Ο άνθρωπος που έβριζε τους Εβραίους

Ο Στάθης (Σταυρόπουλος) είναι ένας σκιτσογράφος που μισεί τους Εβραίους. Μισεί εμένα, μισεί τη μάνα μου, το πατέρα μου, τα παιδιά μου. Για την ακρίβεια πιστεύει οτι οι Εβραίοι είναι μια «πέμπτη φάλαγγα», «τρομοκράτες», «αργυρώνητοι» δηλαδή οτι ξεπουλιόμαστε για τα λεφτά, «αλληλοπροστατεύονται», είναι «καρκίνωμα», «μαύρη χειρ» δηλαδή παρακρατική οργάνωση υπεύθυνοι για πολέμους, «σιδερένια φτέρνα» δηλαδή καπιταλιστές ολιγάρχες που συντρίβουμε τους εργάτες. Οχι όλοι βέβαια: μόνο οι κακοί εβραίοι, οι πράκτορες της Μοσσάντ.

Τα στερεότυπα των Εβραίων που λειτουργούν ως εσωτερικοί υπονομευτές, μέρος μια παγκόσμιας ομάδας που αλληλοϋποστηρίζεται ενάντια στον αγνό εργαζόμενο με σκοπό το χρήμα που δε διστάζει να προκαλεί πολέμους είναι λέξη προς λέξη οι ίδιες κατηγορίες που εκτόξευαν οι γερμανοί ναζιστές. Ταυτόχρονα ο Στάθης φροντίζει να δηλώσει urbi et orbi οτι οι Ελληνες δέχονται μια επίθεση που θέλει να λυγίσει την αντίσταση τους, (φαντάζομαι απέναντι σε μια άρρητη Νέα Τάξη Πραγμάτων και τους ρητούς εβραίους πράκτορες της). Για αυτό και πιστεύει οτι κάνουμε επίθεση στα όπλα των Ελληνων που είναι ο εθνικισμός τους (κατά Στάθη ο πατριωτισμός) – η αρχαιοπληξία τους (κατά Στάθη τα ανθρωπιστικά γράμματα) – ο ελληνοκεντρισμός τους (κατά Στάθη η αυτογνωσία) και η καθυστέρηση (κατά Στάθη η λαϊκή παράδοση).

Δε ξέρω τι να πω. Ακούω τόσες μέρες τόσα βαρύγδουπα για την δίωξη της Σώτης Τριανταφύλλου και αναρωτιέμαι σε ποια χώρα ζω εγώ και σε ποια χώρα ζουν οι σχολιαστές. Γιατί άντε να δεχτώ οτι οτι οι συνέπειες του ρατσισμού δεν αντιμετωπίζονται δικαστικά αλλά στο χώρο των ιδεών, (λες και το αξιόποινο μιας πράξης κρίνεται από το αν καταφέρνει να λειτουργεί αποτρεπτικά ή όχι). Ποιός είναι αυτός που θα τον καταπολεμήσει; Αυτοί που διαφωνούν με την ύπαρξη του αντιρατσιστικού; Ρωτώ γιατί διαβάζοντας τις αντιδράσεις συνειδητοποίησα οτι όλοι δηλώνουν ταυτόχρονα υπέρ της ελευθερίας του λόγου και ενάντια στον ρατσισμό της Σώτης Τριανταφύλλου. Τότε που είναι τόσα χρόνια με τον Στάθη και τον κάθε Στάθη;

[Και για να το ξεκαθαρίσω: ο αντιρατσιστικός νόμος κατά πάσα πιθανότητα θα χρησιμοποιηθεί για να καταδικαστεί καμιά Ρεπούση για το «συνωστισμός» και άλλα παρόμοια. Το είδαμε και στην Δίκη Πλεύρη με ένα διαβρωμένο δικαστικό σώμα που αθώωσε τον ναζιστή Κωνσταντίνο Πλεύρη. Μια αθώωση που δεν βασίστηκε στην ανάγκη προστασίας της ελευθερίας του λόγου, αλλά στο ότι ο Πλεύρης προέτρεπε σε βια αλλά μόνο ενάντια στους κακούς Εβραίους που ονόμαζε «εβραιοσιωνιστές». Σας θυμίζει κάποιον Ελληνα Ορθόδοξο σκιτσογράφο που το όνομα του αρχίζει από Στάθ… και τελειώνει σε «…φασίστας»;]

Δε προτείνω ο Στάθης να διωχθεί σύμφωνα με το αντιρατσιστικό γιατί τα λόγια του δε προτρέπουν σε βια. Αλλά κάνω τη σύνδεση γιατί ο Στάθης Σταυρόπουλος είναι ένας άνθρωπος που μισεί τους Εβραίους και καλλιεργεί συστηματικά τα τελευταία χρόνια το μίσος για εμάς και τις οικογένειες μας. Αντίπαλο σε αυτή την εκστρατεία δεν είχε ποτέ κανέναν, πλην Λακεδαιμόνιων, παρά τις εκκλήσεις μας για βοήθεια. Γιατί ήταν μάγκας, ωραίος, προοδευτικός και «αρέσει«. Και συνειδητοποιώ οτι περισσότερες καταδίκες για τον αντισημιτισμό του θα άκουγα σε άρθρα κατά μιας υποτιθέμενης δίωξης του, παρά αυτές που άκουσα στα 20 χρόνια που όντως μας βρίζει. Και αυτό με κάνει να αναρωτιέμαι για τα ποιοτικά χαρακτηριστικά αυτών των καταδίκων.

«οι Εβραίοι (σ.σ.: διάβαζε: το Ισραήλ)» όπως λέει και ο ίδιος ο Στάθης σε ένα μιξ θρησκευτικών αναφορών για θεοκτόνους εβραίους και συνομωσιολογία

υγ. Ανακοίνωση και από το Κεντρικό Ισραηλιτικό Συμβούλιο.

Book review: «Jewish Salonica» by Devin Naar

Until 2004, when M.Mazower wrote his celebrated «City of Ghosts», the history of Salonica was relegated to a state-sponsored fable of an uninterrupted path between Alexander the Great to Venizelos. That a foreigner was to inform modern-day Salonicans on their city’s history was perhaps only fitting since the efforts of erasing Salonica’s history had been successful and Greek (Christian) historians appeared completely uninformed or unwilling to deal with it.

Since then only 12 years have passed but research has raced to fill in the void abruptly «discovered». In this efforts historians have struggled with three main obstacles:
1. the language. Various archives require knowledge of Ladino, Greek, French and Hebrew; an arduous obstacle indeed.

2. the lack of bibliography. The archives need not only translation but interpretation. Given the lack of research, each historian founds himself in a terra incognita forcing him to build interpretation models from scratch with the unavoidable pitfalls which befell to pioneers.

3. a lack of will. History is intertwined with nationalism and this «new» history comes to clash with established truths, in which funding institutions have a vested interest.

Given these limitations which dwindle the pool of willing and capable historians, Devin Naar appears as a miracle. Of salonican descent, Naar is fluent in the languages of the salonicans – literally and figuratively – and this perspires in his new work «Jewish Salonica. Between the Ottoman Empire and Modern Greece», published by Stanford University Press in 2016 and available here.

The book is divided in 5 chapters: Like a Municipality and a State: The Community – Who will Save a Sephardic Judaism? The Chief Rabbi – More Sacred than a Synagogue: The School – Paving the way for better days: The Historians – Stones that Speak: The Cemetery. It includes  an introduction on whether Salonica is Jewish and a concluding chapter of Jewish Salonica as a myth, a reality and a memory.

The unparalleled advantage of the book is its extensive use of Ladino sources, mainly newspapers and community archives. It effortlessly blends a staggering, for a book less than 300 pages, 1085 footnotes into a narrative which lets the subjects speak for themselves, without losing focus of a broader historical aspect. Tellingly Naar begins the first chapter with the sephardic saying Boz del puevlo, boz del sielo which means The Voice of the People is the Voice of the Heavens.

Each chapter allows us for a better understand of why Salonica is different and of how the Salonicans themselves managed to create a city which Palestine Post described in 1941, «was not unlike Tel Aviv is today». Of special interest is the description of the Jewish efforts to face the adversities that were stacked against them. It challenges the idea of an ever-declining community, showing how the Jews were not passive passengers of a lifeboat, victims to the swirls of the waves of history but instead illustrated agency and will. Concurrently it pierces the myth of an immutable Salonican nationality, showing Jews re-interpreting their identity as circumstances around them were changing.

Unfortunately this also acts as the Achilles Heel to the book. Although Naar aptly describes the efforts of the Community to the challenges, he often lacks to describe them in full. An example is how he treats the Sunday Closing Law, which he describes as «allegedly to level the economic playing field». Although in other articles he is fully aware of the Sunday Law being a rallying point around which coalesced the chauvinist elements of the freshly arrived Christian Greeks, he fails to describe the – surprisingly – homogeneous wall of hostility which the Community had to negotiate with.

But this should not imply that Naar is accommodating to appeasement. His chapter on the cemetery is damning and excruciatingly frank in detailing the efforts to destroy the biggest Jewish cemetery in Europe whose first tombs date from the Roman era. He details the efforts by the Christian elite, epitomized by the Chamber of Commerce and the Aristotle University, to destroy what was the largest visible obstacle to the hellenization of the newly conquered city. He illustrates their efforts which disregard alternatives, proving Jews as the real target and not «modernization» while at the same time describing the almost miraculous ability of the Community to fend the attacks.

Other commenters have said that the history of Jewish Salonica merits a magisterial work. They correctly assume that this book is not the 21st century equivalent of the Histoire des Israelites du Salonique. But I believe its unfair to judge it by this standard; objectively speaking we have not reached the critical mass of works necessary for a magnus opus to delve in, despite recent claims of other books who aspire to this title. «Jewish Salonica. Between the Ottoman Empire and Modern Greece» is a book which aims to let the subjects speak for themselves and sheds light to areas in which the protagonists were pictured until today as supernumerary actors. Even its errors are valuable because they point to areas completely unknown to local historiography, eg the first work concerning the depiction of the Donme by Nehama came out a year after the book was concluded. As such it is indispensable to the erudite and layman alike and in all likelihood will prove itself resistant to the passing of time. Certainly it advances the study of the history of Salonica, it offers new information with which we can re-assess older sources and appears as a fresh breath of air.

And as far of the magnus opus of the history of Salonica? It is yet to be written but Devin Naar certainly puts himself as a favourite among the restricted group of scholars capable and willing to write it.

Guest post: Ahnassath Orehim during WW2 and the archives at Moscow

A guest post by Μαγιόρ Ρισόν:

The term Ahnassath Orehim, (alternative transliterations of the original Hebrew term “הכנס אורחים” include Ahknasat Orechim/achnasat orchim/achnasas orchim/hachnusas orchoim), refers to a central tenet of Jewish faith which commands every Jew to provide shelter for travelers and strangers. In accordance, Jewish communities offered to needy travelers an organized service to provide food and/or accommodation. Sometimes this is a separate organization, other times it is an ad hoc service. Indicative organizations in the 30’s can be found from the ashkenazi Biellorussia (1) to sephardic Rhodes. (2)

Until now we had no knowledge of a similar organization in Thessaloniki in the late ’30s. Still, a piece of paper from the part of the Archives of the Jewish Community of Thessaloniki currently held at Moscow can provide an insight, while at the same time furnishing an example of how they can be useful.

In this paper one can read in french: “Ahnassath Orehim. Communaute Israelite Thessaloniki”. It includes a list of families from diverse countries which passed through Salonica and registered with the aforementioned organization on the 31st of August 1940. The vast majority were from war-torn Poland but the catalogue includes families from Germany, Slovakia, Hungary, Romania, Denmark, Italy, Turkey, Palestine, Argentina, Lithuania plus 3 Greek families arriving from Trieste en route to Constanza. Everyone arrived from the italian port of Trieste, with the exception of 5 people from Hungary which arrived from Belgrade. Almost all head towards Istambul or directly to Palestine.

From these 310 arrivals, 49 still await visas on August, 31st 1940. The salonican committee of Ahnassath Orehim was financially in charge for 205 of them for a total 1061 days and at a cost of 280.715 drachmas. This seems to contradict the fact that the majority of them appear to be part of the middle/upper class; 43 are industrialists, 50 intellectuals, 154 merchants and 63 from other professions.

We do know that Salonica was used as a transit post for refugees, both Jews and not Jews, eg from Poland.(3) Still, we do not have an idea of the numbers – even with this document we do not know whether this is the work of a single month or perhaps the first 8 months of 1940. Still, it documents how foreign Jewish nationals were passing through and how some of them remained for lack of visa. It would not be illogical to assume that some of these – or future arrivals – would be trapped in Salonica as Greece would enter the war 3 months later.

We also do not know why this document was redacted in French and in such not typical bureaucratic fashion. The working languages of the Jewish Community were JudeoSpanish, (Ladino) primarily and Greek. Could this be some kind of pamphlet addressed to Jewish organizations abroad requesting assistance to cope with this influx of transiting refugees?

Although this document raises more questions than answers, it serves as an indication of what the archives can offer. With a single paper we learn of a new organization in Thessaloniki, we document the influx of refugees which necessarily are among the middle/upper classes who can afford the costs of escaping, we learn of previously undocumented Jews in the local population whose exact number still remains elusive, while at the same time providing an answer on the appearance of foreign Jews appear in various lists.

Let’s hope one day to get a glimpse on the rest of the folder 140.

———————-

1. Cholawsky Salom, “The Jews of Bielorussia during WW2”, p.XX
2. Pacificci Ricardo, “Notizie sulla vita degli Ebrei di Rodi”, La Rassegna Mensile di Israel seconda serie, Vol. 8, No. 1/2 (Maggio-Giugno 1933), pp. 60-77 3. Williamson David, “Poland Betrayed”, p.141

Greek Minister accuses Jews of stealing the Holocaust (seriously)

On September 15th 2016 the vice-Minister of Education and Religious Affairs Theodosis Pelegrinis, (Syriza), said in a prepared speech in the Greek Parliament, (h/t to Viktor Eliezer for the find), what can only be described as a dystopic, antisemitic adaptation of the Jews who stole the Holocaust the Grinch which stole Christmas:

«Although the holocaust refers, generally, to the persecution and the genocide a state or regime performs against ethnic, religious, social or political groups[…] the Jews managed to identify holocaust with the tragic fate of their nation […] in order to highlight the crimes of the nazi regime against them with the ulterior purpose to create anger against those who comited crimes against their national status and the sympathy of the civilized world for their suffering. With patience and insistence they managed to appropriate the holocaust, so that they could claim their vindication».

I would have linked to the official transcript but after the outcry the minister changed the text of the speech in the site of the Ministry; another sign of the lack of trustworthiness and transparency of the Greek governments.

He proceeded to suggest that also the Greeks, (when he means Greeks he means the Christian Greeks), should try and appropriate the term «catastrophe» as a means of claiming reparations in the future. I need not say that this speech is one of the most insulting things I have ever heard:

It insults me as a Jew:

• because it sees the murder of my family not as a tragedy but as a political tool.
• he suggests that I cunningly appropriated a term to weaponize it. It is of little importance that the Jews themselves use the term Shoah/catastrophe and the term Holocaust is an American Christian creation.
• he views my effort to perpetuate the memory as means to gain sympathy and advantages, monetary and ethnic ones.
• it reduces the Shoah/Holocaust to a simple persecution, no different than any other and only elevated to its current singular status thanks to Jewish cunningness

It insults me as a Greek:

• it considers the murder of 60.000 Greeks not as a Greek tragedy but as a Israeli one
• it indulges a self-victimization culture
• it views greek suffering only through monetary lenses tinted with venality

Pelegrinis is no casual politician; he is the former Rector of the University of Athens, the Dean of the Philosophy Department, an award-winning actor and writer. He is one of the best examples how Greek Antisemitism is normalized; what Pelegrinis said is not some poor choice of words but reflects accurately of how the greek society lends itself to a culture of sterile victimization which views with jealousy the dubious jewish privilege of having been almost completely exterminated.

«Hello little non-Jewish children, (Christian and non-Christian because we leftists are not racists). Study and learn how we Greeks have many Holocausts so we can get money from these stingy Germans like the Jewz taught us» / source (of the photo, not of the fictional dialogue) http://www.thestival.gr

In the most detailed survey done on Greek Antisemitism by Antoniou/Kosmidi/Dina/Saltiel the authors tried to see the qualitative characteristics of the malady that afflicts Greece more than any country in the western world. Despite small differences, there was a remarkable homogeneity of the antisemitism manifested independently of factors such as education or political ideology. For example cosmopolitans tended to be Leftists and in theory had less hate towards Jews; still their infatuation with Palestine led them to expressing antisemitic opinions about Jews in general.

Only one marker is correlated with typical antisemitic stereotypes with no attenuating factors: Greek (Christian) victimization. More than 70% of the Greek (Christians) believe the Greeks have suffered more than the Jews; a result which knows no differentiation between Left/Right.

«On Antisemitism and other demons», Antoniou et al, Athens Review of Books 3/9/2014

The reactions of the Greek-Jewish Community were officially subdued. One must not forget that Pelegrinis is the vice-minister of Religious Affairs with direct power of the every day life of the Jewish community; directly antagonizing him could lead him into punishing the Jews in ways which unfortunately we are all too aware of. The rest of the university world stayed also characteristically silent; let’s not think that holding a university chair makes one suddenly immune to the same casual antisemitic feelings ubiquitous in Greece. A special mention should go to the leadership of the once-mighty political party of PASOK who asked for the resignation of Pelegrinis; the sheer hypocricy can be seen in the fact that less than 4 years ago the president of PASOK himself indulged in wanton antisemitism singling out Jews in a list of presumed tax-evadors. Another hat tip goes to the biggest opposition party, Nea Dimokratia whose own vice president has advertised in his tv-show books written by Holocaust deniers and claims Jews control the banks !

So there you have it: an educated, former Rector, minister in a leftist goverment accuses Jews of stealing the Holocaust and weaponizing it for national gains. Not content with this accusation he suggests that Greeks should imitate them for financial gains.
Nobody, (let’s leave the usual suspects aside), protests except those seeking to gain political gains while themselves being champions of antisemitism. Why? Because the majority of Greeks believes the same thing ! And by the way the fact that a minister of a greek government explicitly says that the murder of 60.000 Greeks is only a foreign Jewish affair of no Greek interest does not even make the 8 o’clock news.

ps. Of course he is not antisemite, simply an antizionist.

Antisemitic intimidation intensifies in Ioannina

Ioannina is a greek city in the north of Greece with a Jewish community dating centuries and the epicenter of a particular minhag of greek-speaking Jews called Romaniotes, (alongside the bigger Sefardic and Ashkenazi communities worldwide). During the Shoah it suffered a blow which eliminated 90% of the Jewish population with the consequence that today there are more Romaniotes living in New York or Israel than Ioannina.

Although the relationship between Christians and Jews was rather good throughout the centuries, (notwithstanding the ubiquitous populist antisemitic beliefs like the blood libel), during the Holocaust the Christian population was distinctly indifferent to Jewish persecution and participated actively in the looting of the Jewish homes. After the war the Community of Ioannina adjusted to its reduced size and embedded antisemitism and stayed distinctly silent. A resurgence of interest in the history of the Jewish community produced hope but it was met with a wave of unrelenting antisemitic violence against the synagogue and the cemetery. The chain of repeated attacks included some of the worse vandalisms ever seen in Greece, including the destruction of the grave of the mother of the president of the Community and implicated members of the local Greek Police, rendering pointless the quest to apprehend the perpetrators.

Lately a chain of antisemitic articles by the local Christian journalist Konstandinos Kaltsis created tension in the city. They accused the president of the Jewish community, an accomplished university professor of the Medical Faculty, of becoming vice-director of the local hospital thanks to the influence of the «Jewish Lobby». In later articles he accused Jews of being fascists, of trying to manipulate the world, of performing genocide of the Palestinians and similar. Unfortunately space to voice his hatred was afforded by the mainstream local newspaper Proinos Logos which directly endorsed him by titling the rebuttal «On Jews and their (emphasis mine) their Holocaust». We already covered it here.

Unfortunately the climate of intimidation has been worsening ever since:

Swastikas appeared on the walls of the synagogue and adjacent houses, in what has historically been the Jewish Quarter of Ioannina.

courtesy of Alekos Raptis, Ioannina 12/9/2016 via http://enantiastonantisimitismo.wordpress.com

Despite the condemnation of the Municipality of Ioannina, there are reasons to believe that this could easily escalate since the perpetrators of the past wave of antisemitic violence remain at large. But since last time, this time they can count on the support of the neonazi Golden Dawn party which has directly endorsed the antisemitic journalist which is responsible for rekindling religious hatred.

But even more telling is the fact that despite being outed as financially supporting antisemitism, many companies have continued being advertised on the site of Kaltsis.

Apparently companies like the Bank of Epirus, Nitsiakos Poultry, Athletic Accademy of Ioannina and Pindos Poultry do not fear of being associated with antisemitism, through their advertisements. They do not fear that this will hurt their public image.

This speaks volumes of how antisemitism is viewed as normal in Greece and is much more worrisome than some badly drawn swastikas, albeit intimidating they might be.

—
Read More:

The Central Board of Jewish Communities has condemned and requested for Police protection.
The blog «Against Antisemitism» hosts the reply of the Athletic Academy of Ioannina, (responsible Georgia Panagiotou), which also advertises in the site of the antisemitic journalist. In a truly epic reply they think the victims should be ashamed and not the perpetrators, a true example of Olympic spirit which casts serious doubts on the principles taught to small children.
More photos on the same blog, courtesy of Alekos Raptis, here.
A previous article by Greek Jewish journalist Viktor Eliezer here.
New curation site FactNews has asked its readers to send emails to the newspaper, we endorse this request.
The Nea Dimokratia political party condemned the incident.

An example of how attacks against Jews are normalized in Ioannina

Antisemitic articles are so abundant in the Greek Press that one could fill entire volumes with one-year’s output alone. But one would err, should he presume the mere abundance as proof of why Greece is the most antisemitic country in the western world. Instead the feature that sets Greece apart is how normalized and ubiquitous antisemitism is; or as Moses Altcheh says «it is embedded in the society».

Antisemitic violence; the president of the community saw his own mother’s tomb vandalized and sprayed with animal blood

In an article by Kostas Kaltsis in the Proinos Logos newspaper, we have everything: rhetorical questions whether we should continue talking about the Holocaust, claims that many more Greek Christians died, that Jews do not care about Greek (Christian) deaths, of Jewish influence on how the world evolves, of the genocide of the Palestinians, of accusations of Jews of Ioannina conspiring with the turkish despots against the Christians et cetera. In a next article he attacked personally the president of the Jewish Community Dr.Moisis Elisaf attributing his designation as deputy director at Ioannina General Hospital, to the international «Jewish Lobby» and generally attacking Jews as «trying to manipulate/rule the world», (in the meantime Elisaf is an accomplished medical professor in Ioannina University and one can access his fantastic track record at Pubmed). Other articles accused Jews of having a fascist mentality and similar antisemitic accusations.

This particular incident does not concern the typical neonazi crude antisemitism which we see every day in newstands all around Greece with titles like «Zionist plan to exterminate the White Race». On the contrary it offers the token condemnation of nazi murders but takes offense at every facet of Jewish existence. The pretext for this attack is the Holocaust Memorial planned for the city of Ioannina, a city in which faced multiple violent antisemitic acts in the past, albeit met with limited but nevertheless existent resistance by Christians.

But despite nazi Golden Dawn supporting Kostas Kaltsis, one cannot label him a nazi. Indeed the newspaper Proinos Logos, (owned by the Koutsoliodos family), is a mainstream newspaper with no overt pro-Jewish or antisemitic sentiments. Of course, as any other newspaper in Greece, houses the occasional antisemitic jab but it also houses opinions which place the Holocaust into the local history with dignity.

But who is Kostandinos Kaltsis ? He is associated with the newspaper Epirus Press which has the same address and telephone number, with two other entries is the Ioannina Chamber of Commerce: publishing company Informedia and another run by Vasilios Kaltsis of Konstandinos. Also see the weekly Erevna in which V.Kaltsis appears as the owner shares the same email as Epirus Press in which K.Kaltsis appears as editor. In any case there is the infomercial «Ηπειρώτες Δημιουργοί» where the names Vasilis Kaltsis, Kostas Kaltsis, Informedia are tidely grouped together in the beginning. There is also a radio station, Studio E, on whose behalf V.Kaltsis receives money from the Chamber of Commerce and where K.Kaltsis works.
If one searches these companies in Diavgeia, he will quickly find out that these companies, which appear to be linked to this antisemitic editor, have received funding from the  Chamber of Commerce of Ioannina from 2011 to 2016, the Water Company of Ioannina, the Region of Epirus and other publicly funded organizations.

Further list of advertisers who choose to fund antisemitism and hatred:
1. Pindos Co-Op. The president is Andreas Dim. and they can be reached here.
2. House4u. The owner appears to be Dimitris P. and they can be reached here.
3. Athletic Academy of Ioannina, Fencing Dept. In the ad it asks to contact Georgia Pan. which can be done here and in Facebook.
4. Nitsiakos Food Company. They can be reached here.

I would add that Kaltsis is the vice-president to the Association of Web Editors, but I don’t think the association would bat an eye. Their front page is riddled with antisemitic quotes, testimonies to the eternal jewish hatred of the Greek Race.

To all this hatred the Central Board of Jewish Communities in Greece replied with a stern article in the Proinos Logos newapaper and so did Moisis Elisaf who was the target of the antisemitic missives. Let’s not forget that Elisaf has been the target of violent antisemitism and in 2009 he had his mother’s tomb smashed and vandalized with blood. But most importantly a local journalist, Alekos Raptis rose to the occasion and so did 11 University professors who rose to defend the honour of the academia; they are Athanasiadis Charis, Abatzopoulou Fragiski, Antoniou Giorgos, Kargiotis Dimitris, Kardasis Vasilis, Kokkinos Giorgos, Mavroskoufis Dimitris, Papastefanaki Lida, Solomon Esthir, Flitouris Lambros, Hodolidou Eleni. Unfortunately the Proinos Logos newspaper made its position clear, adopting a clear antisemitic mentality of us-vs-them and entitled it «On Jews and their (emphasis mine) Holocaust». Because in Greece we tend not to be politically correct and say things like Trump would: the Holocaust does not concern us and Greek Jews are not Greeks; on the contrary when we spit upon them and they don’t even have the decency to look down in shame.

So here you have it – tl;dr: a journalist moaning that the once-a-year after decades of ignorance «Holocaust of the Jews» is celebrated too much. When Jews protest he attacks a multi-published Jewish medical doctor, accusing him of attempting to enslave Ioannina. And instead of being summarily removed, a mainstream newspaper adopts his view ! The icing to the proverbial cake ? He cries that he is being censored while receiving money from the Greek State, through the taxes of the Jews themselves !

//

Should you wish to contact the advertisers you are welcome to use the following short statement:
«H ελευθερία της έκφρασης είναι ένα απαραβίαστο δικαίωμα. Αλλά ο σεβασμός στην δυνατότητα να εκφράζει κανείς την άποψη του, δεν ταυτίζεται με την υοθεσία αυτών των απόψεων. Για αυτό το λόγο βρίσκω απαράδεκτη την επιλογή σας να χρηματοδοτείτε μέσω της διαφήμισης, κειμένων που εκφράζουν βαθύτατα ρατσιστικές απόψεις που προάγουν το μίσος ενάντια στους Εβραίους και την σχετικοποίηση του Ολοκαυτωματος. Θα ήθελα να σας ζητήσω να ξανασκεφτείτε το κατά πόσο αυτό είναι συμβατό με τις αξίες της επιχείρησης σας και ανάλογα να επιλέξετε.
Μετά τιμής»
«Freedom of expression is an unalienable right. But the respect to the ability to express oneself freely does not equate to the adoption of these expressions. For this I find unacceptable your choice to fund, through advertisement, texts that advocate hate towards Jews and the trivialization of the Shoah. I would like to ask you to reconsider of whether this is compatible with the values of your business and act accordingly.
Honourably yours»

//

Read more at the Enantia Ston Antisimitismo, (Against Antisemitism), blog here, here and here.

Thessaloniki is changing

«Unfortunately Hitler did not complete his work»

The history of Thessaloniki, (Salonica/Saloniki), is the history of the Jews and a small example of this can be seen in the travails of the main hall of the Workers Center of Thessaloniki (EKT) named after Avraham Benaroya. Who was Benaroya ? He is the grandfather of the modern greek workers movement by being the main personality behind the Federacion, the first socialist organization created in ottoman Salonica in 1909. When Salonica became part of the Greek State during the Balcan Wars he played a pivotal role in the incorporation of the Federacion into a new political formation called SEKE which would later become the Communist Party of Greece.

Abraham Benaroya and his family, most of them exterminated in Auschwitz. On the top left corner his son Lazarus who died as a corporal at the 50th Regiment on 30/1/1941 during the italian invasion of Greece. /source:Jewish Museum of Thessaloniki

Still Benaroya would later fall victim to political machinations and be ousted although maintaining his political legacy intact. His son Lazarus died as a corporal in the Greek Army fighting the invading Italians in 1941 and Benaroya would loose a major part of his family in Auschwitz although he managed to survive and try to re-create Jewish life in post-WW2 Greece. When this proved impossible he immigrated to Israel while keeping strong ties with Greece though articles and letters.

Still when the Workers Center of Thessaloniki, (a 2nd level organization coordinating all of the syndicates of the city), tried to be named after its illustrious founder it faced major opposition by two different actors; one was traditional antisemitic elements and the second one was the Communist Party which ill-tolerated its jewish roots. As a compromise it was proposed – and accepted – to have the main conference hall named «Avraham Benaroya Hall».

That hall is now often used by various organizations when they need to hold general assemblies. In that hall Dimitrios Tsermenidis/Δημήτρης Τσερμενίδης, president of the Union of Public Transportation Workers of Thessaloniki (ΣΕΟΑΣΘ) uttered the phrase in the beginning of the article. He said many other things like «Jews are responsible for crucifying Christ», «This hall has the name Benaroya because God made a mistake by creating Jews», «Unfortunately Hitler did not complete his work».

Dimitrios Tsermenidis / source:  http://oasth.wordpress.com

In another moment it would have been just another manifestation of why Greece is the most antisemitic country in Europe with a neonazi party consistently ranking 3rd on national elections. But what makes this case unique is that it was brought to light thanks to the vehement condemnation by other organizations present. A faction called «Anatropi» condemned the words, (another faction called DAS refused to publicly condemn although privately distanced itself). The organization of the stockholders of the Public Transportation Organization «Alexander the Great» unequivocally condemned the president of the workers in an excellent announcement, (here is the text in Greek; I think they deserve a like or a comment on their Facebook page).

The incident was first reported by internet portal Voria here and was picked up by popular newszine Lifo in which Aris Dimokidis remarked how pathetic it is to hear such nonsense at casual meeting over urban transportation. The Central Board of Jewish Communities issued a stern condemnation. Also Against Antisemitism blog here.

This incident is of minor importance. I personally have heard such stuff so many times that I don’t even register them. But what is different is the fact that _some_ of his co-workers decided that hate is not them – that verbally advocating killing Jews is not something to be tolerated. This is something that is not self-evident; in the past such stuff would be tolerated and certainly not publicly denounced. Of course we are still a far cry from normality; if he had said that the Germans made a mistake by letting the Greeks survive the war or that Kemal Ataturk should have exterminated the Greeks he would have been forced to resign immediately. It is a personal failing of the Union of the Workers who choose to continue to be represented by such an antisemitic racist.

Still, while others became enraged while reading the news I could not but be amazed by these public statements from his detractors. Kol ha kavod Salonica that is changing, kol ha kavod…

Οι πρόσφυγες με τα γυαλιά της Δύσης

Άκουσα σήμερα από έναν πρόσφυγα τούτο:Βγήκαν κυνηγημένοι σ’ένα ελληνικό νησί. Μαγαζιά, σπίτια, πόρτες, παράθυρα, έκλεισαν όλα μονομιάς. Αυτός με τη γυναίκα του μέσα στο κοπάδι. Το μωρό έξι μέρες να τραφεί· έκλαιγε, χαλνούσε τον κόσμο. Η γυναίκα παρακαλούσε για νερό. Τέλος από ένα σπίτι της αποκρίθηκαν: «Ένα φράγκο το ποτήρι». Κι ο πατέρας συνεχίζει: «Τι να κάνω, κυρ Στράτη, έφτυσα μέσα στο στόμα του παιδιού μου για να το ξεδιψάσω». πηγή

Την δεκαετία  μεταξύ 1912 και 1922 μια σειρά πολέμων μεταξύ των Βαλκανικών κρατών προκάλεσε εκατομμύρια προσφύγων. Κατά την διάρκεια αυτών των μετακινήσεων εκατοντάδες χιλιάδες πέθαναν όχι απλώς ως παράπλευρες απώλειες των πολεμικών επιχειρήσεων, αλλά και καθώς προσπαθούσαν να ξεφύγουν από αυτές. Συγκεκριμένα στο Αιγαίο χιλιάδες, κυρίως Ελληνες Χριστιανοί, βρήκαν το θάνατο κατά την διάρκεια της μεταφοράς από την Μικρά Ασία προς την Ελλάδα.

Κι έτσι ήρθαμε στην Ελλάδα… Φτάσαμε στη Θεσσαλονίκη, στα στρατόπεδα που μένανε παλιά οι Άγγλοι στρατιώτες στον ευρωπαϊκό πόλεμο. Εκεί πάλι, είχαν αφήσει πολεμοφόδια. Κάθε μέρα γίνονταν εκρήξεις. Πεθαίνανε παιδιά που πειράζανε ό,τι βρίσκανε. Έσκαγαν οι οβίδες και είχαμε θανάτους πολλούς. Κάποια φορά, η μητέρα με τον Ζαχαρία και οι θείοι μου γύριζαν τη Θεσσαλονίκη να νοικιάσουν σπίτι. Μα, έλεγα στη μητέρα μου μετά, στην κατάσταση που ήσασταν, βρωμεροί, τσαλακωμένοι, πατημένοι, ποιος θα σας νοίκιαζε σπίτι;
Ποιος θα εμπιστευόταν έναν πρόσφυγα; πηγή

Οι πρόσφυγες που ήρθαν στην Ελλάδα αντιμετώπισαν, όχι μόνο την αδυναμία ενός ηττημένου κράτους να τους αποκαταστήσει αλλά πολλές φορές και την εχθρότητα των γηγενών Ελλήνων της Παλαιάς Ελλάδας.

Τα μέλη αυτών των συλλόγων [εθνικιστικές οργανώσεις στην Θεσσαλονίκη του Μεσοπολέμου] ήταν στην συντριπτική πλειοψηφία πρόσφυγες, ανήκαν στα χαμηλότερα οικονομικά στρώματα και σε μεγάλο ποσοστό ήταν οπαδοί της βενιζελικής παράταξης.

Το βράδυ της 29ης Ιουνίου 1931, 1000 εως 2000 άτομα από το Σέδες και τις προσφυγικές συνοικίες της Τούμπας και κυρίως της Καλαμαριάς κατευθύνθηκαν με απειλητικές διαθέσεις προς το συνοικισμό Κάμπελ, τον οποίο πυρπόλησαν. πηγη

Οι ίδιοι πρόσφυγες που πέθαιναν από την δίψα στην Μακρόνησο, στην Καλαμαριά και τον Πειραιά 8 χρόνια μετά με όπλα και πυρσούς προχώρησαν σε πογκρόμ ενάντια στους γηγενείς Εβραίους της Θεσσαλονίκης με επιθέσεις σε πολλαπλούς συνοικισμούς, εμπρησμούς συναγωγών και δολοφονίες. Οι ίδιοι πρόσφυγες στους οποίους οι γηγενείς Χριστιανοί αρνιόντουσαν τα σπίτια τους, αποτέλεσαν κυρίαρχο εργαλεία επιβολής της ελληνικής κυριαρχίας στις Νέες Χώρες. Χρησιμοποιήθηκαν από και χρησιμοποίησαν το Κράτος στην εδραίωση τους εις βάρος των γηγενών πληθυσμών των οποίων τα δικαιώματα καταπατήθηκαν.

Στις 12 Δεκεμβρίου του 1941 το πλοίο Στρούμα, ιδιοκτησίας του έλληνα Ιωάννη Παντελή, ξεκίνησε από το λιμάνι της Κωστάντζας στην Ρουμανία. Επιβάτες 781 Εβραίοι Ρουμάνοι οι οποίοι προσπαθούσαν να ξεφύγουν του Ολοκαυτώματος και με τελικό προορισμό την Παλαιστίνη υπο βρετανική κατοχή. Το σκάφος ήταν 74 ετών με συνεχή μηχανικά προβλήματα και ήδη από την πρώτη ημέρα έμεινε χωρίς μηχανή – μόνο όταν οι Χριστιανοί Ρουμάνοι μηχανικοί απαίτησαν και πήραν τις γαμήλιες βέρες των προσφύγων για να την επιδιορθώσουν μπόρεσαν να συνεχίσουν. Ενα επόμενο μηχανικό πρόβλημα οδήγησε στον ελλιμενισμό του στην Κωνσταντινούπολη. Εκεί οι Βρετανοί πίεζαν τους Τούρκους να συλλάβουν τους Εβραίους πρόσφυγες γιατί προσπαθούσαν να εμποδίσουν την εβραϊκή μετανάστευση λόγω αραβικών απειλών για εξέγερση. Τελικά οι Τούρκοι το ρυμούλκησαν και το παράτησαν στο Βόσπορο, χωρίς να μπορεί να κινηθεί αυτόνομα. Περίπου 10 μίλια από τις ακτές έγινε στόχος επίθεσης από το σοβιετικό υποβρύχιο Щ-213 και βυθίστηκε. Πνίγηκαν 780 από τα 781 άτομα, υπήρξε η μεγαλύτερη μη-στρατιωτική ναυτική τραγωδία του Β’ΠΠ. πηγή

Οι Εβραίοι Ελληνες μετανάστευσαν κυρίως στην Παλαιστίνη υπό βρετανική κατοχή, στις ΗΠΑ και την Γαλλία. Η μετανάστευση αυτή είχε να αντιμετωπίσει την Λευκή Χάρτα, την βρετανική πολιτική που αποσκοπούσε τον περιορισμό της εβραϊκής μετανάστευσης ακριβώς την στιγμή που έκλειναν τα σύνορα σε όλους τους Εβραίους.

The objective of these settlements was to seize control of land that had been officially purchased by the KKL-JNF so to have as much Jewish-owned land as possible populated by Jews, particularly in remote areas, by establishing «facts on the ground.» (πηγή)
The village was founded on 13 September 1937 by a group of 20 immigrants from Kastoria, Greece as part of the tower and stockade settlement programme. It was named after Moshe Kofinas, a Greek MP and president of the National Zionist Organisation in the country who had funded the purchase of part of the land (funds were also offered by the Carasso family from Thessaloniki (πηγή)

Η δημιουργία του κράτους του Ισραήλ οδήγησε στην εισβολή της Αιγύπτου, της Ιορδανίας, της Συρίας, του Ιράκ, του Λιβάνου και της Αλγερίας. Ο πόλεμος μεταξύ Ισραηλινών και των 6 αραβικών κρατών οδήγησε στην προσφυγιά εκατοντάδων χιλιάδων αράβων που έχασαν. Ως αντίποινα εκατοντάδες χιλιάδες Εβραίοι που ζούσαν για αιώνες στις αραβικές χώρες, υποχρεώθηκαν να γίνουν και αυτοί πρόσφυγες. Στον πόλεμο αυτό έλαβαν μέρος χιλιάδες Ελληνες που είχαν μεταναστεύσει στην Παλαιστίνη.

Εντεκα μέρες μετά, ένα από τα μέλη του κομάντο, ο Οσάμα αλ Ζομάρ, συνελήφθη στο συνοριακό σταθμό των Κήπων Εβρου με 60 κιλά εκρηκτικά και χάρτες – πιστεύεται οτι σκοπός του ήταν να επαναλάβει ανάλογη επίθεση σε ελληνικό έδαφος, ενάντια σε ελληνοεβραικό στόχο. (πηγή)

Παρά την φανατικά αντι-ισραηλινή στάση της Ελλάδας επί ΠΑΣΟΚ την δεκαετία του ’80, αυτό δεν απέτρεψε τον σχεδιασμό και την πραγματοποίηση τρομοκρατικών επιθέσεων εναντίον ελληνικών στόχων. Επιπλέον σήμερα οι φιλοπαλαιστινιακές εκδηλώσεις – συχνά με την συμμετοχή των ίδιων των Παλαιστίνιων – αποτελούν αφορμές για την έκφραση αντισημιτικού μίσους.

Διαφορετικές όψεις τις προσφυγιάς.

Διαβάζω κείμενα επί κειμένων για τους πρόσφυγες που έρχονται, με εντελώς διαφορετικές οπτικές, το ποιος φταίει και τι θα σημάνει η έλευσή τους στην Ευρώπη. Για παράδειγμα διαβάζω ότι εμείς οι Δυτικοί φταίμε για τον εμφύλιο στην Συρία, λόγω των αποικιοκρατικών μας επεμβάσεων. Ή ότι αυτοί φταίνε, που δεν πολεμάνε για την πατρίδα τους. Ότι οι πρόσφυγες θα φέρουν την τρομοκρατία. Ή ότι οι πρόσφυγες ξεφεύγουν από την τρομοκρατία. 

Ότι το Ισλάμ περνάει το Μεσαίωνα του. Η’ οτι εμείς το ονομάζουμε Μεσαίωνα λόγω της ευρωκεντρικής μας οπτικής. Ή ότι το Ισλάμ είναι το ίδιο με τον Χριστιανισμό. Ή ότι δεν μπορούν να ενσωματωθούν στη Δύση λόγω Ισλάμ. 

Οι δεξιοί φοβούνται ότι τα ευρωπαϊκά καλντερίμια θα γεμίσουν με μαντηλοφορούσες. Όσο για τις σφαγές στη Μ. Ανατολή, τις αντιμετωπίζουν σχεδόν με μια ηδονοβλεπτική ικανοποίηση, γιατί επιβεβαιώνει την εικόνα τους για το μεσαιωνικού Ισλάμ. Οι πνιγμοί στο Αιγαίο; Παράπλευρη απώλεια. 

Οι αριστεροί περιμένουν ότι θα γεμίσει η Ευρώπη πολυεθνικές γειτονιές, και έθνικ εστιατόρια με κους κους. Οι σφαγές στη Μ. Ανατολή είναι για αυτούς αναπόφευκτες συνέπειες δυτικών παρεμβάσεων. Η τρομοκρατία; Κοινός εχθρός. Υπάρχουν και άλλοι που εφαρμόζουν την ψυχανάλυση.

Κάθε ανάλυση έχει το χαρακτηριστικό οτι αντιμετωπίζει τους πρόσφυγες ως εργαλεία επιβεβαίωσης των υφιστάμενων κοσμοθεωριών του καθενός. Κοινώς, προσπαθούμε να εντάξουμε περίπλοκα φαινόμενα σε μια ενοποιημένη θεωρία και “στριμώχνουμε” τα γεγονότα ώστε να χωρέσουν στο δικό μας καλούπι. Η δυστυχία όσων φτάνουν στα ελληνικά νησιά, δεν μας λέει κάτι για τους ίδιους τους πρόσφυγες,  ούτε για το τι σημαίνει για τον κόσμο μας η έλευση τους.  

Ούτε μισή λέξη δεν είδα να έχει ξοδευτεί που να αντιμετωπίζει τον εμφύλιο στην Συρία ως μια αραβική πρωτοβουλία, με κίνητρα που να αφορούν τους Άραβες και στην οποία οι «δυτικοί» να αποτελούν εργαλεία. Δεν είμαι οπαδός της «μέσης λύσης» αλλά βρίσκω απαράδεκτη την αντιμετώπιση των αραβικών πληθυσμών ως ανηλίκου (infantilization), ή ως καρικατούρας σε ευρωπαϊκές αφηγήσεις, οι οποίες αγνοούν παντελώς τι λένε οι ίδιοι οι Άραβες. Και αυτό το διαπιστώνω να εφαρμόζεται ιδιαίτερα από δυτικούς που κατηγορούν τις δυτικές κοινωνίες για ευρωκεντρισμό! Κατ’ αναλογία θα ήταν σαν οι δυτικοί να έλεγαν για την Ελληνική Επανάσταση του 1821 ότι όλα έγιναν μέσω των Μεγάλων Δυνάμεων και οι Έλληνες ότι όλα έγιναν μέσω της αδάμαστης θέλησης των επαναστατημένων.

Από την δική μου, εβραϊκή σκοπιά, βρίσκω τερατώδες το γεγονός ότι τόσο μελάνι χύθηκε για να εξηγήσουν με τον ένα τρόπο ή τον άλλο τη σφαγή στο Charlie Hebdo, αλλά κανείς δεν ασχολήθηκε με το τι σημαίνει η ταυτόχρονη επίθεση στο εβραϊκό σουπερμάρκετ. Είναι τουλάχιστον υποκριτικό το γεγονός ότι ανθρωπιστές και (υποτίθεται πολύ meta) έξυπνοι άνθρωποι μετά τις επιθέσεις στο Βέλγιο ανεβάζουν τη σημαία του βελγικού Κογκό, ειρωνευόμενοι την δυτική υποκρισία, παρότι και οι ίδιοι είχαν προσπεράσει αδιάφορα τις δολοφονίες στο Εβραϊκό Μουσείο των Βρυξελλών, δυο χρόνια νωρίτερα. Σχολιάζουμε το γιατί λέμε jesuisκατιευρωπαϊκό και όχι jesuisankara, όταν στις επιθέσεις στο εβραϊκό σχολείο της Τουλούζης είχαν όλοι μαζί επιδείξει αδιαφορία. Γιατί θα πρέπει να πιστέψω οτι αριστεροί και δεξιοί απέκτησαν ξαφνικά ευαισθησίες, όταν γνωρίζω οτι αδιαφορούν όταν χύνεται εβραϊκό αίμα; 

Δεν έχουν όλοι οι νεκροί το ίδιο ενδιαφέρον. Εξαρτάται με το ποιος σκοτώνεται και το ποιος σκοτώνει. Στην περίπτωση των αράβων, οι δεξιοί ενδιαφέρονται μόνο αν τους σκοτώνει το ισλαμικό κράτος, οι αριστεροί μόνο αν τους σκοτώνουν οι αμερικανοί. Αρα – και με το συμπάθειο – νομίζω οτι και οι μεν και οι δε γραμμένους του έχουν τους Αραβες και απλώς βρίσκουν ευκαιρία να ξεκατινιαστούν. Το είπαμε και άλλες φορές: Το Αίμα έχει Χρώμα. Πάντα

Οι άνθρωποι προσπαθούν να ξεφύγουν από ένα πόλεμο. Πρέπει να τους βοηθήσουμε να επιζήσουν και να μην πνίγονται στο Αιγαίο, αδιαφορώντας για το αν είναι καλοί/κακοί/δέρνουν τις γυναίκες τους/αγαπάνε τα παιδιά τους – έτσι όπως έπρεπε να βοηθήσουμε τους Μικρασιάτες το ’22 ή τους Εβραίους το ’42. Χωρίς εξαιρέσεις, χωρίς δεύτερη σκέψη και χωρίς καθυστερήσεις. Ακόμα και αν ο καθένας από αυτούς μισεί τους Εβραίους, πάλι πρέπει να τους βοηθήσω να να επιβιώσουν του περάσματος του Αιγαίου και της λάσπης της Ειδομένης. Και αυτό όχι επειδή “φταίω» επειδή είμαι δυτικός, αλλά επειδή έτσι πρέπει.

Παρέθεσα στην αρχή ορισμένες εικόνες από το την προσφυγική εμπειρία στην χώρα μας. Κάθε εικόνα δεν αναιρεί την άλλη αλλά όλες μαζί συνιστούν την προσφυγική εμπειρία. Αυτό που θέλω να μεταδώσω δεν είναι η απλουστευτική εικόνα του πώς το θύμα γίνεται θύτης, άποψη η οποία συνήθως έχει πολιτικές επιδιώξεις και χρησιμοποιείται για αρνηθεί στον νυν θύτη την εμπειρία του θύματος. Αντιθέτως, θέλω να μεταδώσω την πολυπλοκότητα της ανθρώπινης εμπειρίας.

Από εκεί και πέρα η προτεραιότητα είναι η ανθρώπινη ζωή- από την στιγμή που επιτύχουμε το σκοπό αυτό, θα πρέπει να αποφασίσουμε τι θέλουμε και τι δεν θέλουμε και να το επικοινωνήσουμε ξεκάθαρα. Αυτό σημαίνει ξεκάθαρους όρους πρόσβασης στο κοινωνικό συμβόλαιο και ταυτόχρονη αντιμετώπιση των προσφύγων ως ανθρώπων: δηλαδή ως ατόμων με την δυνατότητα για καλό και για κακό. Και αυτό οφείλει να είναι το μόνο κριτήριο επιλογής: όχι αν φοράει μαντήλα, αλλά οι πράξεις και τα λόγια του. Αν θέλει να φοράει μαντήλα καλώς, αν θέλει να σχολιάζει τρανς γυναίκες με ψηλά τακούνια ή να βρίζει Εβραίους κακώς. Η μαντήλα οφείλει να πάψει να είναι τα γυαλιά μέσα από τα οποία κάθε δεξιός βλέπει ένα τζιχαντιστή και κάθε αριστερός βλέπει έναν αθώο βιοπαλαιστή. Αυτό μπορεί να είναι αυθαίρετο, μπορεί να είναι η επιβολή των δικών μας αξιών πάνω σε αυτούς αλλά η συμβίωση είναι μια επιλογή που έχουμε αποφασίσει – ας τους δώσουμε την ευκαιρία να την επιλέξουν και αυτοί.

Ο Ρίχτερ και οι εβραϊκές αποζημιώσεις

Κατάλληλο επιμύθιο της Δίκης Ρίχτερ υπήρξαν οι δηλώσεις Ρίχτερ οτι οι αποζημιώσεις τις Γερμανίας πήγαν μόνο στους Εβραίους που ψήφιζαν ΕΡΕ. Στην πραγματικότητα ο Ρίχτερ μπέρδεψε τις πολεμικές αποζημιώσεις με τις αποζημιώσεις σε θύματα φυλετικών διώξεων αλλά δεν πειράζει – για τις πολεμικές αποζημιώσεις διάβασε τον Χάγκεν Φλάισερ. Τώρα αγαπητέ αναγνώστη είναι λογικό να σκεφτείς οτι για να το λέει Γερμανός ιστορικός μάλλον κάτι παραπάνω θα ξέρει και δικό μου συμφέρον είναι να το αρνηθώ. Σε καταλαβαίνω αγαπητέ αναγνώστη, εδώ οι αγρότες θεωρούν οτι οι Εβραίοι φταίνε για την Κρίση – δύσκολα θα σε πείσω αν είσαι ήδη σίγουρος. Το μόνο που μπορώ να πω, χωρίς αυτό να είναι προφανώς τεκμηριωμένη ανάρτηση είναι ορισμένα γεγονότα, (πολλά στοιχεία από την έκθεση Μαγκλιβέρα στο ΚΙΣ):

1. Οι αποζημιώσεις του 1960 αφορούν Εβραίους και Χριστιανούς που «διώχθηκαν από τους Εθνικοσοσιαλιστές λόγω της φυλής ή της θρησκείας ή των πεποιθήσεών τους και των οποίων η ελευθερία ή η υγεία υπέστησαν βλάβη εξαιτίας αυτού του λόγου». Το ποσό ήταν 115εκ.μάρκα, μέσες άκρες 860εκ δραχμές(1). Δεν αφορούν μόνο Εβραίους και δεν ήταν πολεμικές αποζημιώσεις.

2. Αφορούν μόνο ζωντανούς και όχι κληρονόμους τους, δηλαδή μόνο όσους ήταν ζωντανοί το 1961 και όχι τους κληρονόμους αυτών που πέθαναν μεταξύ 1945 και 1961. Τα ποσά ήταν 35.000δρχ για κάθε θάνατο και 500δρχ για κάθε μήνα ομηρίας. Επίσης δεν αφορούν Ελληνες Εβραίους στο Ισραήλ στους οποίους είχε αφαιρεθεί η ιθαγένεια και αντίστοιχα εβραίους/χριστιανούς πολιτικούς πρόσφυγες στο παραπέτασμα.

3. Νομοθετικά διατάγματα που εξυπηρετούσαν ιδεολογικές ανάγκες, έθεσαν περιορισμούς σε αυτές τις αποζημιώσεις. Πχ αν υπήρχαν περισσότερα θύματα, τότε δεν καταβάλλονταν πλήρη αποζημίωση – στην πραγματικότητα δεν ήταν εφικτό να ξεπεράσουν τις 35.000δρχ ανά άτομο. Αυτό έγινε για να περιορισθεί το ποσό των αποζημιώσεων που θα πήγαινε σε Εβραίους που είχαν τα περισσότερα θύματα και νομοθετήθηκε κατόπιν οχλήσεων βουλευτών να μην πάνε όλα τα λεφτά στους Εβραίους.
Αλλες ιδεολογικές ανάγκες εξυπηρετούσαν τον αντικομουνιστικό αγώνα και εξαιρούσαν ρητά τα θύματα Ταγμάτων Ασφαλείας μιας και είχαν πεθάνει από Ελληνικά χέρια.

4. Δεν ξέρω πόσοι υπήρξαν οι δικαιούχοι, Εβραίοι και Χριστιανοί. Εδώ διαβάζω για 60.000 άτομα, συν 8/10.000 εκπρόθεσμες. Στο τέλος μάλιστα τα χρήματα δεν έφτασαν και αναγκάστηκαν να γυρίσουν δικαιούχοι χρήματα που είχαν λάβει προηγουμένως ώστε να λάβουν όλοι, γεγονός που ανατρέπει παντελώς τους ισχυρισμούς Ρίχτερ οτι πήραν μόνο οι Εβραίοι.

5. Να πούμε οτι ήταν 5.500 Εβραίοι το 1960; Να πω οτι ήταν 3.500 το μέγιστο νούμερο των Εβραίων που θα μπορούσαν να πάρουν αποζημιώσεις; (2) Ακόμα και έτσι το μέγιστο που θα μπορούσαν να πάρουν είναι 120εκ, δηλαδή το 14% του ποσού ενώ ο Ρίχτερ ισχυρίζεται οτι οι Εβραίοι πήραν το 25%. Αν δεχθούμε τους ισχυρισμούς Ρίχτερ και αποδεχθούμε οτι μόνο οι Εβραίοι της ΕΡΕ πήραν αποζημιώσεις, τότε το μέγιστο εβραϊκό ποσοστό πέφτει στο 10%, (με 70% δεξιά ψήφο ενώ μάλλον είναι σημαντικά χαμηλότερη). Μια μόνο εξαίρεση: υπήρξαν 20/30 επιζώντες ιατρικών πειραμάτων, αυτοί έπαιρναν επιδόματα απευθείας από την γερμανική κυβέρνηση – ένας από αυτούς ήταν ο Θείος Σαμ.

Ο Ρίχτερ βέβαια έχει ένα δίκιο γιατί μεγάλα ποσά φαγώθηκαν στις κρατικές επιτροπές που επιδίκαζαν τις αποζημιώσεις, γιατί η χρηματοδότηση τους γίνονταν από το ίδιο κονδύλι των 115εκ DM. Εκεί όντως υπήρξε η κυριαρχία του πελατειακού κράτους της ΕΡΕ, μιας και μέλη διορίστηκαν δικοί τους. Βέβαια αν ο Ρίχτερ εννοούσε αυτό, βρίσκω ενδιαφέρον οτι τον ενδιαφέρει η κατασπατάληση των πόρων αλλά όχι οτι μεγάλες μερίδες του πληθυσμού που δεν υπήρξαν δικαιούχοι λόγω του χαμηλού γερμανικού ποσού. Είναι εξαιρετικά περίεργο το πώς μιλάει αναλυτικά για τα 115εκ και δεν αναφέρει τίποτα για τα 200εκ δάνειο που δόθηκαν μετά από πιέσεις να τερματισθούν για πάντα οι διώξεις των ναζιστικών εγκλημάτων, (για την υπόθεση Μέρτεν ξανά Φλάϊσερ). Και αν η «καλπάζουσα αμνησικακία» για την οποία μίλησε ο Τσιριμώκος επιρρίπτει μεγαλύτερες ευθύνες στην Ελλάδα από ότι θέλουν ομολογούν οι Χριστιανοί συμπολίτες μας, δε μπορώ να δεχτώ να αποτελεί φύλο συκής για τις γερμανικές ευθύνες της ελλιπούς αποναζιστικοποίησης της ΟΔΓ .

Από το «Οι Πόλεμοι της Μνήμης», Χ.Φλάισερ

Επίσης ενδιαφέρον είναι ο ισχυρισμός του ότι μόνο οι Εβραίοι που ψήφιζαν ΕΡΕ πήραν αποζημιώσεις και μάλιστα το 25% από αυτές. Ενώ ξέρω κουτσομπολιά για την διαφθορά κοινοτικών εβραίων αξιωματούχων, ποτέ δεν άκουσα για μεροληψίες εναντίων αριστερών όπως ήταν η οικογένεια μου, όσο αφορά τις αποζημιώσεις. Αλλά ακόμα και να δεχθώ οτι ο Ρίχτερ ξέρει πράγματα που εμείς οι απλοί Εβραίοι δεν γνωρίζουμε, αναρωτιέμαι την αξία 4000 ψήφων την εποχή που η ΕΡΕ αν ήθελε μπορούσε να βάλει να ψηφίζουν και τα δένδρα, ενώ ταυτόχρονα εκβίαζε την εκλογική συμπεριφορά των Εβραίων υποχρεώνοντας τους να ψηφίζουν σε ξεχωριστά εκλογικά τμήματα πχ στην Θεσσαλονίκη. Είναι εντυπωσιακό οτι ο Ρίχτερ ισχυρίζεται οτι αυτές οι ψήφοι ήταν τόσο ισχυρές ώστε το κράτος να προσφέρει το 25% των 115εκ για να τις πάρουν.

Οπότε το ερώτημα είναι: ο Ρίχτερ πρώτον ισχυρίζεται οτι τα 115εκ μάρκα είναι πολεμικές αποζημιώσεις ενώ δεν είναι. Ισχυρίζεται οτι ξέρει που πήγαν τα 115εκ μάρκα, όταν εγώ λέω οτι δεν μπορεί να ξέρει. Ισχυρίζεται οτι 25% το πήραν οι Εβραίοι, ενώ αριθμητικά δεν βγαίνει αυτό το νούμερο. Ισχυρίζεται οτι τα λεφτά αυτά τα πήραν συγκεκριμένοι Εβραίοι λόγω του πελατειακού ψήφου τους στην ΕΡΕ και όχι επειδή οι συμπατριώτες του δολοφόνησαν το 90% από εμάς. Αυτό το πιστεύει παρά το γεγονός οτι οι Εβραίοι ζούσαν σε ένα τόσο εχθρικό περιβάλλον που δεν μπορούσαν καν να πάρουν πίσω ούτε καν τα σπίτια τους, όπως διαφαίνεται από τις πενιχρές ιδιοκτησίες του ΟΠΑΙΕ. Συμφωνα με τον Ρίχτερ μπορούσαν να πάρουν λεφτά από το ελληνικό κράτος με το ετσιθέλω, όταν την ίδια εποχή ζήτησαν να επιστραφεί το νεκροταφείο τους και δεν μπόρεσαν να εκδικαστεί η υπόθεση παρά 40 χρόνια μετά. Γιατί τα ισχυρίζεται αυτά;

Ακόμα και αν δεχθούμε οτι άνθρωπος είναι και έκανε ένα λάθος, ο Ρίχτερ δεν συνειδητοποιεί οτι εμφανίζει τους Εβραίους της Ελλάδας ως λαμόγια και όχι ως θύματα. Στην βιάση του να καταδικάσει τους Ελληνες του «πελατειασμού» (sic) γενικά, προσπερνάει κάθε γερμανική ευθύνη ακόμα στο εβραϊκό ζήτημα. Αυτό θέτει άλλα ζητήματα που αμφιβάλω αν είναι έτοιμος να τα υποστηρίξει σε ένα γερμανικό κοινό. Προφανώς δεν θεωρώ οτι ο Ρίχτερ εμπνέεται της ναζιστικής ιδεολογίας, αλλά βρίσκω ενδιαφέρον οτι τον προβολέα τον φωτίζει πάντα με τέτοιο τρόπο ώστε οι γερμανικές ευθύνες να μένουν πάντα στην σκιά. Εθνικό είναι το αληθές και αυτό ισχύει είτε αναλαμβάνει ο Ρίχτερ το ρόλο του ιστορικού, είτε τον ρόλο του γερμανού πατριώτη που υπερασπίζεται τα εθνικά δίκαια έναντι των βαρβάρων.

υγ. Εξαιρετική η ανακοίνωση του ΚΙΣ, δε μας έφτανε ο Καμμένος που λέει οτι δεν πληρώνουμε φόρους, αποκτήσαμε και Γερμανούς πατριώτες. Βέβαια απαντάει κυρίως στο ανυπόγραφο άρθρο της Καθημερινής που είτε γράφτηκε από έναν/μια ανίκανο δημοσιογράφο ή από εμπαθή που προσπάθησε να δημιουργήσει κλίμα μιας ο Ρίχτερ δεν ισχυρίστηκε οτι οι Εβραίοι «έφαγαν».
υγ2. Ο Βίκτωρ Ελιέζερ έγραψε κάτι καλό, (αν και τονίζω οτι μιλώ για το επιχείρημα και όχι για τον ίδιο τον Ρίχτερ), οτι τέτοια επιχειρήματα ανήκουν στην ναζιστική ιδεολογία που ισχυρίζεται οτι οι Εβραίοι λειτουργούν σε βάρος του κοινωνικού συνόλου.

(1)υπολογίζω 4DM για κάθε 1$ το 1960 σύμφωνα με αυτό. Και υπολογίζω 30δρχ για κάθε δολάριο.
(2)τα νούμερα δεν είναι τυχαία, βασίζομαι σε πίνακες ηλικιών.

Γιατί οι Εβραίοι Λογοκρίνονται; Μερικές σκέψεις.

Τα Χρονικά είναι το περιοδικό του εκδίδει το Κεντρικό Ισραηλιτικό Συμβούλιο Ελλάδος/ΚΙΣ τα τελευταία περίπου 40 χρόνια και παραδοσιακά χαρακτηρίζονταν από χαμηλούς τόνους προβάλλοντας πολιτισμικά θέματα που ενώνουν και τονίζουν τους δεσμούς ΕλληνοΧριστιανών και ΕλληνοΕβραίων στην κοινή τους πατρίδα. Τις τελευταίες δεκαετίες περιέχει ένα άρθρο γνώμης στην κύρια σελίδα, που διαπραγματεύεται ένα τρέχον θέμα με τόνους συμβιβαστικούς γνωρίζοντας οτι απευθύνεται κυρίως σε Χριστιανούς. Στην τελευταία έκδοση, (Σεβάτ 5775, Κισλέβ 5776 δηλαδή Ιανουαρίου, Δεκεμβρίου 2015), περιείχε ένα κύριο άρθρο που στηλίτευε την υποκρισία που χαρακτηρίζει την ελληνική κοινωνία στην οποία το μίσος ενάντια στους εβραίους βαφτίζεται πράξη ιδεολογικού θάρρους ωσάν η Ελλάδα να μην ήταν η πλεον αντισημιτική χώρα του δυτικού κόσμου, ενώ ένα φιλοεβραϊκό άρθρο θα πρέπει πρώτα να αποκηρύξει μετά βδελυγμίας το Ισραήλ για να μην θεωρηθούν ως πράκτορες της Πρεσβείας. Σημείωνε – με ανέλπιστη διορατικότητα – οτι χρειάζεται καλή θέληση και αναγνώριση λαθών, που υπερβαίνει την απλή εφαρμογή των νόμων.

Με άλλα λόγια ήταν ένα καλό άρθρο, ίσως όχι συμβιβαστικό αλλά τουλάχιστον απέφευγε τα συστηματικά ψεύδη που λέμε για να μην δυσαρεστήσουμε τους Χριστιανούς συμπολίτες μας. Σίγουρα ήταν περισσότερο ήπιο από ότι θα έγραφα εγώ και σίγουρα περισσότερο ήπιο από την κατάσταση που περιγράφουν διεθνείς οργανισμοί για τον αντισημιτισμό στην Ελλάδα μας.

Το άρθρο αυτό αποσύρθηκε.

Δε μπορώ να ξέρω γιατί αποσύρθηκε. Δεν μπορούμε να ξέρουμε τι κρύβεται πίσω από την λήψη μια απόφασης και το σύνολο των προκλήσεων αντιμετωπίζουν. Ας δούμε όμως μια άλλη περίπτωση στην οποία μια οργανωμένη έκφραση του ελληνικού εβραϊσμού, η Ισραηλιτική Κοινότητα Θεσσαλονίκης, αναγκάστηκε να υποχωρήσει και να σιωπήσει. Αφορά τον σταθμό του μετρό για τον οποίο είχα γράψει πριν 8 χρόνια – οι εργασίες θα περνούσαν από την πανεπιστημιούπολη που είχε κτισθεί πάνω στο Παλαιό Εβραϊκό Νεκροταφείο και ήταν σίγουρο, όπως και συνέβη, οτι θα αποκάλυπταν εβραϊκούς τάφους. Το γεγονός που ήταν γνωστό στους τεχνικούς κύκλους όπως αποδεικνύεται από το άρθρο του Κώστα Θεολόγου που είχε γράψει ένα σχετικό βιβλίο στην Αυγή.

Γιατί αποδέχονταν κάτι που αντιβαίνει στις στοιχειώδεις ευαισθησίες του ακόμα και πιο άθεου Εβραίου; Η απάντηση βρίσκεται στην μυστική αναφορά της Αμερικανικής Πρεσβείας στην Ελλάδα που περιέγραφε στους αξιωματούχους του State Department την πρόοδο στο θέμα. Το ενδιαφέρον της Πρεσβείας οφείλονταν στις έντονες πιέσεις που δέχονταν από αμερικανοεβραϊκές θρησκευτικές οργανώσεις που στόχευαν στην διάσωση εβραϊκών νεκροταφείων σε όλο τον κόσμο ως υψίστη θρησκευτική επιταγή, (μιτσβά) – αυτές είχαν και την στήριξη αμερικανών βουλευτών που είχαν καταγωγή από την Θεσσαλονίκη.

Στην αναφορά, που εντάσσεται στα έγγραφα που διέρρευσαν μέσω Wikileaks το 2010, διαβάζουμε οτι ενώ είναι σίγουρο οτι οι εργασίες θα περάσουν μέσα από νεκροταφείο η ΙΚΘ το έχει αποδεχθεί ως τετελεσμένο γεγονός. Γιατί όμως εξέφρασαν την αντίθεση τους ιδιωτικά και δεν αντιτάχθηκαν δημόσια αφού είχαν το ηθικό και νομικό δίκιο με το μέρος τους;

«Saltiel and Thessaloniki Rabbi Shitrit have expressed dismay to GoG authorities over the excavation but have not tried to block it, since such an effort would be impractical and highly unpopular with the majority of residents. «

Στο τηλεγράφημα διαβάζουμε και για ορισμένα άλλα γεγονότα όπως το γεγονός οτι η ΙΚΘ είχε καταθέσει αγωγή ήδη από το 1961 και η οποία για 37 (!) χρόνια βολόδερνε στα δικαστήρια. Οταν τελικά το 1998, λόγω Κτηματολογίου, αναγκάστηκε η δικαιοσύνη να κινηθεί δημιούργησε μεικτή επιτροπή Δημοσίου/ΙΚΘ για να εξετάσει την εύρεση συμβιβασμού. Ακόμα και αυτή αναγκάστηκε να αναγνωρίσει την ιδιοκτησία της ΙΚΘ σε τουλάχιστον 50 από τα 350 στρέμματα. Τελικά η ΙΚΘ δέχθηκε, (η λέξη χρησιμοποιείται καταχρηστικά και αξίζει να σημειωθεί οτι προκάλεσε την παραίτηση του μισού Κοινοτικού Συμβουλίου), να δεχθεί αποζημίωση για 7 στρέμματα πάνω στα οποία κτίστηκε το ΑΧΕΠΑ και να χαρίσει στο Δημόσιο τα υπόλοιπα 43 και να μην διεκδικήσει και τα υπόλοιπα 300. Για αυτά τα 7 στρέμματα δέχθηκε μια πληρωμή 9,9εκ σε ομόλογα του ελλ.δημοσίου. Και πάνω από όλα δεν ήθελε να δυσαρεστήσει τους Χριστιανούς συμπολίτες της.

Στην αναφορά διαβάζουμε και την εχθρική στάση του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου και του Πρύτανη Μάνθου, αλλά σε αυτά θα ασχοληθούμε σε μελλοντική ανάρτηση.

Οπότε ανακεφαλαιώνοντας: έχουμε ένα εβραϊκό νεκροταφείο με 350.000 τάφους σε βάθος 18 αιώνων. Τουλάχιστον 50 από τα 350 στρέμματα είχαν σύγχρονους τίτλους ιδιοκτησίας και τα υπόλοιπα ήταν διεκδικήσημα. Το 1942 η Χριστιανική ελίτ της πόλης αιτείται στους Γερμανούς για την άδεια καταστροφής του νεκροταφείου. Το 1944 το ελληνικό κράτος το προσαρτά ως «εγκατελειφθέν». Μετά τον πόλεμο Δημόσιο/Δήμος/ΑΠΘ/Χριστιανική κοινωνία συνεχίζουν να το καταστρέφουν και να το λεηλατούν. Το 1961 η ΙΚΘ ζητάει επίσημα την επιστροφή του από αυτούς που το έκλεψαν. Για 38 χρόνια δεν γίνεται τίποτα. Στο τέλος η ΙΚΘ αποζημιώνεται για 7 στρέμματα, χαρίζει 243 στο Κράτος που την είχε κλέψει ενώ οι ίδιοι φορείς που πρωταγωνίστησαν στην καταστροφή συνεχίζουν να είναι εχθρικοί. Αν σας φαίνονται παρανοϊκά και οι Εβραίοι καταλήγουν και κερατάδες και δαρμένοι ξαναεπιστρέφω στο πώς το εξηγούν οι Εβραίων: «highly unpopular«.

Οι Εβραίοι στην Ελλάδα βρίσκονται σε μια εξαιρετικά ευαίσθητη κατάσταση. Πλεον – τα τελευταία 20 χρόνια – δεν υπάρχουν ανοικτές πολιτικές διακρίσεων όπως η απαγόρευση πρόσληψη σε δημόσια σχολεία ή οι ταυτότητες, παρά ανεπίσημα σε χώρους όπως ο Στρατός. Αντίθετα είναι επιτυχημένα ενταγμένοι στην κοινωνία και απολαμβάνουν συνήθως επαγγελματικής επιτυχίας. Ο αντισημιτικός λόγος είναι δεδομένος και διαδεδομένος, αλλά αυτό δεν μεταφράζεται σε πράξεις βίας εναντίων Εβραίων παρά μόνο ενάντια σε συναγωγές και νεκροταφεία. Σε αντάλλαγμα όμως αποτελεί σιωπηρή παραδοχή εντός της εβραϊκής κοινότητας, οτι πρέπει να κρατά χαμηλό προφίλ και να «μην προκαλεί». Αυτό μεταφράζεται στην μη-διεκδίκηση, στην προσπάθεια κατευνασμού και χαμηλής ορατότητας. Εξαίρεση είναι οι Εβραίοι που θα φορέσουν μαγκέν νταβίντ στο λαιμό ανοικτά, χωρίς να το βάζουν μέσα από την φανέλα. Οπως λέει έμμεσα το άρθρο στα Χρονικά, ο «καλός Εβραίος» είναι ο Εβραίος που αρνείται την εβραϊκότητα του και ο «καλός Χριστιανός φιλο-εβραίος» αυτός που πρώτα αποκηρύττει τους κακούς Εβραίους. Η συγκεκριμένη στάση δεν είναι απλά ένα σύνδρομο καταδίωξης αλλά μια απαραίτητη στρατηγική επιβίωσης – οι πρόσφατες βίαιες επιθέσεις ενάντια σε Χριστιανούς πολέμιους του αντισημιτισμού δείχνουν οτι η βια καραδοκεί.

Μπροστά σε μια κοινωνία στην οποία ο χυδαίος αντισημιτισμός διεμβολίζει κοινωνικά στρώματα και πολιτικούς χώρους ξεκινώντας από τους παράφρονες αναγνώστες της Ελεύθερης Ωρας, μέχρι τους προοδευτικούς μορφωμένους αντισημίτες αρθρογράφους της Αυγής η ευκολία άρθρωσης ειλικρινούς λόγου είναι περιορισμένη. Ακριβώς για αυτό δε μπορώ παρά να θεωρήσω μετά λύπης μου ως απαράδεκτο και προσβλητικό το άρθρο του κ. Δημητρά στο Books Journal στο οποίο εκφέρεται με περιφρόνηση και εμφανή έλλειψη αλληλεγγύης απέναντι στους ανθρώπους που υποχρεώνονται σε σιωπή. Τιμώ τον κ.Δημητρά του οποίου το έργο στο θέμα του αντισημιτισμού είναι ανεκτίμητης αξίας, αλλά απορρίπτω μετά βδελυγμίας ένα άρθρο που βασίζεται σε αλαζονεία. Αναρωτιέμαι αν θα τολμούσε να εκφραστεί με περιφρόνηση απέναντι σε κακοποιημένες γυναίκες που αρνούνται να καταγγείλουν τους συζύγους τους, αντί να σκεφτεί τι μπορεί να κάνει για να βοηθήσει.

Θα σας πρότεινα να κατεβάσετε το -μη λογοκριμένο – τεύχος των Χρονικών που περιέχει εξαιρετικά άρθρα για την εβραϊκή κοινότητα Σουφλίου από τον Θρασύμβουλο Παπαστράτη, ένα κύκλωμα υιοθεσιών από τον Λεόν Σαλτιέλ και από τους κ. Βατόπουλο, Ρηγόπουλο και Βενέτη. Και μιας και είστε εκεί διαβάστε και το άρθρο που το Κεντρικό Ισραηλιτικό Συμβούλιο δεν θέλει να διαβάσετε. Και αφού το διαβάσετε μπορείτε να πείτε την άποψη σας, αν το Κεντρικό Ισραηλιτικό Συμβούλιο έχει δίκιο να φοβάται οτι το άρθρο σας προσβάλει.

Ηλιθιότητα, μια θανάσιμη εβραϊκή αμαρτία

Ολοι μας κρύβουμε έναν ηλίθιο μέσα μας – κατά προτίμηση βγαίνει όταν σαχλαμαρίζουμε με την γάτα μας ή όταν έχουμε κατεβάσει κάποιο κρασί επιπλέον. Στην πραγματικότητα υπάρχουν πολλά είδη ηλιθιότητας, ακριβώς τόσα όσα οι άνθρωποι μιας και εκτός των (εβραίων) Βουλκανιάνων στο Σταρ Τρεκ όλοι οι υπόλοιποι δεν ζούμε σύμφωνα με την λογική.

Το περασμένο δεκαήμερο είχα την τύχη να δω μια ηλιθιότητα και μισή στον εβραϊκό κόσμο. Η πρώτη αφορούσε τον ισραηλινό πρωθυπουργό Βενιαμίν Νετανιάχου ο οποίος θεώρησε καλή ιδέα να αποδώσει στον παλαιστίνιο άραβα ηγέτη Μούφτη της Ιερουσαλήμ Μωχάμεντ Αμίν αλ-Χουσεϊνί  την ευθύνη για την έμπνευση του Χίτλερ να εξοντώσει τους Εβραίους. Λέω «θεώρησε» γιατί όντας γιός διάσημου ιστορικού και όντας μορφωμένος, ξέρει οτι το πώς φτάσαμε στον εξοντωτικό αντισημιτισμό του Χίτλερ είναι εδώ και δεκαετίες πεδίο ερευνών στο οποίο δεν έχουμε φτάσει σε σαφή απάντηση και σε καμία περίπτωση δεν φταίει ο Μούφτης της Ιερουσαλήμ.

[Αυτό δε σημαίνει οτι ο συγκεκριμένος Μούφτης δεν συμμετείχε στο Ολοκαύτωμα και δεν ήταν εγκληματίας πολέμου, αντιθέτως η σύνδεση των Παλαιστινίων Αράβων και της Ναζιστικής Γερμανίας είναι γνωστή και δεν περιορίζονταν απλά στην ηγεσία τους, όπως έγραψα το 2014.
Επίσης όντως η σημερινή παλαιστινιακή κοινωνία χαρακτηρίζεται από ένα υψηλό ποσοστό θαυμαστών του Χίτλερ – αυτό φαίνεται τόσο από τις αποκαλύψεις φιλο-ισραηλινών ιστολογίων για φιλοχιτλερικούς παλαιστίνιους δασκάλους, όσο και από την συνύπαρξη των Παλαιστινίων στην Ελλάδα με νεοναζιστές. Αλλά αυτό δεν εμφανίζει οργανική συνέχεια με την συμμαχία με την Ναζιστική Γερμανία κατά την διάρκεια του Β’ΠΠ και επίσης δε σημαίνει οτι ο σύγχρονος παλαιστινιακός αντισημιτισμός, που μπορεί να αποδωθεί και σε απλό εθνικιστικό μίσος, έχει οποιαδήποτε σχέση με την ιστορική πορεία του ναζισμού, τα λέει καλύτερα από μένα η Ρόζα Ρούσου στον ιστότοπο του Ζαν Κοέν.]

Γιατί το έκανε; Δεν είμαι στο κεφάλι του αλλά κατά πάσα πιθανότητα θέλησε να κερδίσει μερικούς πόντους καθώς προετοιμάζεται να αντιμετωπίσει το παλαιστινιακό κύμα δολοφονιών. Οπότε αποφάσισε να χρησιμοποιήσει το ιστορικό γεγονός του Ολοκαυτώματος κάνοντας ανύπαρκτες ιστορικές αναλογίες, για πολιτικό όφελος. Αυτό ονομάζεται εργαλειοποίηση του Ολοκαυτώματος και είναι μια μορφή σχετικοποίησης του, που αποτελεί αντισημιτισμό. Δε μπορώ παρά να εκφράσω την οργή μου τόσο για την προσβολή στην ιστορική μνήμη των οικογενειών μας, όσο και για την αδιαφορία του για τα τεράστια προβλήματα που δημιουργεί στους Εβραίους εκτός Ισραήλ.

Παλεύουμε ενάντια σε δεξιούς που οι μισοί μισο-αμφισβητούν το Ολοκαύτωμα και οι άλλοι μισοί προσπαθούν να ονομάσουν γενοκτονία κάθε ελληνική τραγωδία ωσάν είναι διαγωνισμός θυματοποίησης. Παλεύουμε ενάντια σε αριστερούς που οι μισοί θεωρούν οτι οι Εβραίοι υπερ-αποζημιώθηκαν για το Ολοκαύτωμα και οι άλλοι μισοί θεωρούν οτι το Ισραήλ είναι οι χειρότεροι Ναζί που υπήρχαν και η Γάζα είναι σπαρμένη με κρεματόρια. Και έρχεται ο Βενιαμίν Νετανιάχου να ρίξει νερό στον ιδεολογικό μύλο και των δυο !

Δεν με απασχολεί τόσο ότι και οι δυο ελληνικές αντισημιτικές φυλές βρήκαν ευκαιρία να βγάλουν την υποκρισία τους – έχω μάθει οτι οι αντιδράσεις τους είναι οι ίδιες ανεξαρτήτως των εβραϊκών πράξεων. Με ενοχλεί όμως σε προσωπικό επίπεδο οτι στην συγκεκριμένη περίπτωση έχουν δίκιο και ότι δε μπορώ να επισημάνω την βαθύτατη υποκρισία τους, γιατί μοιάζει σαν να δικαιολογώ κάτι που δεν θέλω να δικαιολογήσω.

Επιτροπή Εθνικιστών. Αλλο ένα «πολιτικό λάθος»

Για την πρώτη ηλιθιότητα αφιέρωσα αρκετό χώρο γιατί της άξιζε. Για την μισή ηλιθιότητα θέλω μόνο να πω οτι η ηλιθιότητα είναι απευκταία, αλλά η ιδιοτέλεια είναι θανάσιμη αμαρτία. Το λέω αυτό γιατί μόνο έτσι μπορώ να εξηγήσω τον ξαφνικό έρωτα ομοθρήσκου μου με τον Άδωνη Γεωργιάδη, έναν άνθρωπο που έχει κερδίσει μια μόνιμη θέση σε αυτό το ιστολόγιο. Ο Άδωνης Γεωργιάδης είναι ένας πολιτικός που στρατεύτηκε στην λαϊκή ακροδεξιά και στην συνέχεια μεταπήδησε στην Νέα Δημοκρατία όταν αυτή έκανε μια εθνικιστική στροφή με τον Α.Σαμαρά. Η συντηρητική ακροδεξιά είναι ο φυσικός του χώρος και αυτό, όχι η προβολή των βιβλίων του Πλεύρη, είναι η θανάσιμη αμαρτία του. Είναι η στράτευση του σε ένα χώρο που ο αντισημιτισμός είναι απαραίτητη προϋπόθεση εισόδου, πχ κείμενο του για Εβραίους που κλέβουν το ελληνικό αλφάβητο. Επίσης υπάρχει διαφορά με το να συνεργάζεσαι υποχρεωτικά μαζί του για την επίτευξη ενός εβραϊκού σκοπού και την συμβολή σου στο ξέπλυμα του βρώμικου παρελθόντος που μόνο κακό κάνει στους Εβραίους.

Αν πραγματικά θέλει να τιμά το όνομα του παππού του, όπως ισχυρίζεται, ας σκεφτεί οτι ο Αδωνης Γεωργιάδης είναι ένας πολιτικός που χαρακτηρίζεται από τις κωλοτούμπες και μπορεί τώρα να εμφανίζεται μπροστά σε μνημεία Ολοκαυτώματος αλλά αύριο αν χρειαστεί θα βάλει και την Χρυσή Αυγή στην κυβέρνηση. Επίσης δέχομαι οτι στην Ελλάδα είσαι ότι δηλώσεις, αλλά όταν θα πάει στο Πνευματικό Κέντρο και πει οτι ο Αδωνης ή ο Βορίδης δηλώνουν φιλο-εβραίοι ας είναι έτοιμος να τον πάρουν με άψητα χαμινάδος. Ακριβώς όπως κάνουμε για τους «φίλους» μας που δηλώνουν αριστεροί αντιρατσιστές αλλά δοξάζουν την βία ενάντια σε εβραίους. Απίθανο; Ετσι λέγαμε και για τον Σύριζα και κατέληξε με τους αντισημίτες εθνικιστές των ΑνΕλ. Τότε – όταν το όνομα του θα έχει συνδεθεί με αυτόν τον πολιτικό – τι όνομα θα παραδώσει στα δικά του εγγόνια;

Εβραίοι και Χριστιανοί στην διάσωση Μουσουλμάνων προσφύγων στην Λέσβο/ πηγή: http://www.israel21c.org/to-the-refugees-it-doesnt-matter-that-were-israeli/

Και για τους δυο θέλω να ζητήσω ταπεινά συγνώμη από τους φίλους μας Χριστιανούς που στηρίζουν τον Ελληνικό Εβραϊσμό βασιζόμενοι στην ανάγκη να καθαρίσουμε την Ελλάδα από την μισαλλοδοξία και στην ανάγκη σεβασμού του συνανθρώπου μας ανεξαρτήτως θρησκείας/εθνικότητας/φύλλου/σεξουαλικών προτιμήσεων. Επίσης για κάθε ηλίθιο ισραηλινό υπάρχουν πολλοί περισσότεροι όπως η ισραηλινή αποστολή της IsraAid στα ελληνικά νησιά που ήρθαν για την προσφυγική κρίση. Οι πολλές εικόνες από Εβραίους Ελληνες και (Εβραίους+Αραβες) Ισραηλινούς και Χριστιανούς Έλληνες να δουλεύουν μαζί στην υποδοχή Μουσουλμάνων προσφύγων (κυρίως από την Συρία)  αποτελούν μια αισιόδοξη παρακαταθήκη για το μέλλον.

Antisemitism in Greece 2015, an overview of the surveys

‘There are three kinds of lies: lies, damned lies, and statistics.»

Disraeli has famously said this amusing aphorism or at least Marc Twain has claimed he did. There are many ways a survey can go sour – sample size, sample pooling etc; university professor Lila Leontidou addresses some in an article on a Eurobarometre survey on racism in 2001. It is a good article and one should take special care into taking these momentary snapshots of public opinion all too seriously, especially when the researcher can photoshop this image quite easily. Still 14 years later one cannot but deduce that the article de facto proved utter nonsense and it is a prime example of the denialism rampant in Greece when it comes to racism. The occasion for the article you’re reading now is the 2015 ADL Global Survey which confirms Greece as a champion of antisemitism and can be found here. This is not going to be a meta-study but more like a historical review of Jew-related surveys and a brief discussion  on their meaning today.

The earliest reports come from a brilliant piece by Daniel Perdurant (1,2) in the early 90s. In details, (relative sources in the footnotes of the aforementioned article), he writes:

The earliest reports I could find were of 1986, Hellenobarometer, a survey conducted in the greater Athens area every six months, painted a grim picture. 57% of Greeks said that they did not trust the Jews; while 41% would avoid having a Jewish boss; 43% would avoid a Jewish doctor; and 49% would not vote for a Jewish candidate for Parliament.⁵⁰ Similarly, a December 1988 Hellenobarometer poll found that 71% of Greeks had a “somewhat or strongly unfavorable” opinion of the Jews.⁵¹ A full year later, in November of 1989, the European Commission published a report on racism and xenophobia based on opinion polls conducted in each country in the European Economic Community. ICAP Hellas conducted the polling in Greece. 17% of Greeks (the third highest percentage in the EEC) reported being bothered by the presence of people of other races, religions, or nationalities; 44% were in favor of restrictions on the rights of immigrants. The questions included in the EEC’s Eurobarometer poll were far broader in scope and content in order to cover issues applicable to all twelve countries, and did not include questions about specific minority groups.⁵²

A common question that surveys place is whether would one would readily accept a Jew as a neighbor. I must admit that this question penalizes Greece in respect to european countries where such blatant racism is not politically-correct. In my humble opinion this fact does not invalidate the results but actually enhances their value because it allows Greeks to express themselves more freely, than their european counterparts.

«Commemorative» photo of desecration of the Jewish cemetery in Larissa source: https://enantiastonantisimitismo.wordpress.com/2015/01/27/larissa-after-the-desecration-the-boast/

In 2011  a survey by ICAP stated that 33% did not want «homosexuals» as neigbours, 33% did not want AIDS patients, 29% Muslims, 25% Eastern Europeans or blacks and 17% Americans. The survey noted a correlation between educational level and dislike of non-christian/non-greek neighbours, (I feel the need here to note that correlation does not equal causation).

A joint survey by University of Ulster and Queensland had tried earlier to place this question in a global context. The result closely mirrored the previous study with homosexuals being the least desirable neighbors 27%, the Jews and Muslims following with 19% and 21% respectively and other categories trailing by 14%. It is important to note that Greece again placed among the most bigoted countries in all categories.

A Eurobarometer study of 2008 shows that while about a 15% to 30% rejection rate was still valid, it was in line with European Union’s average. In the same study a question whether one would accept non-white-male-christians in positions of power, proved to be more illuminating. While the numbers are not really important for the scope of the article, it is important to not a vast difference between greek and european averages in the homosexual and different ethnic origin category. In fairness I must include that religion was not allegedly a differentiating factor, although at the same time I must point out that Jewish Greeks are perceived by Christian Greeks as being ethnically different rather than Greeks holding a different different religion so in this case we still have the same outcome.

The year 2014 brought two important studies, the first one conducted by the american Anti-Defamation League and the second one by a team of greek researchers. Both were important in their own right: the first one tried to answer how much antisemitism exists and tried to place that number in a global context. The second one, which merits its own post which will follow, tried to explain why and how Greeks are prone to embracing antisemitism.

antisemitic graffiti in Volos synagogue in 2009 source: https://abravanel.wordpress.com/2009/11/28/what-language-do-jews-speak/

The ADL survey asked 11 key questions on typical antisemitic stereotypes and went on to elaborate in areas like the Holocaust, Israel and general attitudes towards other religions etc. I understand that many people, without trying to be intellectually dishonest, cannot understand how and why the affirmative response to these questions constitutes antisemitism. Unfortunately this is the result of the discourse about racism in Greece, firmly anchored around notions which have been debated in the ’60s and 70s in the rest of Europe. In the greek case the debate about the modern definition of antisemitism is useless given the widespread acceptance and form which have already been researched on; in other words we do not need to discuss «new» issues such as privilege/new-antisemitism because greek antisemitism is antiquated and appears in forms already known.

Greeks – and when we say Greeks we talk about 93% self-identified Christians and 4% atheists in the ADL survey – generally do not think highly of the Jews. While around 30% freely admits that he/she does not like them, more indicative is the fact that 60% claim that they know many people who dislike Jews; the aggregate results show that the answer to this question is in strong correlation to the overall levels of antisemitism. On the questions about antisemitic stereotypes, like Jews having too much power over global finance, I am not surprised by the findings which show that Greeks are overwhelmingly in favor of conspiracy theories. But it should be noted in their defence that more subtle questions would yield the same results for Greece but probably much higher in the rest of Europe; this being the result of political-correctness which as I said before is a non-existent notion in Greece. For example Norway scores only 15% which is not in line with recent events on antisemitism.

Credit card in Norway with antisemitic portrait /source: http://www.israelhayom.com/site/newsletter_article.php?id=28007

But I do not wish to delve deeper into the survey because I concur with many of its critics that we can debate on the methodology or whether the affirmative responses constitute antisemitism. What I think are the two major merits of this survey?

1. It agrees completely with previous findings of all younger surveys. While we can disagree on the exact numbers, in every european or global survey Greece appears with horrifyingly high percentages of antisemitism which place it constantly on top of global rankings.
2. It provides a context in which to judge the findings. Antisemitism is ubiquitous and a constant part of the european landscape for the past 20 centuries, Greece is an integral part of Europe and does not escape this historical fact. Greeks can debate on how much antisemitism exists in Greece but what they do need to understand is that it exists much more than anywhere else.

Again I wish to stress that saying that «70% of Greeks are antisemites» is nonsense – numbers are just numbers and they change according to definitions and ephemeral events like a flare in mid-eastern violence or a terrorist attack against Jewish targets. But what does one can surmise from the study and the ones before them?

Greece is the most antisemitic country in Europe, if not of the whole world if we exclude the muslim countries and this has been consistently true for the past 30 years.

I don’t know how many Greek are antisemites. What I do know is that antisemitism does not only exist but it thrives, in levels unthinkable for a modern western society. I do know that Jews are afraid to admit it, presumably because their Christian neighbours do not take gladly to criticism. The fact that we have consistently the same results in surveys for years but there isn’t a single organization in Greece which admits that antisemitism is a core aspect of greek racism is indicative the truth of Perdurant’s finding that antisemitism is embedded in the society.

So yes:

1. Antisemitism exists in Greece.
2. Antisemitism in Greece is not a marginal phenomenon.
3. Antisemitism in Greece is not linked to muslim immigrants.
4. Antisemitism in Greece is not widely condemned.
5. Antisemitism in Greece can be violent.
6. Antisemitism in Greece used to be poorly documented but for the past decade there is meticulous documentation.
7. While differences exist, nobody is exempt; neither rich or poor, educated or uneducated, progressive or conservative
8. No major antiracist/human rights organization in Greece considers antisemitism being a major problem in Greece – they are part of the problem.

But more on this next time…

Εσύ Εβραίε, τι πιστεύεις για το Ισραήλ;

Υπάρχουν ορισμένες εμπειρίες που είναι κοινές στους Εβραίους στην Ελλάδα. Μερικές είναι αυτονόητες όπως το να φτιάχνεις χανουκίες με ξυλόκολλα και καπάκια στο εβραϊκό δημοτικό, τα τραγούδια στην Κατασκήνωση ή το σοφάρ στο Γιομ Κιπούρ. Αλλες όχι τόσο αυτονόητες όπως η υπενθύμιση να βγάλεις την κιππά όταν βγεις από την συναγωγή ή η ερώτηση από πού είσαι. Αυτό που θέλω να επικεντρωθώ όμως είναι η ερώτηση που πραγματικά φοβάται κάθε Εβραίος:

εσύ για το Ισραήλ τι γνώμη έχεις ;

Η ερώτηση είναι φαινομενικά απλή και αθώα για τον Χριστιανό. Για τον Εβραίο όμως είναι και περίπλοκη και επικίνδυνη. Γιατί – άλλωστε στην Ελλάδα ζούμε – ο ερωτών έχει ήδη διαμορφώσει μια άποψη, οπότε για η ερώτηση είναι ουσιαστικά ένα τεστ για τον Εβραίο. Αν ο Χριστιανός είναι συντηρητικός/πατριώτης δεξιός θεωρεί οτι το Ισραήλ οτι είναι μια μηχανή που αλέθει Μουσουλμάνους και άρα περιμένει να ακούσει από εσένα οτι είσαι φιλο-ισραηλινός για να απαντήσει οτι και αυτός είναι και θαυμάζει το ισραηλινό κράτος, (που είναι ανάχωμα στον μουσουλμανικό εξτρεμισμό). Αν ο Χριστιανός είναι προοδευτικός/αριστερός κοσμοπολίτης θεωρεί οτι το Ισραήλ είναι μια μηχανή που αλέθει Παλαιστίνιους και άρα περιμένει να ακούσει από εσένα οτι πρέπει το Ισραήλ να σταματήσει να τους καταπιέζει για να απαντήσει οτι και αυτός είναι υπερ μιας δίκαιης λύσης, (που είναι η αναγνώριση οτι όλο το Ισραήλ είναι παράνομα κατεχόμενα παλαιστινιακά εδάφη). Παραλλαγή των δυο είναι ο Εβραίος να απαντήσει οτι είναι υπέρ μιας δίκαιης λύσης, οπότε και ο ερωτών τον πιέζει για να δει ποια δίκαιη λύση εννοεί.

Ο Εβραίος φοβάται γιατί ξέρει οτι στην πραγματικότητα η ερώτηση δεν είναι ερώτηση, αλλά είναι ένα τεστ στο οποίο πάντα υπάρχει μια σωστή απάντηση σύμφωνα με αυτόν που ρωτάει. Ο Εβραίος δεν επιτρέπεται να μην έχει γνώμη, δεν επιτρέπεται να μην τον ενδιαφέρει ή απλά να μην ξέρει επειδή προτιμά να βλέπει Μενεγάκη όπως η πλειοψηφία των συμπολιτών του. Βέβαια δεν ρισκάρει το ίδιο και στις δυο περιπτώσεις: η λάθος απάντηση για τον συντηρητικό/πατριώτη δεξιό δε σημαίνει και πολλά γιατί έτσι και αλλιώς δε σε θεωρεί Ελληνα και δεν το παίρνει κατάκαρδα. Για τον προοδευτικό/αριστερό κοσμοπολίτη όμως η λάθος απάντηση είναι μια τραγωδία γιατί δε μπορεί να δεχθεί το πώς μπορείς να δικαιολογείς μια γενοκτονία. Αντίθετα περιμένει από εσένα να έχεις το θάρρος να καταγγείλεις «τους δικούς σου» και να μην τους δικαιολογείς μόνο και μόνο επειδή είναι Εβραίοι. Και αυτό στο λέει γιατί αυτός δεν είναι αντισημίτης και έχει πολλούς φίλους Εβραίους.

Παραλλαγές αυτής της ερώτησης υπάρχουν κάθε φορά που η εβραϊκότητα κάποιου αναδύεται στην συζήτηση σε κάποια νέα ομάδα ή όταν αναζωπυρώνεται η σύγκρουση στη Μέση Ανατολή μεταξύ Αράβων και Ισραηλινών. Ο Εβραίος μπορεί να την αντιμετωπίσει όταν βγει για καφέ, για να γιορτάσει κάποια γενέθλια, στο σχολείο μεταξύ συμμαθητών ή όταν η ίδια η δασκάλα συζητά μαζί του μπροστά σε όλη την τάξη, στο στρατό ή μετά από μια τελετή μνήμης για το Ολοκαύτωμα. Ποτέ δεν είναι μια λάθος στιγμή για να ασχοληθείς με το τι πιστεύει ο Εβραίος για μια χώρα μακριά, αντί να ασχοληθείς με το τι πιστεύει ο Εβραίος για την χώρα στην οποία και οι δυο ζείτε. Οπότε και ο Εβραίος μαθαίνει, δια της πρακτικής άσκησης, να μένει όσο το δυνατόν πιο ασαφής μπορεί ή να προσαρμόζει την απάντηση ανάλογα με τον κίνδυνο που διαισθάνεται

Χαρακτηριστικό παράδειγμα είναι η ανακοίνωση του Κεντρικού Ισραηλιτικού Συμβουλίου, (που είναι το συντονιστικό όργανο των ανεξάρτητων εβραϊκών κοινοτήτων της Αθήνας/Θεσσαλονίκης/Λάρισας/Βόλου/Κέρκυρας/Ιωαννίνων/Χαλκίδας/Τρικάλων/Ρόδου), για την δολοφονία ενός παλαιστίνιου βρέφους κατά τον εμπρησμό σπιτιού από ισραηλινούς εξτρεμιστές. Κατά την γνώμη πολλών Εβραίων, το ΚΙΣ δεν είχε κανένα λόγο να βγάλει ανακοίνωση για ακόμα ένα περιστατικό βίας – είμαστε Ελληνες Εβραίοι, όχι ισραηλινοί-εν-Διασπορά. Στην πραγματικότητα όμως η πράξη του ΚΙΣ ήταν σοφή αν κανείς θελήσει ρεαλιστικά να αντιμετωπίσει την ελληνική πραγματικότητα – η αναζωπύρωση των συγκρούσεων οδηγεί νομοτελειακά στο να θεωρούνται οι Εβραίοι στην Ελλάδα υπόλογοι. Αυτό εκφράζεται είτε μέσω της καλλιέργειας του αντισημιτισμού στον δημόσιο λόγο, είτε μέσω των άμεσων πράξεων βίας ενάντια σε εβραϊκά σπίτια/συναγωγές και νεκροταφεία. (1, 2, 3 και πολλά άλλα)

Αυτός ο ελληνοεβραϊκός αντανακλαστικός φόβος φάνηκε πιο καθαρά όταν κατά την διάρκεια του Pride της Ιερουσαλήμ υπερορθόδοξος Εβραίος μαχαίρωσε και δολοφόνησε διαδηλώτρια. Παρά το γεγονός οτι η επίθεση ήταν ένα ξεκάθαρο έγκλημα μίσους, παρά το γεγονός οτι εντός της ελληνοεβραϊκής κοινότητας σηκώθηκε ένα κύμα αγανάκτησης ενάντια στον εβραϊκό φανατισμό, το ΚΙΣ έμεινε σιωπηλό. Αραγε ενδιαφέρονταν περισσότερο για ένα παλαιστινιακό θύμα, από ότι για ένα ισραηλινό; Οχι, απλά κυνικά και ρεαλιστικά ήξερε οτι οι Χριστιανοί Ελληνες ενδιαφέρονται αποκλειστικά όταν θα θύματα είναι Παλαιστίνιοι και οι θύτες Ισραηλινοί – οι νεκροί Παλαιστίνιοι στην Συρία δεν ενδιαφέρουν τους Ελληνες γιατί σκοτώνονται από Μουσουλμάνους, οι νεκροί Εβραίοι στο Ισραήλ δεν ενδιαφέρουν τους Ελληνες γιατί σκοτώνονται από Ισραηλινούς. Το αίμα έχει χρώμα. Πάντα.

Πιστοποιητικό Κοινωνικών Φρονημάτων της Λιλής Μπενδαβίδ/ πηγή: Ιδρυμα Μείζονος Ελληνισμού

Καταλαβαίνω την δυσκολία του καλοπροαίρετου Χριστιανού αναγνώστη να δεχθεί οτι μπορεί να είναι μέρος μιας κοινωνίας που εκφοβίζει Εβραίους – άλλωστε ο ίδιος αναγνωρίζει το Ολοκαύτωμα, μισεί την Χρυσή Αυγή, έχει φίλους Εβραίους, δεν είναι αντισημίτης και στο τέλος, τέλος δεν είναι και πολύ Χριστιανός ή είναι και άθεος. Οταν όμως λέμε οτι ο αντισημιτισμός είναι εμπεδωμένος στην ελληνική κοινωνία – όταν λέμε οτι η Ελλάδα είναι η πλεον αντισημιτική χώρα πλην των μουσουλμανικών σημαίνει οτι ο αντισημιτισμός δεν είναι μόνο η Χρυσή Αυγή. Είναι μια κοινωνία που μπορεί να απαιτεί από τους Ελληνες Εβραίους δηλώσεις πολιτικών φρονημάτων, για να την εξευμενίσουν. Είναι οτι ρωτάς τον Εβραίο το τι πιστεύει για το Ισραήλ, αλλά δεν τον ρωτάς το γιατί τα Εβραϊκά σχολείο έχουν ένοπλες φρουρές και συρματοπλέγματα. Είναι οτι τον ρωτάς για το Ισραήλ την Ελληνική Ημέρα Μνήμης του Ολοκαυτώματος. Είναι οτι ξέρεις τα πάντα για «Τα Κατεχόμενα», αλλά δεν ξέρεις τίποτα για αυτά που η Ελλάδα κέρδισε με τα όπλα. Οτι θεωρείς δεδομένο οτι η γνώμη του Εβραίου επηρεάζεται από την εβραϊκή του καταγωγή, αλλά αρνείσαι να δεχθείς οτι και η δική σου γνώμη επηρεάζεται από την δική σου χριστιανική. Οτι βλέπεις την βια μόνο όταν είναι του χρώματος του αντίπαλου κόμματος. Όλοι βλέπουν τον δομικό ρατσισμό όταν βρίσκεται χιλιάδες χιλιόμετρα μακριά αλλά σχεδόν κανείς όταν είναι δίπλα του.

Δεν έχω την ψευδαίσθηση οτι ο κόσμος θα διαβάσει αυτή την ανάρτηση και ξαφνικά θα δει οτι ο δομικός ρατσισμός είναι αυτός ο ίδιος. Αποτελεί απλά μια δήλωση αξιοπρέπειας, όταν ακούω Ελληνες Χριστιανούς να μιλάνε για ρατσισμό στις ΗΠΑ, ισλαμοφοβία στην Ευρώπη και άλλα παρόμοια ωστε να μην χρειάζονται να ασχοληθούν με δυσάρεστα θέματα στο ίδιο τους το σπίτι. Ακόμα και όταν ενδιαφέρονται για Ελλάδα, το κάνουν αποκλειστικά για ομάδες που μπορεί να κηδεμονεύσουν και να εντάξουν στην δική του πολιτική κοσμοθεωρία. Οι μετανάστες είναι χρήσιμοι ως δυνητικό άφωνο προλεταριάτο, ενώ οι γυναίκες/εβραίοι/λοαδ/μακεδόνες/μουσουλμάνοι όχι.

Και μια τελευταία παρατήρηση, κυρίως για τους Εβραίους αναγνώστες: αντισημιτισμός δεν σημαίνει να μπορείς να ζεις ελεύθερος μια καθημερινότητα αρκεί να μην φαίνεται δημόσια οτι είσαι Εβραίος – να έχεις ένοπλες φρουρές στα σχολεία σου – να είσαι υποχρεωμένος να λες συγκεκριμένα πράγματα για το Ισραήλ – να αποδέχεσαι την εκδοχή του Ολοκαυτώματος οτι «μας έσωσαν» – να φοβάσαι να πεις οτι η Ελλάδα είναι χώρα που βρίθει αντισημιτισμού – να χρειάζεται να διακηρύσσεις πόσο Ελληνας είσαι και να χρειάζεται να δίνεις πιστοποιητικά κοινωνικών φρονημάτων.  Εχε το θάρρος να πεις δημόσια, αυτό που λες entre mosotros.

Major Update: Church comes against Shoah Monument, Mayor accuses Jews

A major update on the beleaguered Holocaust Memorial of the city of Kavala. A monument that initially was decided in 2004, took 11 years to sail through heavy protests and when finally announced, was canceled when the Star of David was considered aesthetically ugly by the Mayor Dimitra Tsanaka, (here is the statement by the Central Board of Jewish Communities of Greece).

The day the canceled unveiling was supposed to take place, a silent protest was organized by the main speaker Vasilis Ritzaleos. Many Jews, but many more Christians, showed up to manifest their solidarity and resolve to respect their own city history. Some were old-timers who remembered their Jewish friends, others were members from antifascist organizations who opposed Holocaust-denial. Another group was a highschool class which was accompanied by their teacher. There were also Jews from Israel who’s parents were from Kavala and had come especially for the inauguration.

The proposed Holocaust Monument at Kavala/ source:V.Ritzaleos

We have a detailed report by maior rishon, which I thank, which contradicts completely the report by the Athens News Agency (ΑΠΕ). I cannot know why ΑΠΕ’s report is misleading but it should be known the V.Lollidis was the correspondent for ΑΠΕ and contemporaneously works for the Press Office of the Municipality of Kavala; it certainly is legal but certainly a major breach of journalistic ethics not to disclose their direct relationship.

Groups of Israelis of Kavaliote origin who traveled for the inauguration/ source:mayor rishon

Anyway we have the full, unedited, speech by Mayor Tsanaka which you can read (unfortunately only in Greek, but do read the blog post by kavaliote journalist S.Christoforidou which also attended) in the link. Here’s the rundown:
The Mayor never apologized to the Jews. She only expressed her personal regret and apologies for those who came from away and may not be able to come again for financial reasons.
The Mayor blamed the Jews and especially the vice-president of the Jewish Central Board mr.Magrizos, for the cancellation.
The Mayor claimed that her own political group turned against her and needs the help from groups from the opposition to pass through the motion.
The Mayor admitted she canceled the event to protect the civil peace, after threats she received.
The Mayor admitted she asked for the Star of David removed or placed in the back or under the monument.

The Mayor said many things. She said she never had any problems, until she was forced to admit she was lying by opposition leader Verros. She claimed the Jews canceled it out of spite, despite that again she was called out for having announced the cancellation on Alpha Radio the same day ! She certainly claimed a lot of things, falling to continuous contradictions and being supported by lackeys who were trying to boo out the protesters who accused her of racism. In the end she offered to retract her initial statement and accept the monument – possible date June, 7th.

Protesters, Christians and Jews, in front of the Municipal Hall of Kavala/source: mayor rishon

In the meantime the international outcry had two distinct effects: mainstream political parties, (with the exception of the nazi Golden Dawn and the Communist Party of Greece), issued strong statements in favor of the monument and greek media followed along; a columnist jokingly remarked that Mayor Tsanaka singlehandedly united the political spectrum. On the other hand, one by one, the major opponents of the monument have come out publicly in a last minute effort to abort the inauguration:
1. The president of the municipal counsil Giorgos Grammenos stated on the radio that he is against the monument (in that place) because of his religious beliefs. He also asked for vice-mayor Lichounas, who is a major advocate for the monument, to resign because he no longer enjoys the trust of their political group. He is probably one of the 2 councilmen the Mayor mentioned as major opponents of the monument.
2. The Metropolis of Kavala made an announcement which practically pits herself against the monument, (source the local newspaper Χρονόμετρο). It denies the uniqueness of the Holocaust. It says that the Holocaust did not happen in Kavala (suggesting in other words, that it does not concern Kavala), although she says that more urgent is heightening the visibility for the «equally horrible genocides» of greeks which happened during the greco-turkish wars in Asia Minor ! She also claims the monument is not needed to keep the memory alive. Indicative is how the Star of David is perceived: it is an «ideological» symbol which is placed along the five-pointed satanic star !
This announcement confirms the rumors that the Metropolis played a major role in the delay from 2004 to 2015.

I would have liked to claim that this is an isolated incident but unfortunately it is not. Last year there was an effort to remove Thessaloniki’s Holocaust Monument which was thwarted by a combined effort by the Jewish Community and the Mayor Boutaris who had to pivot around members of his own administration. The uniqueness of Kavala is the protagonists were honest and managed to give us a clear view of greek antisemitism: the very existence of Jewish symbols is not to be tolerated on religious grounds, the Jews still conspire against us through Israel, we Christians have suffered just as much, the Holocaust did not happen here, it is not unique and does not concern us. The Orthodox Church still exerts a huge influence over greek politicians and unfortunately religious antisemitism remains a major part of her culture. And unfortunately we still need to be told by others that racism and antisemitism is not accepted by the rest of the world.

Christian students in support of the monument/ source:mayor rishon

I believe the Monument will go through. I am also certain that it will be vandalized, although this was to be expected in any case. What I am afraid is that the monument will remain orphan and orphans are quickly disposed off; with the Church and the Municipality against it, I do not find it unfathomable to move it in a year or two to a more obscure location because eg the pavement needs to be re-done. What I am afraid is that Courage in Greece is scarce and it bodes ill the fact that even dead, Jews cannot be welcome.  Still there were children that Sunday morning in front of the Municipality and these children had chosen to wear that yellow Magen David which everyone hated; so perhaps not all is lost. The Righteous were always few but our gratitude immense; may these boys and girls serve to redeem the sins of the fathers.

Greek mayor rejects Holocaust Memorial; Star of David persecuted again

By now you’ll have probably heard that the Municipality of Kavala, a medium sized city in the northern part of Greece, rejected a Holocaust Memorial which was to be unveiled in 3 days time. The Mayor was frank: the Star of David was unfit for the public because it is the sign of the Jewish religion. This candid confession might appear surprising for the average western reader who is used to a less overt antisemitism, but it is normal in Greece which is the most antisemitic non-Muslim country in the world and a modern nazi party is currently the 3rd strongest in the greek parliament. This article aims to provide a concise explanation to what happened, why it happened and what lessons we’re to learn; each segment can be read independently and if it seems long jump to the 3rd segment where all the substance lies.

THE JEWS IN KAVALA BEFORE WW2:
Kavala home to a Jewish community since the biblical era, although the real boom was with the arrival of Jews fleeing Spain in 1492. They thrived and became an essential part of the economic and cultural life with prominent rabbis and western-style schools; roughly speaking they lived in harmony with Greek Christians and Turkish Muslims. When Kavala became greek in 1913 the Jews quickly accepted the new state and incorporated the greek language in the curriculum, while the State granted civil liberties and a considerable degree of autonomy. The defeat of Greece in the greco-turkish war in 1923 led to an influx of Asia Minor Christian Greeks and the change of the demography led to a worsening of living conditions and rise of antisemitism. Central was the blood libel in 1930 when a Jew was accused of murdering a christian child, Jewish shops smashed and a pogrom only narrowly averted. Still, the dictatorial regime of Metaxas in 1936 squashed the antisemitic groups and in 1940 Jews flocked to join the Greek army in numbers never before seen.

THE HOLOCAUST IN KAVALA AND JEWS AFTER THE WAR
Kavala during WW2 was occupied by Bulgaria which was allied to Hitler’s Germany and Mussolini’s Italy. Bulgaria planned an ambitious plan of ethnic cleansing which would force part of the local greek population to self-declare bulgarian, another part to emigrate and those who denied to be exterminated. The Jews were considered Greek and the Greek Jews themselves refused to self-declare as «Bulgarians». This led to Bulgarians enforcing Nuremberg-style antisemitic laws and eventually rounding them up and handing them over to the Germans to be exterminated in german death camps. It should be noted that Bulgaria refused to hand over the Bulgarian Jews and it has garnered international acclaim for their saviour, for more information click on dr.Hagouel’s work here.
So the Jews of Kavala were murdered by the Germans because they were Jews and the Bulgaria helped them because she considered them Greek.
The totality of the Jews of Kavala were exterminated and only a handful survived. In the ’70s the last Jews either died or left for the bigger communities of Athens and Salonica. Nominally the community exists to take care of the cemetery and the property which still controls. The community has also made several gifts to the city by donating buildings, schools and indicative are events like president Victor Venouziou donating 300kgs of food for the needy Christians of the city.

THE HOLOCAUST MEMORIAL MONUMENT
Jews are not considered «real Greeks» by a large part of the Greek Christians and the Holocaust is not seen as part of the greek suffering during WW2; for many decades, as late as 2006, it was not even mentioned in the schools. The city of Kavala was no exception and despite systematic efforts by the surviving Jews of Kavala, the city refused to commemorate the murder of their families. In 2004 when the last survivors died a decision was made to erect some kind of monument; at the time the decision was highly controversial and accusations were flung about the secret agenda of the Jewz. In 2014 the Municipality finally condescended to erecting a simple plaque which was to be paid by the Jews themselves of course. The text was vetted by the municipality beforehand and it included the biblical verse «Remember and not forget» and beneath a Star of David «The Municipality of Kavala and its citizens in memory of their 1484 compatriots which were arrested on March, 4rd 1943 deported and exterminated in the death camps by the Nazis and their allies».

Three days before the ceremony, while invitations were sent and descendants of Kavaliot Jews were coming from Israel and the States, the mayor of Kavala Dimitra Tsanaka decided to cancel the ceremony. The reason was simple: the monument was not pleasing aesthetically and in specific the Star of David was deemed problematic because it is a sign of the Jewish religion. She also added that public display of Jewish symbols ensures vandalism. The Mayor telephoned the Central Board of the Jewish Communities (KIS) and asked for its removal as a requisite to accepting a Holocaust Memorial. The KIS vehemently rejected the proposal and made a furious announcement, denouncing the Mayor as insulting both of the Jewish religion and the memory of the Holocaust victims.

Indicative is the fact that she accused the former mayor Kostis Simitzis, which objected to her actions, of being a stooge of the Jews. «The Central Jewish Board told me the same things. What is your relation to them ?» were her exact words, which play fertile ground to the conspiracy theories which Greeks are so fond of.

Although the mayor alluded to external pressure, she did not specify their origins. A prime example would be people like rabid pro-Palestinian Christos Melidis, who considers the monument as an afront to Gaza victims. His mixture of antisemitism, antizionism, anti-islamic, anti-german, anti-turkish a good example of the populism which pervades greek politicians from all the parts of the political spectrum. Still, one should not forget that the Mayor was elected under the conservative Nea Dimokratia which is infiltrated by traditional far-Right extremists and bona fide cannot be considered a typical western conservative party but a populist nationalistic one.

Antisemitic graffiti appears when the tension in the M.East rises. Here on the walls of the Jewish Cemetery in 2010.

For the casual reader it might seem incongruous to be pro-Palestinian and anti-Islamic but in real-life-greece Palestine and Israel are code names for hating Jews and hating Islam. Under this premise one can understand better the reactions of known antisemitic politicians like Voridis and Georgiadis which supported the monument and condemned the mayor actions: we do not like Jews but we like a rich Israel which can fight Muslims for our sake. Why create problems with a small monument when no Jews exist in the city, as to make real concessions?

Similarly hypocritical appear the protests of some leftist organizations which engage regularly in Holocaust-relativism and were indifferent to instances of antisemitism in the city. It is not so long ago when the progressive leftist area attacked the Star of David in Larisa’s synagogue or defaced Holocaust monuments in cities like Thessaloniki.

Jews-Murders reads this graffiti on the entrance of the port of Kavala

Still not all protests are politically motivated. Professor Vasilis Ritzaleos organized the event and leads now the protests in a Facebook page. University professors like Angelos Palikidis, prominent citizens like Kyriakos Lykourinos, politicians like Michalis Lichounas have expressed their sharp opposition and are the moral backbone of the city. Also the Secretary of Religious Affairs Kalantzis made a clear statement which leaves me totally satisfied as far as the Greek Government is concerned; hopefully he’ll repeat it when members of his own party defile a monument. Many more expressed their outrage in the social media and many plan to stage a more massive protest.

What will happen?
Well, on Sunday a protest will be staged. It is unknown whether the Mayor will back down but my guess is that she will. The incident has turned international, (even the American Jewish Congress blasted them) and her candid admission that she does not like seeing symbols of the Jewish religion is too much, even for greek antisemitic standards.

The plaque will be erected, probably broken within a few months and then regularly defaced every time the tension in the Middle East rises.

And the Jews of Kavala who died as Jews and as Greeks will remain an anonymous paragraph to be inserted in the next tourist guide which will say of the multi-cultural heritage and how tolerant the city is. Perhaps if the Jews are stupid enough, they will give more money and buy some event which will show of how good the modern citizens of Kavala are. Who knows? If Venouziou throws more money and more food they will even express sincere dismay in antisemitic graffiti appearing on the walls around the city.