Ο θάνατος στον Ιουδαϊσμό: ταφικά έθιμα/Death in Judaism: burial customs

Ελληνικά (english translation follows bellow)

Αυτή η ανάρτηση οφείλει να αρχίσει με μια παραδοχή: δεν υπάρχουν «εβραϊκά ταφικά έθιμα». Πώς θα μπορούσε άλλωστε να υπάρχει μόνο μια κωδικοποιημένη μορφή έκφρασης του πιο έντονου ανθρώπινου συναισθήματος, αυτό της απώλειας και ειδικά σε μια θρησκεία που χαρακτηρίζεται από την απουσία δογμάτων. Ετσι λοιπόν θα επικεντρωθώ αποκλειστικά στα ελληνικά ταφικά έθιμα – επιπλέον δεν θα αναφερθώ αναλυτικά αλλά θα επικεντρωθώ στην σύγχρονη μορφή τους μεταπολεμικά, μαζί με ορισμένες μεσοπολεμικές αναφορές όπου είναι απαραίτητο. Σκοπός όπως αναφέραμε στην προηγούμενη ανάρτηση που αναφέρεται στις εβραϊκές πεποιθήσεις για τον θάνατο είναι μια προσέγγιση ενός εξαιρετικά σημαντικού κομματιού του εβραϊκού κύκλου της ζωής και οδηγός για τους χριστιανούς που θα θελήσουν να παραβρεθούν στην κηδεία ενός φίλου ή συγγενή τους.

Η στιγμή του θανάτου

Την στιγμή του θανάτου κάποιος φίλος της οικογενείας φροντίζει να κλείσει τα μάτια και το στόμα του νεκρού και να τον τοποθετήσει κοιτώντας τον ουρανό – από αυτή τη στιγμή και μετά ο νεκρός δεν μένει μόνος του αλλά υπάρχει πάντα κάποιος στο δωμάτιο μαζί του, ο λεγόμενος σομέρ/φύλακας, (κατάλοιπο αρχαίων εποχών όπου η σωρός είχε ανάγκη προστασίας αλλά σήμερα αποτελεί έκφραση τιμής στον νεκρό). Επίσης ένα κερί θα πρέπει να καίει κοντά του, μια υπενθύμιση οτι η αιώνια νέφες/ψυχή του συνεχίζει να υπάρχει. Παλαιότερα αυτό και τα υπόλοιπα κομμάτια αποτελούσαν φροντίδα της Χεβρά Κεντοσά/Αγίας Αδελφότητας που ήταν μια κοινοτική οργάνωση που αναλάμβανε τις κηδείες και με εθελοντική συμμετοχή – σήμερα το κομμάτι το αναλαμβάνουν γραφεία κηδειών που έχουν συνάψει συμβάσεις με τις Κοινότητες και συνεργάζονται με τον ραβίνο και τις τοπικές Χεβρά Κεντοσά αν υπάρχουν.

Πιάτο προσφορών στην Χεβρά Κεντοσά/Εβραϊκό Μουσείο Ελλάδος

Οι Χεβρά Κεντοσά αποτελούνται από άντρες και γυναίκες και θεωρείται μιτζβά/θετικό καθήκον η συμμετοχή σε αυτήν – οι συμμετέχοντες δεν αμείβονται και καλύπτονται μόνο τα  υλικά έξοδα από προσφορές. Ο νεκρός θα πλυθεί εξονυχιστικά και κάθε ανοικτή πληγή πρέπει να κλείσει, ενώ στην συνέχεια θα τυλιχτεί σε ένα ταχρίχ/λευκό σάβανο – με τον αριθμό των πλύσεων, των προσευχών και τυλίγματος του σάβανου να είναι συγκεκριμένος και μέρος ενός αυστηρού τυπικού που ονομάζεται τα’αρά. Η σωρός τοποθετείται σε ένα απλό φέρετρο, αρόν, χωρίς κανένα επιπλέον στολίδι, κόσμημα ή ένδυμα πλέον του νεκρικού σάβανου – μόνη εξαίρεση είναι η δυνατότητα να  τυλιχτεί επιπλέον από το προσωπικό του ταλέτ με κομμένη μια γωνία από τα τσιτσίτ δείχνοντας οτι πλέον δε θα χρησιμοποιηθεί για προσευχή. Ο λόγος πίσω από αυτή την εξαιρετικά απλή ταφή είναι για να υποδείξει την γύμνια μας και την ισότητα μας μπροστά στον θάνατο. Αυτή είναι η τελευταία φορά που το σύνολο της οικογενείας μπορεί να αποχαιρετήσει τον νεκρό από κοντά αφού το φέρετρο δεν ανοίγει παρά στο νεκροταφείο ξανά. Το φέρετρο συνηθίζεται να καλύπτεται από ένα μαύρο ύφασμα με το Μαγκέν Νταβίντ/Άστρο του Δαυίδ αν ο νεκρός ήταν ηλικιωμένος και λευκό αν ήταν νέος.

Παλαιότερα ήταν καθιερωμένο την στιγμή του θανάτου να αδειάζουν κάθε δοχείο με νερό στο σπίτι γιατί πίστευαν οτι ο Αγγελος του Θανάτου μπορεί να το είχε χρησιμοποιήσει για να καθαρίσει το ξίφος του μετά την τέλεση της αποστολής του. Μάλιστα το συγκεκριμένο έθιμο ανήκε στον επίσημο κατάλογο της Ιεράς Εξέτασης στην Ισπανία για να διαπιστωθεί αν ο εξεταζόμενος είναι κρυπτο-εβραίος. Σε μερικά σπίτια έχω δει οτι αυτή η παράδοση επιζεί με το να αφήνουν το νερό να τρέχει λίγο από μια βρύση. Σε άλλες πόλεις της Ελλάδας, όπως τον Βόλο, συνηθίζουν να σπάνε ένα κανάτι με λίγο νερό μέσα την ώρα που ξεκινά η μεταφορά του νεκρού στο νεκροταφείο.

Η κηδεία

Η μεταφορά στον τάφο/Encyclopedia Judaica

Η κηδεία οφείλει να ξεκινήσει το συντομότερο δυνατόν – αν όχι την ίδια, τουλάχιστον την επόμενη μέρα εκτός και αν είναι Σαμπάτ, (κατάλοιπο των εποχών που το ζεστό μεσανατολικό κλίμα δεν επέτρεπε την διατήρηση του νεκρού). Συνήθως η τελετή λαμβάνει χώρο είτε στη συναγωγή, είτε συνηθέστερα σε ένα μικρό ευκτήριο οίκο στο χώρο του νεκροταφείου, σπανιότατα δε στο ίδιο το σπίτι. Η τελετή είναι σύντομη και χαρακτηρίζεται από τις 7 περιφορές, ακαφότ, που θα κάνει ο ραβίνος γύρω από το φέρετρο και τα λίγα λόγια που μπορεί να πει κάποιος προς τιμή του εκλιπόντα. Αυτή η νεκρολογία που ονομάζεται εσπέντ γίνεται από τον μασπίντ και παλαιότερα είχε σκοπό τόσο να εξυμνήσει τον εκλιπόντα, όσο και να προκαλέσει την θλίψη στους παρευρισκομένους προωθώντας την μετάνοια. Μετά τις προσευχές, που λαμβάνουν παρόντων του συνόλου των συμμετάσχοντων, το φέρετρο αναχωρεί για το χώρο ταφής συνοδευόμενο αποκλειστικά από τους άνδρες.

Ο τάφος οφείλει να είναι τουλάχιστον 1 μέτρο βαθύς και σκαμμένος αποκλειστικά στο χώμα ώστε η σωρός, χωρίς το φέρετρο που πλέον δεν έχει άλλη χρησιμότητα και δεν ενταφιάζεται, να μπορεί να είναι σε άμεση επαφή με το χώμα, (αποτελεί μια δυσάρεστη εξέλιξη η σύγχρονη απαίτηση των οικογενειών για ενισχυμένη κατασκευή και βαθύτερη ταφή ώστε να ελαχιστοποιούνται οι πιθανότητες βεβήλωσης από τις σχετικά συχνές αντισημιτικές επιθέσεις στα εβραϊκά νεκροταφεία). Η σωρός χαμηλώνεται με τα πόδια πρώτα και τοποθετείται ξαπλωτή στην πλάτη, με μια μικρή πέτρα κάτω από το κεφάλι ώστε να μπορεί να κοιτά προς την Ιερουσαλήμ όταν θα έρθει ο Μεσσίας και γίνει η τεhιάτ hα’μετίμ/ανάσταση των νεκρών. Λίγο πριν χαμηλωθεί μπορούν να πλησιάσουν οι γιοί και οι εγγονοί ώστε να φιλήσουν το χέρι για τελευταία φορά – αν ο νεκρός ήταν ένας ιδιαίτερα γνωστός ραβίνος τότε και άλλοι μπορεί να πλησιάσουν την σωρό. Μια πλάκα τοποθετείται πάνω από τη σωρό και οι παρευρισκόμενοι ρίχνουν χώμα ή μια πέτρα δίνοντας συμβολικά στον νεκρό την άδεια να αναχωρήσει και παρέχοντας ένα αίσθημα ολοκλήρωσης. Τα λουλούδια και τα στεφάνια είναι ξένα προς την εβραϊκή παράδοση και δεν είναι ευπρόσδεκτα – αντίθετα σήμερα συνηθίζεται να δηλώνεται ρητά ένα φιλανθρωπικό ίδρυμα όπου οι παρευρισκόμενοι μπορούν να κάνουν μια δωρεά.

Κατά την αποχώρηση από την τελετή συνηθίζεται να πλένονται τα χέρια σε μια βρύση που πάντα είναι διαθέσιμη στους επισκέπτες στο χώρο του νεκροταφείου.

To νέο εβραϊκό νεκροταφείο της Θεσσαλονίκης/(c) jbschecter

Ο τάφος αποτελεί την τελευταία κατοικία του νεκρού αφού οι εβραίοι δεν ξεθάβουν ποτέ τους νεκρούς τους, εκτός από περιπτώσεις φυσικών καταστροφών, κρατικής κατάσχεσης, λανθασμένης ταφής αλλά και τότε απλώς ενταφιάζονται σε άλλο τάφο. Η εκταφή του νεκρού, όπως συνηθίζεται στην Xριστιανική Ορθόδοξη παράδοση, θεωρείται από τις χειρότερες δυνατές βεβηλώσεις και πηγή τρόμου στην εβραϊκή παράδοση σε θρήσκους και μη.

Είναι προφανές οτι και χριστιανοί μπορούν να συνοδεύσουν το νεκρό  καθόλη την διάρκεια της τελετής σεβόμενοι τις παραδόσεις των ζωντανών συγγενών του και προφανώς μην όντας υποχρεωμένοι να συμμετάσχουν στο θρησκευτικό κομμάτι.

Κάτι ακόμα: η καύση των νεκρών ιστορικά υπήρξε ξένη στην εβραϊκή παράδοση. Αναμενόμενα σήμερα υπάρχει ένα ισχυρό αίσθημα αντιπάθειας δεδομένης της εμπειρίας της Σοά/ Ολοκαυτώματος. Η κυρίαρχη άποψη μεταξύ των ραβίνων, (όπως είπαμε ο Ιουδαϊσμός δεν έχει δόγμα και ούτε ιεραρχία), είναι οτι η καύση δεν γίνεται δεκτή αλλά ούτε απαγορεύεται σε ραβίνους να συμμετάσχουν στην τελετή αλλά και ούτε απαγορεύεται η ταφή σε εβραϊκό νεκροταφείο με το εβραϊκό τυπικό – αποτελεί προσωπική επιλογή του κάθε ραβίνου. Η ταρίχευση όμως απαγορεύεται αυστηρά. Η αυτοκτονία αν και αποτρέπει την απόδοση τιμών μέσω της κε’ρι’ά και του εσπέντ, δεν απαγορεύει το κομμάτι που αφορά τους πενθούντες – στην σύγχρονη εποχή δεν έχει χρησιμοποιηθεί ποτέ για να αρνηθεί το σύνολο της τελετής. Πρακτικά μόνο η περίπτωση των αποστατών είναι ο μόνος λόγος για να αρνηθεί η ταφή σε εβραϊκό νεκροταφείο σύμφωνα με το εβραϊκό τυπικό.

Κηδεία του ραβίνου Αβραάμ Σασσών στην Λάρισα το 1957/Αρχείο Εσδρά Μωυσή και Δήμος Λαρίσης

Μετά την κηδεία

Στην στιγμή του θανάτου σημαντικό κομμάτι των ραβινικών παραινέσεων απευθύνονται στην απελπισία ή απάθεια που προσβάλει τους συγγενείς και σκοπό έχουν να βοηθήσουν να δημιουργηθεί μια αυτόματη διαδικασία. Πχ στην βιβλιογραφία διαβάζουμε οτι τον 19ο αιώνα είχαν αυστηρά απαγορευθεί οι έντονες εκδηλώσεις όπως οι αυτοτραυματισμοί που ήταν συχνές μεταξύ των γυναικών. Η’ οι καθημερινές επισκέψεις στην οικογένεια απαγορεύτηκαν όταν ένας διάσημος ραβίνος προσπάθησε να πέσει από το παράθυρο μετά από μια πλημμυρίδα επισκεπτών που ήθελαν να εκφράσουν την λύπη τους.

Από την στιγμή του θανάτου η συνήθης ευχή που ακούγεται όταν κάποιος τον πληροφορείται είναι Μπαρούχ νταγιάν αΕμέτ / Ευλογητός Αυτός, ο αληθινός Κριτής, αν και επίσης από τους παλαιότερους μπορεί να ακουστεί το μαλογράδο ε ενκορτάδο, δηλαδή οτι το νήμα της ζωής του λιγόστεψε άτυχα αν ο νεκρός ήταν νέος.

Μετά την τελετή στο νεκροταφείο οι παρευρισκόμενοι μαζεύονται σε ένα σπίτι και ακολουθεί μια μικρή συγκέντρωση. Η οικογένεια του νεκρού συνηθίζει να φοράει μαύρα ρούχα τα οποία τα σκίζει συμβολικά για να δείξει το πένθος της, (το έθιμο είναι γνωστό ως κε’ρι’ά) και χωρίς παπούτσια. Κάθονται στο πάτωμα, με πλάτη στον τοίχο σε μαξιλάρια που έχουν καλυφθεί από μαύρο ύφασμα, το οποίο καλύπτει και κάθε καθρέπτη στο σπίτι. Από το έθιμο αυτό εξαιρούνται όλα τα παιδιά που δεν έχουν ενηλικιωθεί θρησκευτικά ακόμη, δηλαδή είναι μικρότερα των 13 ετών αν και στην σύγχρονη εποχή τα παιδιά προστατεύονται ακόμα περισσότερο – επιπλέον δεν εφαρμόζονται αν αφορούν ένα μωρό μικρότερο των 30 ημερών. Όπως είπαμε μερικές φορές αφήνεται ανοικτή κάποια βρύση να τρέχει.

Τότε είναι η κατάλληλη στιγμή να επιδώσει κάποιος τα συλλυπητήρια του στην οικογένεια μιας και αποφεύγονται πριν την ολοκλήρωση της κηδείας. Είτε είστε εβραίοι ή όχι, τότε είναι η κατάλληλη στιγμή να θυμηθείτε τον εκλιπόντα και να θυμηθείτε τις ευχάριστες στιγμές μιας και στην εβραϊκή παράδοση ενθαρρύνεται η διατήρηση ζωντανής της μνήμης του νεκρού.

Κατά την διάρκεια της συγκέντρωσης συνηθίζεται να μοιράζονται αυγά χαμινάδος, μαύρες σταφίδες και καφές αλλά αυτό δεν αποκλείει και ένα πλουσιότερο γεύμα για τους παρευρισκόμενους – αντίθετα στην σεφαραδίτικη παράδοση συνηθίζεται η ευρύτερη οικογένεια αλλά και φίλοι να προσφέρουν πλήρες γεύμα, αρκεί να μην περιέχει κρέας, στην οικογένεια που ίσως να το έχει παραμελήσει μέσα στην θλίψη της. Άλλωστε αποτελεί ιδιαίτερο χαρακτηριστικό οτι σε διαφορετικές περιοχές της Ελλάδος έχει επικρατήσει η προσφορά διαφορετικών φαγητών: στην Κέρκυρα σφουγγάτο, στην Θεσσαλονίκη και στις σεφαραδίτικες κοινότητες σούπα με φιδέ. Για ευνόητους λόγους συνηθίζεται η προσφορά από ρακί παλαιότερα και κονιάκ τα τελευταία χρόνια.

Στην επόμενη ανάρτηση θα ασχοληθούμε με την περίοδο μετά την κηδεία, το θέμα του πένθους και τα έθιμα της…

English

This post must begin with an admission: there are no «Jewish burial customs». How could there exist a single codified expression of one of the most intense human sentiments, that of loss and especially in a religion characterized by the lack of dogmas. Therefore I will concentrate in greek customs – I will also not make a historical presentation of them but will focus in their post WW2 form, together with some interwar references where is deemed necessary. The goal, as I mentioned on my last post which deals with jewish beliefs of death, is the approach to an extremely important part of the Jewish cycle of life and a guide to the Christians who wish to attend the funeral of a friend or relative.

The moment of passing away

At the time of death some friend of the family makes sure that the mouth and eyes of the deceased are closed and places him facing the sky – from that moment on the dead does not ever remain alone but there is always somebody in the room with him, the shomer/guardian, (a remnant of older times when the body needed safekeeping but today an act of respect to the deceased). Also a candle must burn near him, a reminder that his eternal nefes/soul will continue to exist. In the past this together with the rest of the events was taken care by the Chevra Kedosha/Holy Brotherhood which was a communal organization in charge of the funerals on a strict voluntary basis – today this part is taken care by funeral homes which have conventions with the Communities and cooperate with the rabbi and the local Chevra Kedosha if they exist.

Plate of offerings for the Chevra Kedosha/Jewish Museum of Greece

The Chevra Kedosha are formed both by men and women and the participation is considered a mitzva/positive duty – the participants are not retributed and only the material costs are covered from donations. The dead will be washed thoroughly and every open wound shall be closed before being wrapped in a tachrich white shroud – with the number of the ablutions, the prayers and folding of the shroud being regulated according to a strict ritual named tahara. The body shall be placed in a simple coffin, aron, with no additional embellishment, garment or jewelery other than the shroud; the only possible exception is the possibility to be burried in one’s own tallet with the tzitzit cut out to indicate that it will not be used for prayer anymore. The reason for this extremely simple burial is to indicate our nakedness and equality before death. This is the last time that the entire family can say goodbye to the deceased since the coffin does not open until the cemetery is reached. The coffin is usually covered by a black cloth with the Magen David/Star of David if the person was old and a white one if he was young.

In the older times is was customary to empty every recipient of water of the house because it was believed that the Angel of Death may have used it to clean his sword after having executed his mission. In fact, the aforementioned custom was part of the official catalogue of the Holy Inquisition to determine if a person was a crypto-Jew or not. In some homes I have seen this tradition being maintained by leaving some water trickle down from a tap. In other cities of Greece, like Volos, they break a small jug with some water at the moment of the departure for the cemetery.

The funeral

The transport to the grave/Encyclopedia Judaica

The funeral must take place at the shortest time possible – if not the same day, at least the following unless it’s Shabbat, (a remnant of times where the warm Mideastern climate hastened the decay). Usually it takes place in a synagogue, more often in a small praying house in the grounds of the cemetery and very rarely at home. The ceremony is brief with the rabbi performing 7 revolutions, akkafot, around the coffin and the few words which one may say in honour of him/her. This necrology is named esped and is performed by the maspid and in the past times it aimed not only to pay respect to the deceased but to increase the grief among the present promoting repentance. After the prayers which take place in the presence of all the participants the coffin departs for the burrial accompanied solely by men.

The grave must be at least a meter deep and excavated entirely in earth so that the body, without the coffin which has no further use and is not interred, can be in direct contact with the soil, (a modern unpleasant development is the request of the families for reinforced structures and deeper burrials as to avoid possible desecrations by the rather frequent antisemitic attacks in jewish cemeteries). The body is lowered feet first and is placed flat on its back with a small stone under the head so that the dead can face Jerusalem when the Messiah comes and tehiat hametim/resurrection of the dead happens. Before they lower it the sons and grandsons may approach it to kiss the hand for the last time – if it is some especially famous rabbi then also others may approach the body. A plate is secured over the body and the persons present through some dirt or a stone giving symbolically the dead the permission to depart and providing closure. Flowers and wreaths are foreign to the Jewish tradition and are not welcome – it is a custom to announce a charity foundation where the present can make a donation instead.

Departing from the ceremony it is accustomed to wash ones hands in a fountain available for the visitors in the cemetery grounds.

The new Jewish cemetery of Salonika/(c) jbschecter

The grave is the last home for the dead since Jews do not ever exhume their dead, unless in cases of natural disasters, state expropriations and mistaken identities but also in these cases they simply get re-interred. The exhumation of a dead, as is allowed in Christian Orthodox tradition, is considered one of the worst possible desecrations and source of horror in Jewish tradition among the religious and not.

It is obvious that also Christians can accompany the deceased during the entire ceremony respecting the traditions of his living relatives and not being obliged to be a part of the religious part.

Something more: the cremation of the dead has, historically, been foreign in Jewish tradition. Understandably there is a strong sentiment of dislike given the Shoah experience. The dominant position among the rabbis, (as we said Judaism has no dogma and no hierarchy), is that cremation is not allowed but it is neither forbidden for rabbis to participate in the ceremony, nor for the burial to take place in a Jewish cemetery with the Jewish ritual – it remains a personal choice of each rabbi. Embalment, though, is strictly forbidden. Suicide, although in theory precludes the part concerning honoring the dead with kerya and the hesped, is categorically allowing the mourning part and the interment in a Jewish cemetery; in modern times there has never been denied the entirety of the ceremony. Actually only the status of an apostate is the only reason that a Jewish burial can be denied.

The funeral of Abraham Sasson in Larisa in 1957/Archives of Esdra Moisi and Munic.of Larisa

After the funeral

At the moment of death an important part of rabbinical advice is addressed to the despair or apathy which afflicts the relatives and aims in creating an automated procedure which acts as a stronghold for the living. Eg in bibliography we learn that in the 19th century the intense manifestation of sorrow like self-injuries among women were strictly forbidden. Or that the daily visits to the grieving family were forbidden after a famous rabbi attempted to throw himself out of a window after receiving a flood of people paying their respect.

The usual phrase which is heard from the time of death is Baruch dayan haEmet/ Blessed is He, the true judge; although from the elderly a malogrado y encortado may be heard, ie that the line of life was cut disgracefully short if it concerns a young person.

After the ceremony in the cemetery the people present gather in a house. The family of the dead usually wears black clothes which tears symbolically to show its grief, (the custom is know as kerya) and without shoes. They sit on the floor, with the back on the wall on pillows which have been covered with black cloth which also covers every mirror in the house. These customs are not followed by any child which has not reached the adult religious age, ie are smaller than 13 years old and do not apply if they concern a newborn less than 30 days old; of course in modern practice children are shielded even further. As we said, sometimes a tap is left open for water to leak.

That is the time for someone to pay his respect to the family since they are avoided before the completion of the funeral. Whether you are Jews or not, this is the time to remember the deceased and recall the positive moments since in the Jewish tradition the memory of the dead is promoted.

During the gathering haminados eggs, black raisins and coffee are shared but that does not preclude a richer meal for the participants. On the contrary, in sephardic tradition it is accustomed for the broader family and friends to offer a full meal, as long as it not contains meat, to the grieving family which may have neglected it in their sorrow. It is indicative anyhow how the different communities in Greece have adopted their own typical dish to offer: in Corfu sfougato, in Salonica and sephardic communities soup with angel’s hair. For obvious reasons some alcoholic beverage is also offered, raki in the past and cognac in modern times.

In the next post we shall deal with the grieving period and its customs…