Η Παλαιστίνη, το φέσι του Χρήστου Παππά και φαινόμενα μαζικής τύφλωσης

Ποτέ δεν ζήτησα από τους Χριστιανούς συμπολίτες μου να καταδικάσουν τον αντισημιτισμό παντού και πάντα, πχ ποτέ δεν ζήτησα να απορρίψουν την Χαμάς επειδή στο καταστατικό της υιοθετεί τα Πρωτόκολλα των Σοφών της Σιών και προωθεί αντισημιτικές δοξασίες. Καταλαβαίνω οτι ο αντισημιτισμός της φάνταζε ασήμαντος μπροστά σε αυτό που θεωρούσαν το μεγάλο έγκλημα εναντίον των Παλαιστινίων. Αντίθετα ήξερα οτι θα ήταν αντιπαραγωγικό γιατί το εύκολο σχόλιο ήταν περί «καραμέλας του αντισημιτισμού με ευκαιρία το Παλαιστινιακό». Και ας ήξερα εγώ οτι ένα τέτοιο σχόλιο θα μπορούσε να έχει μια βάση στις ΗΠΑ, όχι στην Ελλάδα – την πλεον αντισημιτική χώρα του κόσμου. Ετσι και αλλιώς είχε τόσο αντισημιτισμό σε άλλα θέματα με το οποία να απασχοληθώ.

Αλλά έκτοτε ήρθε η Χρυσή Αυγή και η ξαφνική συνειδητοποίηση – από τους Χριστιανούς προοδευτικούς συμπολίτες μας – οτι οπαδοί ενός δολοφονικού ρατσισμού δεν είναι μόνο οι γίοι και κόρες των ταγματασφαλητών, αλλά ένα μεγάλο μέρος των Ελλήνων. Ηρθαν και μια έρευνα μετά την άλλη – το Ευρωβαρόμετρο, το Pew Research, το Πανεπιστήμιο του Κουισνλαντ, του ΑDL – που συμφωνούν οτι η Ελλάδα είναι άρρωστη και μισεί τους Εβραίους περισσότερο από κάθε άλλη χώρα στο δυτικό κόσμο. Πίστεψα οτι επιτέλους οι Χριστιανοί συμπολίτες μας – άθεοι προοδευτικοί ή θρήσκοι δεξιοί – θα αποφάσιζαν να μην κάνουν τα στραβά μάτια όπως έκαναν οι γονείς τους και οι παππούδες τους.

Δυστυχώς διαψεύστηκα.

Η έρευνα της ADL έμεινε ουσιαστικά άγνωστη. Σχεδόν κανείς μη-Εβραίος, πέρα από μερικούς γνωστούς ύποπτους δεν την κοινοποίησε στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης. Γράφηκαν 2/3 ρεπορτάζ και 5/6 άρθρα γνώμης – ίσως αναμενόμενα σε κάποια άλλη στιγμή, αλλά όχι όταν ένας στους δέκα χριστιανούς έλληνες στηρίζει μια ομάδα που θέλει να με βρει στο φούρνο. Και πάνω απ’ολα μια εντυπωσιακή σιγή από τον αντιρατσιστικό χώρο. Καμία αυτοκριτική για την αδιαφορία τους – για τον αντισημιτισμό που συνεχίζουν να ανέχονται στις συνελεύσεις, στις πορείες, τα πανεπιστήμια και τους κοινωνικούς τους χώρους. Μια αχρωματοψία όταν τα θύματα είναι Εβραίοι και οι θύτες δε φοράνε σβάστικα.

Ευκαιρία για αυτή την πικρή διαπίστωση είναι η εύγλωττη σιωπή που συνόδευσε τις νέες φωτογραφίες του ηγετικού στελέχους της Χρυσής Αυγής Χρήστου Παππά, που δημοσιεύτηκαν από την ομάδα του Ιού στην Εφημερίδα των Συντακτών. Και ενώ η φωτογραφία με το φέσι προκάλεσε ερωτήματα, ούτε ένας άνθρωπος δεν σχολίασε την στολή που συμπεριλαμβάνει και μια ενδιαφέρουσα μπλούζα που κυριολεκτικά  απουσιάζει παντελώς από όλες τις αναφορές. Mέχρι τη στιγμή που το συγκεκριμένο άρθρο γράφηκε, ούτε μισό σχόλιο δεν ξοδεύτηκε για το πώς η διαμάχη Ισραήλ/Αραβικών κρατών χρησιμοποιείται ως πρόφαση για την έκφραση ενός διαχρονικού μίσους. Τέτοια μαζική τυφλότητα εντυπωσιάζει μέχρι και εμένα.

Waffen-SS, 13. Gebirgs-Div. «Handschar» πηγή: Bunderarchiv

Αλλά πρώτα ας ενημερώσουμε για την στολή του υπαρχηγού της Χρυσής Αυγής. Δεν φοράει «φέσι» αλλά το καπέλο της 13ης Ορεινής Μεραρχίας των Ες Ες «Χαντσάρ», το ένοπλο στρατιωτικό τμήμα των Ες Ες που ευθύνεται με εγκλήματα πολέμου και εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας ενάντια σε Σέρβους Ορθόδοξους και Εβραίους. Μέλη της ήταν κυρίως Βόσνιοι Μουσουλμάνοι, αλλά και μικρός αριθμός Κροατων Καθολικών και εθνοτικά γερμανών της Γιουκοσλαβίας. Μαζί τους είχαν και τουλάχιστον 100 Παλαιστίνιους Μουσουλμάνους που είχαν αιχμαλωτιστεί ως μέρος του Βρετανικού Εκστρατευτικού Σώματος και οι οποίοι αυτομόλησαν για να πολεμήσουν μαζί με τον Χίτλερ υπό την ηγεσία του Μεγάλου Μούφτη της Ιερουσαλήμ, (μια εξαιρετικά αναλυτική παρουσίαση του Παλαιστινιακού Συντάγματος από εμένα το 2012). Η μπλούζα που φοράει γράφει «Uprising for an independent Palestine» και αποτελεί τον τίτλο του ανακοινωθέντος της 9ης Διάσκεψης Ισλαμικών Κρατών για την Δεύτερη Ιντιφάντα το 2001 επί Αραφάτ και Σαρόν.

Δεν είναι η πρώτη φορά που η Χρυσή Αυγή στηρίζει δυναμικά των αγώνα των Παλαιστινίων: το 2009 έγραφα για τις διαδηλώσεις υπέρ των Παλαιστινίων στην Αθήνα και τις κραυγές στο δελτίο του Μέγκα «Τσεκούρι και Φωτιά στα Εβραϊκά Σκυλιά». Αλλά κατά ένα αστείο τρόπο η Χρυσή Αυγή ήταν το μικρότερο των προβλημάτων μας τον Ιανουάριο του 2009 όταν ένα κύμα ανεπανάληπτης αντισημιτικής βίας χτύπησε 9 ελληνικές πόλεις. Συναγωγές βανδαλίστηκαν, τάφοι συλλήθηκαν, απειλές έγιναν και πρωταγωνιστές ήταν κυρίως ο «προοδευτικός χώρος». Αλλά ο φιλοπαλαιστινιακός χώρος δεν ευθύνεται για τους οπαδούς του – άλλωστε το απέδειξε η ομάδα του Ιού όταν έκανε το όντως εξαιρετικό ρεπορτάζ για τους ακροδεξιούς «φίλους του Ισραήλ». Κατά έναν εντυπωσιακό τρόπο ένα παρόμοιο ρεπορτάζ δε μπόρεσε να κάνει για τους «φίλους της Παλαιστίνης» – δε πειράζει, άλλωστε ο αντισημιτισμός είναι ένα περιθωριακό φαινόμενο της δεξιάς στην Ελλάδα όπως αποδείχτηκε.

Την επόμενη φορά όμως που θα χρειαστούν να ερμηνεύσουν κάποιο φέσι με την νεκροκεφαλή των Ες Ες να ξέρουν οτι έχουμε στην Ελλάδα έναν εξαιρετικό άνθρωπο με διαπαραταξιακή αποδοχή που μπορεί να τους βοηθήσει:

Οντως εξαιρετικός γιατί δε νομίζω να υπάρχει κανένας άνθρωπος στην Ελλάδα που μπορεί να ισχυριστεί οτι έχει κοινούς φίλους την Σοφίας Σακοράφα/τον Τάσο Κουράκη/τον Αποστολο Κακλαμάνη και ταυτόχρονα τον Κωνσταντίνο Πλεύρη/τον Ζαφειρόπουλο ή τον Δήμτσα της ΜΚΟ Αλληλεγγύη. Κανένας άνθρωπος να κάνει εκδηλώσεις που αναφέρονται με κολακευτικά λόγια τόσο από το Μαρξιστικό Βιβλιοπωλείο, όσο και η Εφημερίδα Ελεύθερος Κόσμος.
Κανένας εκτός από τον Ναντέρ αλ Αμπάντλα, προέδρου της ΕλληνοΠαλαιστινιακής Φιλίας. Εναν άνθρωπο που πρωταγωνίστησε στο Καράβι για τη Γάζα και έχει στενές σχέσεις με τον ΣΥΡΙΖΑ και το ΠΑΣΟΚ. Εναν άνθρωπο που πρωταγωνίστησε σε αντισημιτικές εκδηλώσεις της Πρεσβείας του Ιράν στις οποίες πρωταγωνιστεί ο Πλεύρης.

Ο κ.Αμπαντλα είναι και γιατρός. Ισως αυτός μπορεί να δικαιολογήσει το ανεπανάληπτο φαινόμενο μαζικής τύφλωσης στα καπέλα του Παππά και των φίλων του. Γιατί πλεον εγώ δε το δικαιολογώ. Αν ελπίζει ο αντιφασιστικός χώρος να κερδίσει ποτέ την αξιοπρέπεια του ας αρχίσει τουλάχιστον ανοίγοντας τα μάτια. Ισως – αφού εξαφανιστούν και οι τελευταίοι Εβραίοι – να αποφασίσει να δράσει κιόλας.

Γιατί αρνητής του Ολοκαυτώματος δεν είναι μόνο ο Πλεύρης. Είναι και το Κυριακάτικο Σχολείο Μεταναστών που ανεβάζει την Ημέρα Μνήμης συνεχείς αναρτήσεις για την Παλαιστίνη. Είναι το ΝΑΡ που μιλάει για Εβραϊκά Σκυλιά. Είναι το ΚΚΕ που κάνει διαδηλώσεις ενάντια στους Εβραίους. Είναι ο ΣΥΡΙΖΑ που αρνείται να παρευρεθεί σε Ημέρες Μνήμης. Είναι οι ΑΚ που εκφοβίζουν τους Εβραίους του Βόλου γράφοντας στις συναγωγές τους. Είναι το Indymedia. Και δεν είναι ρητορική υπερβολή ο χαρακτηρισμός ως αντισημίτες – είναι η σκληρή πραγματικότητα που εμείς ζούμε και εσείς προσπαθείτε να εκλογικεύσετε.