Ηλιθιότητα, μια θανάσιμη εβραϊκή αμαρτία

Ολοι μας κρύβουμε έναν ηλίθιο μέσα μας – κατά προτίμηση βγαίνει όταν σαχλαμαρίζουμε με την γάτα μας ή όταν έχουμε κατεβάσει κάποιο κρασί επιπλέον. Στην πραγματικότητα υπάρχουν πολλά είδη ηλιθιότητας, ακριβώς τόσα όσα οι άνθρωποι μιας και εκτός των (εβραίων) Βουλκανιάνων στο Σταρ Τρεκ όλοι οι υπόλοιποι δεν ζούμε σύμφωνα με την λογική.

Το περασμένο δεκαήμερο είχα την τύχη να δω μια ηλιθιότητα και μισή στον εβραϊκό κόσμο. Η πρώτη αφορούσε τον ισραηλινό πρωθυπουργό Βενιαμίν Νετανιάχου ο οποίος θεώρησε καλή ιδέα να αποδώσει στον παλαιστίνιο άραβα ηγέτη Μούφτη της Ιερουσαλήμ Μωχάμεντ Αμίν αλ-Χουσεϊνί  την ευθύνη για την έμπνευση του Χίτλερ να εξοντώσει τους Εβραίους. Λέω «θεώρησε» γιατί όντας γιός διάσημου ιστορικού και όντας μορφωμένος, ξέρει οτι το πώς φτάσαμε στον εξοντωτικό αντισημιτισμό του Χίτλερ είναι εδώ και δεκαετίες πεδίο ερευνών στο οποίο δεν έχουμε φτάσει σε σαφή απάντηση και σε καμία περίπτωση δεν φταίει ο Μούφτης της Ιερουσαλήμ.

[Αυτό δε σημαίνει οτι ο συγκεκριμένος Μούφτης δεν συμμετείχε στο Ολοκαύτωμα και δεν ήταν εγκληματίας πολέμου, αντιθέτως η σύνδεση των Παλαιστινίων Αράβων και της Ναζιστικής Γερμανίας είναι γνωστή και δεν περιορίζονταν απλά στην ηγεσία τους, όπως έγραψα το 2014.
Επίσης όντως η σημερινή παλαιστινιακή κοινωνία χαρακτηρίζεται από ένα υψηλό ποσοστό θαυμαστών του Χίτλερ – αυτό φαίνεται τόσο από τις αποκαλύψεις φιλο-ισραηλινών ιστολογίων για φιλοχιτλερικούς παλαιστίνιους δασκάλους, όσο και από την συνύπαρξη των Παλαιστινίων στην Ελλάδα με νεοναζιστές. Αλλά αυτό δεν εμφανίζει οργανική συνέχεια με την συμμαχία με την Ναζιστική Γερμανία κατά την διάρκεια του Β’ΠΠ και επίσης δε σημαίνει οτι ο σύγχρονος παλαιστινιακός αντισημιτισμός, που μπορεί να αποδωθεί και σε απλό εθνικιστικό μίσος, έχει οποιαδήποτε σχέση με την ιστορική πορεία του ναζισμού, τα λέει καλύτερα από μένα η Ρόζα Ρούσου στον ιστότοπο του Ζαν Κοέν.]

Γιατί το έκανε; Δεν είμαι στο κεφάλι του αλλά κατά πάσα πιθανότητα θέλησε να κερδίσει μερικούς πόντους καθώς προετοιμάζεται να αντιμετωπίσει το παλαιστινιακό κύμα δολοφονιών. Οπότε αποφάσισε να χρησιμοποιήσει το ιστορικό γεγονός του Ολοκαυτώματος κάνοντας ανύπαρκτες ιστορικές αναλογίες, για πολιτικό όφελος. Αυτό ονομάζεται εργαλειοποίηση του Ολοκαυτώματος και είναι μια μορφή σχετικοποίησης του, που αποτελεί αντισημιτισμό. Δε μπορώ παρά να εκφράσω την οργή μου τόσο για την προσβολή στην ιστορική μνήμη των οικογενειών μας, όσο και για την αδιαφορία του για τα τεράστια προβλήματα που δημιουργεί στους Εβραίους εκτός Ισραήλ.

Παλεύουμε ενάντια σε δεξιούς που οι μισοί μισο-αμφισβητούν το Ολοκαύτωμα και οι άλλοι μισοί προσπαθούν να ονομάσουν γενοκτονία κάθε ελληνική τραγωδία ωσάν είναι διαγωνισμός θυματοποίησης. Παλεύουμε ενάντια σε αριστερούς που οι μισοί θεωρούν οτι οι Εβραίοι υπερ-αποζημιώθηκαν για το Ολοκαύτωμα και οι άλλοι μισοί θεωρούν οτι το Ισραήλ είναι οι χειρότεροι Ναζί που υπήρχαν και η Γάζα είναι σπαρμένη με κρεματόρια. Και έρχεται ο Βενιαμίν Νετανιάχου να ρίξει νερό στον ιδεολογικό μύλο και των δυο !

Δεν με απασχολεί τόσο ότι και οι δυο ελληνικές αντισημιτικές φυλές βρήκαν ευκαιρία να βγάλουν την υποκρισία τους – έχω μάθει οτι οι αντιδράσεις τους είναι οι ίδιες ανεξαρτήτως των εβραϊκών πράξεων. Με ενοχλεί όμως σε προσωπικό επίπεδο οτι στην συγκεκριμένη περίπτωση έχουν δίκιο και ότι δε μπορώ να επισημάνω την βαθύτατη υποκρισία τους, γιατί μοιάζει σαν να δικαιολογώ κάτι που δεν θέλω να δικαιολογήσω.

Επιτροπή Εθνικιστών. Αλλο ένα «πολιτικό λάθος»

Για την πρώτη ηλιθιότητα αφιέρωσα αρκετό χώρο γιατί της άξιζε. Για την μισή ηλιθιότητα θέλω μόνο να πω οτι η ηλιθιότητα είναι απευκταία, αλλά η ιδιοτέλεια είναι θανάσιμη αμαρτία. Το λέω αυτό γιατί μόνο έτσι μπορώ να εξηγήσω τον ξαφνικό έρωτα ομοθρήσκου μου με τον Άδωνη Γεωργιάδη, έναν άνθρωπο που έχει κερδίσει μια μόνιμη θέση σε αυτό το ιστολόγιο. Ο Άδωνης Γεωργιάδης είναι ένας πολιτικός που στρατεύτηκε στην λαϊκή ακροδεξιά και στην συνέχεια μεταπήδησε στην Νέα Δημοκρατία όταν αυτή έκανε μια εθνικιστική στροφή με τον Α.Σαμαρά. Η συντηρητική ακροδεξιά είναι ο φυσικός του χώρος και αυτό, όχι η προβολή των βιβλίων του Πλεύρη, είναι η θανάσιμη αμαρτία του. Είναι η στράτευση του σε ένα χώρο που ο αντισημιτισμός είναι απαραίτητη προϋπόθεση εισόδου, πχ κείμενο του για Εβραίους που κλέβουν το ελληνικό αλφάβητο. Επίσης υπάρχει διαφορά με το να συνεργάζεσαι υποχρεωτικά μαζί του για την επίτευξη ενός εβραϊκού σκοπού και την συμβολή σου στο ξέπλυμα του βρώμικου παρελθόντος που μόνο κακό κάνει στους Εβραίους.

Αν πραγματικά θέλει να τιμά το όνομα του παππού του, όπως ισχυρίζεται, ας σκεφτεί οτι ο Αδωνης Γεωργιάδης είναι ένας πολιτικός που χαρακτηρίζεται από τις κωλοτούμπες και μπορεί τώρα να εμφανίζεται μπροστά σε μνημεία Ολοκαυτώματος αλλά αύριο αν χρειαστεί θα βάλει και την Χρυσή Αυγή στην κυβέρνηση. Επίσης δέχομαι οτι στην Ελλάδα είσαι ότι δηλώσεις, αλλά όταν θα πάει στο Πνευματικό Κέντρο και πει οτι ο Αδωνης ή ο Βορίδης δηλώνουν φιλο-εβραίοι ας είναι έτοιμος να τον πάρουν με άψητα χαμινάδος. Ακριβώς όπως κάνουμε για τους «φίλους» μας που δηλώνουν αριστεροί αντιρατσιστές αλλά δοξάζουν την βία ενάντια σε εβραίους. Απίθανο; Ετσι λέγαμε και για τον Σύριζα και κατέληξε με τους αντισημίτες εθνικιστές των ΑνΕλ. Τότε – όταν το όνομα του θα έχει συνδεθεί με αυτόν τον πολιτικό – τι όνομα θα παραδώσει στα δικά του εγγόνια;

Εβραίοι και Χριστιανοί στην διάσωση Μουσουλμάνων προσφύγων στην Λέσβο/ πηγή: http://www.israel21c.org/to-the-refugees-it-doesnt-matter-that-were-israeli/

Και για τους δυο θέλω να ζητήσω ταπεινά συγνώμη από τους φίλους μας Χριστιανούς που στηρίζουν τον Ελληνικό Εβραϊσμό βασιζόμενοι στην ανάγκη να καθαρίσουμε την Ελλάδα από την μισαλλοδοξία και στην ανάγκη σεβασμού του συνανθρώπου μας ανεξαρτήτως θρησκείας/εθνικότητας/φύλλου/σεξουαλικών προτιμήσεων. Επίσης για κάθε ηλίθιο ισραηλινό υπάρχουν πολλοί περισσότεροι όπως η ισραηλινή αποστολή της IsraAid στα ελληνικά νησιά που ήρθαν για την προσφυγική κρίση. Οι πολλές εικόνες από Εβραίους Ελληνες και (Εβραίους+Αραβες) Ισραηλινούς και Χριστιανούς Έλληνες να δουλεύουν μαζί στην υποδοχή Μουσουλμάνων προσφύγων (κυρίως από την Συρία)  αποτελούν μια αισιόδοξη παρακαταθήκη για το μέλλον.