντα στη Μέση Ανατολή και το Ισραήλ, δείχνει ότι κάτι σάπιο υπάρχει στο βασίλειο της Δενημαρκίας
Β.Δ. Καργούδης said
Γειά στο στόμα σας, Ζαν Κοέν. Κι’ αν όχι κάτι ντιπ πια σάπιο, κι’ αν όχι σ’ όλο της Δανιμαρκίας το καθ’ ημάς Βασίλειο, έχει πάντως φτάσει στα όρια του κουραστικού, όλο αυτό, όντας πια τόσο μελαγχολικά προβλέψιμο…
Αλήθεια, νοιώθω πως από μια μεριά, μοιάζει με ιδιότυπο «βασανιστήριο» αυτή η μόνιμη στάση, να περιέρχεται ο άλλος ντε και καλά σε θέση απολογούμενου, κι ας μην έχει για κάτι στ’ αλήθεια να απολογηθεί!
Κι’ από την άλλη, ίσως για να ολοκληρωθεί η «ανακύκλωση», δεν είναι όλη αυτή η εμμονή και τελείως άσχετη με κείνο το ανεκδοτολογικό «Και σεις γιατί τυραννάτε τους Μαύρους…».
Αν όμως δεν προστατεύουμε την ενδεχόμενη πνευματική απόλαυση που μπορεί σαν ζητούμενο μια κουβέντα να προσφέρει, φοβάμαι, ότι μαζί, της αφαιρούμε έτσι και κάθε δικαιολογητική βάση να υπάρχει…
Greek Helsinki Monitor said
Εμείς μάλιστα ρωτάμε όλες/ους αυτές/ούς που το γυρίζουν στη Με΄ση Ανατολή να μας πουν πρώτα τι θέση έχουν για τον εδώ αντισημιτισμό και λοιπό ρατισσμό και μετά πάμε στη ΜΑ να συζητησουμε τα εγκλήματα του Ισραήλ αλλά και των Χαμάς – Φατάχ και τη δύσκολη πορεία των φίλων μας εκεί στελε΄χων των ισραηλινών και παλαιστίνιων ΜΚΟ που υφίστανται πολλά από τις δικές τους εθνικές ομάδες.
Ντροπαλός said
Καλησπέρα,
Έχοντας καταγωγή από την Κεφαλονιά, την επισκέπτομαι αρκετά συχνά και έχω περάσει και από την συγκεκριμένη οδό. Βρίσκεται προς τις άκρες της πόλης, είναι ήσυχο, δεν έχει πολύ κίνηση και υπάρχει κοντά και ένα μικρό άλσος. Νομίζω ότι υπάρχει και ένα ηρώο εκεί, αλλά δεν είμαι σίγουρος, ούτε είμαι σίγουρος, εάν μνημονεύεται η βοήθεια του Ισραηλινού Ναυτικού, ή είναι το κλασσικό ηρώο για τους πεσόντες του τόπου.
Προφανώς δεν βίωσα τον σεισμό, ούτε και ο πατέρας μου και η γιαγιά μου. Παρ’ όλ’ αυτά είχε επίδραση και σε εμάς, όπως και σε όλους τους Κεφαλονίτες, είτε τον βιώσαν, είτε όχι. Σε ενδεχομένους κινδύνους σπιτιών, το πρώτο που σκεφτόμαστε είναι το «φαντάζεσαι να γίνει κάποιος σεισμός, πώς θα διαφύγεις;», παρά «φαντάζεσαι να πιάσει το σπίτι φωτιά;», οι σεισμοί γενικά μας αγχώνουν και τέλος είμαστε μάλλον ανέστιοι και όποτε πηγαίνουμε εκεί καταλύουμε σε ξενοδοχεία.
Πρέπει στην ιστορία του σεισμού και της βοήθειας του Ισραηλινού Ναυτικού να σκεφτούμε τα ακόλουθα. Ότι δεν επρόκειτο απλώς για έναν μεγάλο και καταστρεπτικό σεισμό, αλλά για έναν σεισμό, που έγινε σε ένα Κράτος, που μόλις είχε βγει από έναν Πόλεμο, μία Κατοχή και έναν αδελφοκτόνο εμφύλιο Πόλεμο. Με λίγα λόγια το ελληνικό Κράτος μόλις και μετά βίας είχε ανασυσταθεί και έπρεπε να αντιμετωπίσει αυτήν την καταστροφή. Από την άλλη το Ισραήλ ήταν και αυτό έαν νέο Κράτος, που και αυτό προσπαθούσε να στηριχθεί στα πόδια του. Ο σεισμός θα ήταν καταστρεπτικός και εάν είχε γίνει σε άλλη-υστεροτερη- εποχή και η βοήθεια θα ήταν εξίσου ανεκτίμητη. Το ότι, όμως, όλα αυτά τα γεγονότα έγιναν υπό αυτές τις συνθήκες, τόσο για την Ελλάδα, την Κεφαλονιά, αλλά και το Ισραήλ τούς δίνει άλλο νοηματικό φορτίο.
Ο Σλόμο Ερέλ δεν έγινε μεταξύ άλλων και Αρχηγός του Ισραηλινού Ναυτκού;
Abravanel said
Ναι, ηγήθηκε αυτού κατά τον πόλεμο των Εξι Ημερών το 1967. Μνημονεύται το Ισραήλ «χωρίς αλλά και εαν», με ξεκάθαρες λέξεις. Το ΕΠΣΕ είχε τραβήξει ορισμένες φωτογραφίες από βανδαλισμούς, (έσβησαν το ισραηλινός, ενώ οι υπόλοιπες εθνικότητες είχαν μείνει απείραχτες), αλλά δεν τις βρίσκω.
Το θέμα μου πάντως δεν ήταν το Ισραήλ αλλά η ανυπαρξία ιστορικής μνήμης που οδηγεί σε ρεζιλίκια όπως αυτό.
imwrong said
Δεν έχετε δίκιο κύριε Κοέν. Δεν κατέληξε η ανάρτηση του Αμπραβανέλ από τη Μέση Ανατολή και το Ισραήλ, ξεκίνησε από εκεί.
imwrong said
Δεν θεωρώ ότι ο κόσμος που περιγράφεις δεν υπάρχει. Μη με αδικείς σ’ αυτό. Σ’ όλο τον κόσμο το εβραϊκό στοιχείο ήταν πάντοτε κομμάτι του πιο προοδευτικού δυναμικού – με μια επιφύλαξη για τους πιο σκληρούς θιασώτες της θρησκείας. Η αντίρρησή μου βρίσκεται στο κράτος του Ισραήλ, και ως εκεί.
Ντροπαλός said
Καλησπέρα,
Δεν διαφωνώ μαζί σου. Επιπλέον, έχω την εντύπωση ότι οι περισσότεροι από αυτούς, που είναι υπέρ τέτοιων επαναστατικών συμβολισμών είναι από τους πρώτους, που αποκαθηλώνουν τα νέα τους σύμβολα, μόλις αυτά δεν συμφωνούν απόλυτα με την ιδεολογία τους. Μια επιπλέον Οδός Παλαιστίνης (ή ό,τι άλλο για τους Χ, Ψ λόγους) ; Μετωνυμία ΟΛΩΝ των Οδών Παλαιστίνης (ή ό,τι άλλο) μόλις ένας Παλαιστίνιος (κλπ) π.χ αποκαλέσει τους κατοίκους της FYROM Μακεδόνες, ακόμα και από λάθος.
Σε σχέση τώρα και με αφορμή την ανυπαρξία της ιστορικής μνήμης, νομίζω ότι η ιστορία του τόπου καταγωγής μου και ευρύτερα των Επτανήσων μάλλον υποφέρει. Υπάρχει απλώς ως περιοδική και συνοπτική αναφορά στα σχολικά βιβλία, τα οποία είναι η κοινή αναφορά όλων. Πολλές φορές με κάνει να αισθάνομαι κάπως απόβλητος, άλλες φορές χαίρομαι, διότι αυτή η αδιαφορία μού έχει επιτρέψει να προσπαθώ να βλέπω το θέμα των ταυτοτήτων κάπως πιο ουδέτερα και ψύχραιμα.
Abravanel said
+1
Abravanel said
Να ομολογήσω οτι ο imwrong έχει μάλλον δίκιο στην συγκεκριμένη περίπτωση – στις άλλες αναρτήσεις είναι εμφανές αυτή η τακτική.
Νοσφερατοs said
]υπέρ τέτοιων επαναστατικών συμβολισμών είναι από τους πρώτους, που αποκαθηλώνουν τα νέα τους σύμβολα, μόλις αυτά δεν συμφωνούν απόλυτα με την ιδεολογία τους. »
πλειοδοτώντας επαναστατικά θα βαλω +10
Πόντος και Αριστερά said
Ελεγα να μην γραψω ..αλλά θα….. γραψω, ακολουθώντας το παράδειγμα του Νοσφεράτου με την υπόθεση ότι η αφωνία ευνοεί την αυθαιρεσία.
Αγαπητέ Abravanel γράφεις:
«…αλλά η βενιζελική παράταξη και οι νεοφερμένοι πρόσφυγες οργάνωσαν το Πογκρόμ του Κάμπελ ώστε να πειστούν οτι το κλίμα δε τους παίρνει.»
Κάνεις ακριβώς το ίδιο λάθος για το οποίο κατηγορείς τους άλλους. Γενικεύεις και αφορίζεις!
Οι πρόσφυγες της Μικρασιατικής Καταστροφής δεν ήταν ενιαία ομάδα. Κάποιοι -λίγοι- συμμετείχαν σ’ αυτό που λες. Φαίνεται ότι απ’ το Μεσοπόλεμο υπήρχαν προσφυγικής καταγωγής άτομα που εντάχθηκαν στην παρακρατική αντισημιτική οργάνωση Εθνική Ένωσις «Η Ελλάς» και έλαβαν μέρος στο πογκρόμ που υποκίνησε εναντίον των φτωχών Εβραίων του οικισμού Κάμπελ, τον Ιούνιο του 1931, ο αρχισυντάκτης της εφημερίδας «Μακεδονία» Νίκος Φαρδής… Πόσοι ήταν αυτοι; Για 150 άτομα κάνουν λόγο οι πηγές εκείνης της εποχής!
Μα ήδη, απ’ την άλλη, εκατοντάδες πρόσφυγες ήταν πολιτικοί κρατούμενοι στις φυλακές ως «κομμουνιστές»!!
Οι πρόσφυγες είχαν ήδη μετατρέψει σε κόκκινες περιοχές το Κιλκίς, την Καβάλα κ.ά.. Και το κράτος τότε για να μην επηρεάζουν τα μεγάλα εκλογικά ποσοστά που έδιναν οι πρόσφυγες στην Αριστερά και διαμόρφωναν το εκλογικό αποτέλεσμα εις βάρος της συντηρητικής Θεσσαλονίκης -όπου οι Εβραίοι αλλά και οι υπόλοιποι ντόπιοι ήταν Δεξιοί- απέκοψε διοικητικά την κεντρική Μακεδονία και ειδικότερα το τότε κόκκινο προσφυγικό Κιλκίς από τη Θεσσαλονίκη.
Πώς λοιπόν θα γίνει ο υπολογισμός για να καταμεριστούν οι ευθύνες σε εθνοτικό επίπεδο;
Και γιατί να παραγνωρίζουμε, ότι εκείνη τη δεκαετία οι πρόσφυγες είχαν περιθωριοποιηθεί και είχαν πέσει θύμα του ρατσισμού των γηγενών και του κράτους. Τα (άγνωστα) πογκρόμ κατά των προσφυγικών οικισμών στην Πρώτη (Κιούπκιοι) των Σερρών ή στο Βόλο είναι η κορυφή του παγόβουνου μιας γενικευμένης απέχθειας που εξέφραζαν οι ντόπιοι κατά των προσφύγων. ΟΛΟΙ οι ντόπιοι: ελληνόφωνοι, τουρκόφωνοι, σλαβόφωνοι βλαχόφωνοι, εβραίοι.
Καμιά κίνηση στοιχειώδους αλληλεγγύης δεν θα υπάρξει για να βοηθήσει τους καταραμένους του Μεσοπολέμου. Κανείς δεν θα πλησιάζει -για να εκδηλώσει την ελάχιστη συμπάθεια- στα λοιμοκαθαρτήρια της Καλαμαριάς, όπου χιλιάδες πρόσφυγες πέθαναν στο προαύλιο της «μητέρας-πατρίδας» υπό τα αδιάφορα όμματα των γηγενών .
Ας είμαστε λίγο ανεκτικότεροι και ας καταγράφουμε το σύνολο των παραμέτρων που χαρακτηρίζουν μια εποχή.
Μ-π
Abravanel said
Εχεις απόλυτο δίκιο στα ιστορικά παραδείγματα που αναφέρεις αλλά στην περίπτωση της Θεσσαλονίκης οι πρόσφυγες βρέθηκαν σε μια ιδιότυπη κατάσταση. Από την μία τους περιφρονούσαν οι γηγενείς και ήταν οι «Έποικοι» της εποχής, αλλά από την άλλη το κράτος τους είχε ανάγκη για να εξελληνίσει (με την επιθετικά εθνικιστική έννοια) την πόλη.
Οπως ανέφερα και στον Καραμφίλ:
Οι πρόσφυγες είχαν συνδέσει την τύχη τους με τον βενιζελισμό, φορέα του ελληνικού εθνικισμού μιας και έβλεπαν οτι η νέα τους πατρίδα ήταν ήδη γεμάτη και μάλιστα από “αλλοεθνείς”. (Για τους προσφυγικούς παράγοντες η μάχη εναντίων των εβραίων αργότερα έγινε μια μέθοδος για να αποδείξουν την – αμφισβητούμενη από τους γηγενείς έλληνες – ελληνικότητα τους και ταυτόχρονα να καρπωθούν οικονομικά και κρατικά οφέλη στηριζόμενοι πάνω σε υπάρχουσες αντισημιτικές δοξασίες).
Προφανώς δεν ήταν όλοι – όπως ανέφερα και πιο πριν ο νεαρός εργάτης που βρέθηκε στην Συναγωγή Πούλια και εκφώνησε έναν από τους επικήδειους ήταν ο, μετέπειτα Αρχιστράτηγος του ΕΛΑΣ, Μάρκος Βαφειάδης. Ο Μάρκος Βαφειάδης πρόσφυγας ήταν και μάλιστα υπάρχει μια ιστορία το πώς εκείνη την εποχή απολύθηκε από γκαρσόνι γιατί ξυλοφόρτωσε έναν έλληνα χριστιανό που τον αποκάλεσε «τουρκόσπορο». Αλλά όπως σίγουρα ξέρεις ο κομουνισμός άργησε εξαιρετικά να αποκτήσει κρίσιμη μάζα στο σύνολο των προσφύγων στην πόλη. Πχ στις εκλογές του ’32 που κατέβηκε διεσπασμένη η ΕΕΕ κατάφερε να σημειώσει ποσοστά περίπου 4 φορές υψηλότερα στους προσφυγικούς συνοικισμούς σε σχέση με τους συνοικισμούς των γηγενών χριστιανών.
Σε άλλες περιπτώσεις και σε άλλες συνθήκες προφανώς και η κατάσταση αλλάζει : πχ στα Ιωάννινα, παρά την ύπαρξη γνωστών μορφών όπως του Γιωσέφ Ελιγιά, η απήχηση των αριστερών ιδεών στην κοινότητα ήταν ελάχιστη και αντίθετα χαρακτηρίζονταν από τον φιλοβενιζελισμό της.
Πόντος και Αριστερά said
Είναι αλήθεια ότι ήταν μια πολύ σύνθετη και δύσκολη εποχή. Και γι αυτό δεν είναι παραγωγική η προσέγγισή της με όρους συλλογικής ευθύνης. Προσωπικά προσπαθώ να το αποφεύγω, παρότι δεν είναι πάντα εύκολο.
Όσον αφορά τις εθνοτοπικές ή εθνοτικές διαφορές έχω επιλέξει να επικεντρώνω την προσοχή μου στις στιγμές εκείνες της υπέρβασης, όπως η κοινή ταξική τους συμπεριφορά που θα κορυφωθεί το Μάη του ’36.
Όσον αφορά τη φιλελεύθερη και αντιμοναρχική πολιτική τοποθέτηση των προσφύγων του ’22, αυτό δε σημαίνει ότι γραμμικά αντιστοιχεί σε αντισημιτισμό τύπου ΕΕΕ. Η βασική πολιτική αντίθεση των προσφύγων το Μεσοπόλεμο σχετιζόταν με τη σύγκρουσή τους με το Λαϊκό Κόμμα και τη Δεξιά, η οποία ουδόλως τους χαρίστηκε.
Για να δεις τις τρομακτικές εντάσεις, παραθέτω μια μαρτυρία (από το «Γιασασίν Μιλέτ» του Νίκου Μαραντζίδη), που είχε δημοσιευτεί στην εφημερίδα «Το Βήμα» μετά την καταστολή του βενιζελικού κινήματος του ’35:
«Ο κυβερνητικός στρατός … αποτελούμενος από ειδικά επιστρατευμένες κλάσεις Παλαιοελλαδιτών, αφέθηκε σε πολλές περιπτώσεις από αξιοθρήνητους ηγέτες να ξεσπάσει σαν μπουλούκι αγρίων σε βάρος του (σ.τ.σ. προσφυγικού) πληθυσμού. Λεηλασίες, δαρσίματα, βιασμοί γυναικών, έδωσαν στην ΄΄προέλαση΄΄ εκείνη τη μορφή εισβολής βάρβαρου στρατού σε εχθρική χώρα.»
Μ-π
Poale Zion in Greece « Poumista said
[…] Zion in Greece I was reading a fascinating post about the Zionist movement in Salonica, and noticed mentioned of “the marxist club Poalei […]
Β.Δ. Καργούδης said
@Αγαπητέ μου Abravanel, έπιασε το μάτι μου στον Figaro της 3/5/2010, ένα άρθρο ειδησεογραφία-τοποθέτηση της Pauline Freour, με τον παρακάτω μικρό πρόλογο:
«Des personnalitees se reunissent ce lundi soir au Parlement europeen de Bruxelles pour lancer un manifeste critiquant la politique d’ Israel au Proche-Orient. Une initiative qui ne fait pas l’ unanimitee».
Κι όλο αυτό, κάτω από τον τίτλο:
«DES JUIFS EUROPEENS LANCENT UN APPEL A LA PAIX A ISRAEL»
Προσωπικότητες της Ευρώπης, Εβραίοι των γραμμάτων των τεχνών και της πολιτικής, υπογράφουν (μέχρι προχθές, ήδη 3600!)ένα πολύ ενδιαφέρον, & καλοπροαίρετα κριτικό κείμενο-έκκληση για ειρήνη στη Μ. Ανατολή προς την Ισραηλινή Κυβέρνηση. Μεταξύ αυτών, οι ευρωβουλευτές ΝΤΑΝΙΕΛ ΚΟΝ ΜΠΕΝΤΙΤ & ΒΕΝΣΑΝ ΠΕΪΓΙΟΝ, ο ΕΛΙ ΜΠΑΡΝΑΒΙ(πρ. πρέσβης του Ισραήλ στη Γαλλία), ΚΑΙ Ο «ΝΕΟ-ΦΙΛΌΣΟΦΟΣ -και πατέρας πολλών πολιτικών «ακροβασιών» μεταξύ μας- ΜΠΕΡΝΑΡ ΑΝΡΙ ΛΕΒΙ.
Δεν αγνοώ καθόλου την (ορθότατη, κατ εμέ) θέση σου, (και τις οριακά δύσκολες ισορροπίες) για μη εμπλοκή θεμάτων που σχετίζονται με επιλογές της ισραηλινής κυβέρνησης, σε έναν κύκλο διαλόγου με αναφορά στην ελληνική εβραϊκότητα και τη ζωή της εβραϊκής κοινότητας στη χώρα μας.
Όμως, φίλε μου Abravanel, επειδή ακριβώς οι μέρες είναι ζόρικες ΚΑΙ για την Ευρώπη συνολικά, και για μας εδώ στην Ελλάδα, αλλά και κάμποσες κινήσεις περιμένουν πολλοί σε Κύπρο-Μ. Ανατολή, δεν νομίζω πως θα ήταν όλως διόλου άστοχο, κάπως να χώραγε κάτι σχετικό με το παραπάνω στις κουβέντες μας εδώ στο φιλόξενο «άσυλό» σου, όπου μας «φιλεύεις τα καλύτερα», και πολύ γι αυτό σε ευχαριστούμε…
ΥΓ: Κάτι στραβό συμβαίνει με το «λογαριασμό χρήστη» μου, και ΔΕΝ μπορώ να σου το στείλω σε λινκ και με σχωρνάς γι αυτό, ελπίζω.
Abravanel said
Β. πριν αρχίσουμε να σχολιάζουμε για θέματα που μας είναι περισσότερο πολύπλοκα από την μανιχαιστική αντίληψη, τόσο προσφιλή μιας και μας γλυτώνει από πνευματικές σκοτούρες πιστεύω οτι εύλογο είναι να μάθουμε πρώτα καλύτερα τα της χώρας μας. Πχ το παρόν άρθρο μιλάει για μια φιλοσιωνιστική Ελλάδα όταν το ελληνικό εθνικό συμφέρον, όπως ορίζονταν από το Κράτος, ευλογούσε το άδειασμα της χώρας από τους εβραίους.
Αν ήμουν στην Γαλλία διαφορετικά θα αντιμετώπιζα αυτό το ζήτημα – είμαι, όμως, στην Ελλάδα που το Μεσανατολικό αντιμετωπίζεται με όρους κυρίως αντισημιτικούς. Το καταλαβαίνω οτι αυτή η δήλωση σε απογοητεύει γιατί θεωρείς οτι χρησιμοποιώ τις σοφιστείες που υιοθετούνται από φοντεμενταλιστικούς ισραηλινούς κύκλους. Αλλά η ίδια δήλωση που την θεωρώ ορθή στα χείλη της Β’Τσελέμ, στα χείλη μιας αμερικανικής οργάνωσης ακούγεται αλλιώς και στα χείλη μια ελληνικής αλλιώς. Ολα αυτά μπορεί να σου ακούγονται ως φιλοσοφικές ακροβασίες αλλά δεν είναι, κάθε άρθρο αποτελεί μια ακόμα ψηφίδα. Οτι η αλληλεγγύη στην Παλαιστίνη εκφράζεται μέσω αντισημιτικής βίας χωρίς αντίδραση από τους ίδιους τους φίλους των «αδυνάτων» το είδαμε τον Ιανουάριο, οτι η Ελλάδα σε άλλες περιόδους ήταν λιαν φιλοσιωνιστική το είδαμε σε αυτή. Σε επόμενες θα δούμε το πώς η Ελλάδα θεώρούσε την δεκαετία του ’80 οτι η δολοφονία εβραίων στην Ελλάδα ήταν δικαιολογημένη. Ολα αυτά επηρεάζουν τα γεγονότα ; Οχι, αλλά οι ex cattedra κρίσεις είναι εξ ορισμού λάθος στην πραγματική ζωή. Οταν θα έχουμε όλα αυτά υπόψιν θα μπορούμε να μιλήσουμε για το πως η Μέση Ανατολή επηρεάζει την χώρα μας, ποια πρέπει να είναι η στάση μας ηθικά, ποια ιστορικά και ποια σύμφωνα με τα εθνικά συμφέροντα μας.
Τις προάλλες έβλεπα ένα talk show στο ΡΙΚ για το Κυπριακό και έβλεπα να μιλάνε στο, λιαν συντηρητικό, κυπριακό κανάλι για πράγματα που μας είναι εντελώς άγνωστα στην Ελλάδα. Να λένε, και επαναλαμβάνω οτι ήταν άνθρωποι του κατεστημένου – όχι τίποτα μαοϊστές διεθνιστές, οτι τους είχαμε τους τ/κ να πεινάνε ώστε να υποταχθούν ξεχνώντας οτι υπήρχε και η Τουρκία από πίσω. Κοιτώντας το συνειδητοποίησα με τι ευκολία καθόμαστε και από μακρυά βγάζουμε κρίσεις με γνώσεις επιπέδου wikipedia για τα διεθνή θέματα. Και δεν το λέω για σένα, το λέω πρώτα για μένα που με έκανε να σκεφτώ οτι χρειάζομαι περισσότερο local feedback στα άρθρα μου για την Θεσσαλονίκη.
υγ. Στα moderated δεν έχει κολλήσει κάποιο άρθρο σου, (αυτόματα τα πιάνει η wordpress αν έχουν πάνω από 3 link), δοκίμασε με δυο.
greek helsinki monitor said
Γεια απο Αργοστόλι!
Η βεβηλωμενη πλακα για το ισραηλινο πλοιο παραμενει βεβηλωμενη (και η καθαρα για το αγγλικο πλοιο παραμενει καθαρη).
Σημερινες φωτογραφιες στη διαθεση καθε ενδιαφερόμενης/ου.
Ελληνικές περιουσίες στο Ισραήλ προς επιστροφή/Greek assets in Israel for restitution « Abravanel said
[…] Οδός Παλαιστίνης, μια σιωνιστική οδός για μια σιωνιστι… […]
vassilisnicolaidis said
Απ’ ό,τι βλέπω στο ποστ σου, δεν τα πήγα και άσκημα στο διαγώνισμα ιστορίας που μ΄έβαλες να γράψω από μνήμης, σήμερα άγρια χαράματα (τότε το πήρα χαμπάρι, στο «οι λέξεις έχουν την δική τους Ιστορία», στο ποστ για τον Κεμάλ).
Για την στάση του Βενιζέλου προς τος εβραίους, να παρατηρήσουμε πως περισσότερο επηρρεάζεται από καθαρά πολιτικές παραμέτρους παρά από ριζωμένο αντισημιτισμό. Βέβαια, η σχετική ρητορεία επιστρατεύεται όταν η ατμόσφαιρα ψυχραίνει.(Μ. Μαζάουερ, Θεσσαλονίκη, πόλη των φαντασμάτων, σελ.480).
Το επεισόδιο με την Μέιρ δεν τόξερα, ούτε τον εκβιασμό του Νάσερ. Ωστόσο, μετά την «προδοσία» του τελευταίου, η ελληνική πολιτεία δεν αναγνωρίζει αμέσως το Ισραήλ, όπως λογικά θα ήταν αναμενόμενο αν όντως η αιγυπτιώτικη κοινότητα ήταν ο μόνος λόγος που «η Ελληνική Αντιπροσωπεία δεν ηδύνατο να ψηφίσει υπέρ των εβραϊκών απόψεων εις την εν Νέα Υόρκην Συνέλευσιν του ΟΗΕ». Η υπόθεσή άρα της ανοιχτής γέφυρας Δύσης-αραβικού κόσμου μένει ανοιχτή. Δεν θυμάμαι αναφορές να σου δώσω για το που το διάβασα.
Η χούντα, και ειδικά το πραξικόπημα του Ιωαννίδη στην Κύπρο για να ρίξει τον «αδέσμευτο» -κι’ ενδεχομένως σοβιετόφιλο μελλοντικά- Μακάριο, εξασφάλισε στο Ισραήλ την στρατηγικό κλείδωμα της «πίσω αυλής» του. Η σημασία της Κύπρου αναδείχθηκε στον πόλεμο των 6 ημερών. Ίσως όμως αυτό να μην είναι στο ερώτημα του διαγωνίσματος (δεν είναι πολιτική ή διπλωματική στάση η μαλακία του Ιωαννίδη και οι δολοπλοκίες του Κίσινγκερ και της ΣΙΑ).
Με την ημερομηνία της αναγνώρισης, τάκανα θάλασσα. Εντάξει, μετά το Καμπ Ντέιβιντ, κι’ άλλα 12 χρόνια μετά. Σε τι είναι σύμπτωμα η απώλεια της πρόσφατης μνήμης, είπαμε;
Η επίκληση του Νταρφούρ σε σύγκριση με την Παλαιστίνη, και γενικώς τις συγκρίσεις, να προτείνω: Comparative national blaming: W.G.Sebald on the bombing of Germany, του Bruce Robbins, σε πιντιέφ στο διαδίκτυο.
Και κάτι ακόμα: όχι μόνο τι κάνουν οι (ντεμέκ)ισλαμισταί του Χαρτούμ στο Νταρφούρ όπου επεκτείνονται οι κινέζοι, αλλά και τι κάνουν οι προσκείμενοι στην Ουάσινγκτον ρουαντέζοι στο Κονγκό με το (σκανδαλωδώς) πλούσιο υπέδαφος, που εκμεταλλεύονται οι δυτικές πολυεθνικές.
Περιμένοντας τα σχόλιά σου, εδώ ή εκεί,
φιλικά
βν
Abravanel said
Απάντησες. :-)
Συμφωνώ απόλυτα ως προς τον Βενιζέλο, αλλά η εφαρμογή της πολιτικής του δεν ξεκίνησε εκ του μηδενός αλλά βασιζόμενη σε υπάρχουσες δοξασίες των προσφυγικών πληθυσμών που μόλις είχαν φτάσει. Βέβαια καλό είναι να θυμόμαστε οτι στόχος του Βενιζέλου ήταν ο εκχριστιανισμός και όχι το καλό της πόλης ή των κατοίκων της εβραίων ή χριστιανών. Οπότε στην κινούμαστε μεταξύ αντισημιτισμού και πολιτικάντικων ψηφοθηρικών κινήτρων.
vassilisnicolaidis said
«Την ιστορία μας, την κάνουμε εμείς οι ίδιοι, την κάνουμε όμως, πρώτα, κάτω από πολύ ορισμένες προϋποθέσεις και όρους. Απ΄ αυτούς οι οικονομικοί είναι που αποφασίζουν τελικά. Μα και οι πολιτικοί κτλ., ακόμα και η παράδοση που έχει στοιχειώσει στα κεφάλια των ανθρώπων, παίζουν κάποιο ρόλο, έστω κι αν δεν είναι ο αποφασιστικός.»
Επιστολή του Φ.’Ενγκελς στον Ε. Μπλοχ.
Τελικά, πιστεύω πως την μοίρα της Θεσσαλονίκης -κι’ ίσως της Ελλάδας- θα την καθόριζαν όχι οι ελιγμοί του Βενιζέλου ή τα μικροσυμφέροντα και οι προκαταλήψεις της μιας ή της άλλης ομάδας, αλλά η δυναμική οικονομική ανάπτυξη, καθώς η πόλη ήταν η φυσική έξοδος της Μεσευρώπης στην Μεσόγειο. Οι παλιές κοινοτικές ή εθνοτικές αντιθέσεις των οθωμανικών χρόνων ξέφτιζαν μπροστά στην καινούργια αντίθεση: μια κοσμοπολίτικη αστική τάξη χωρίς ρατσιστικές καθηλώσεις από τη μια και ένα εργατικό κίνημα που έδειχνε να ξεπερνάει την αρχική «εθνοσυνδικαλιστική» του φάση από την άλλη. Σ’ ένα τέτοιο πλαίσιο, ο αντισημιτισμός του Βενιζέλου μπορούσε να χρησιμοποιηθεί ως εργαλείο κατά των εργατικών κινητοποιήσεων -με μία συνεχώς φθίνουσα πάντως για τον τόπο βαρύτητα- αφήνοντας ανενόχλητη την κοσμοπολίτικη αστική τάξη της Θεσσαλονίκης, της οποίας εκπρόσωπος ήταν, να κάνει μπίζνες μορ δαν γιούζουαλ.
Την φυσική εξέλιξη της πόλης υπό αυτές τις συνθήκες δεν την μάθαμε, βέβαια, ποτέ.