«Χωρίσαμε ένα δειλινό», ένα ζεϊμπέκικο του Β.Τσιτσάνη/ «Horisame ena dilino», a zeimbekiko by V.Tsitsanis

Ελληνικά (english translation follows below)

Χωρίσαμ’ ένα δειλινό

Χωρίσαμ’ ένα δειλινό
με δάκρυα στα μάτια.
Η αγάπη μας ήταν γραφτό
να γίνει δυό κομμάτια.

Πονώ σαν συλλογίζομαι
τα όμορφα τα βράδια,
που μου ‘δινες, γλυκά-γλυκά,
όρκους φιλιά και χάδια.

Με μια λαχτάρα καρτερώ
και πόνο στη καρδιά μου,
ίσως γυρίσεις γρήγορα
ξανά στην αγκαλιά μου.

Ζεϊμπέκικο του 1944-46 (;).
Μουσική: Βασίλης Τσιτσάνης
Στίχοι: Αλέκος Γκούβερης (1944)
Πρώτη φωνογράφηση: Φεβρουάριος του 1947 [Columbia, D.G. 6626]
Πρώτη εκτέλεση: Πρόδρομος Τσαουσάκης & Ιωάννα Γεωργακοπούλου

«Αφήγηση Αλέκου Γκούβερη στον Σχορέλη (Δ’, σ. 21-22):

«Ήταν το 1944. Τότε αρχίζαμε κατά το μεσημεράκι και δουλεύαμε μέχρι τις 7 το βράδυ, Στο μαγαζί ερχόντουσαν μαυραγορίτες, διάφορα άλλα μούτρα και αντάρτες. Οι τελευταίοι όχι βέβαια για να γλεντήσουν αλλά για τις «επαφές» τους. Ο [Μπάμπης] Μπακάλης, που ‘ταν παιδάκι [γεννήθηκε το 1919], ήταν ερωτευμένος με μια Εβραιοπούλα. Τα πράγματα είχαν ζορίσει πολύ. Από στιγμή σε στιγμή, το βλέπαμε καθαρά, θα μας πιάναν το κορίτσι του φίλου μας για να το στείλουν για σαπούνι. Και λέω «θα μας πιαναν» γιατί τότε όποιος πείραζε το κορίτσι του φίλου μας ήταν σαν να πείραζαν τη μάνα μας. Το σκεφτήκαμε το πράγμα και στείλαμε το κορίτσι στο βουνό. Το πήρε ο «σύνδεσμος» και το πήγε «ψηλά». Ζει ακόμα. Σώσαμε μια ζωή.

Ο Μπάμπης απαρηγόρητος. Τι στο διάολο έχανε ; Κοτόπουλο ;

Το πρωί συναντηθήκαμε σ’ ένα καφενείο των Τρικάλων, το «Μαύρος Γάτος». Τη νύχτα είχα γράψει τους στίχους: «Χωρίσαμ’ ένα δειλινό». Ο Αποστόλης [Καλδάρας] κι ο [Μπάμπης] Μπακάλης βάλανε μουσική, τρομερή μουσική. Αργότερα [άραγε πότε; 1945; 1946;] τ’ άκουσε ο Τσιτσάνης, του άρεσε, κι έβαλε δική του μουσική, όμως οι στίχοι είναι δικοί μου. Τώρα γιατί ο φίλος μου ο Βασίλης το κρύβει είναι δική του δουλειά. Μάρτυρες ο Καλδάρας και ο Μπακάλης…»»

«Ρεμπέτικη Ανθολογία», Τ.Σχορέλης, τόμος Δ’, σελ 21-22

πιθανώς και «Τα τραγούδια του Βασίλη Τσιτσάνη που γράφτηκαν στη Θεσσαλονίκη επί Γερμανικής Κατοχής», Ντ.Χριστιανόπουλος, σελ. 105-106

«Αν αποδεχτούμε στο ακέραιο την αφήγηση του Γκουβέρη, το «Χωρίσαμε ένα δειλινό» είναι εμπνευσμένο από τους διωγμούς των Ελλήνων Εβραίων στη διάρκεια της γερμανικής κατοχής. Ο Ντίνος Χριστιανόπουλος δε διατυπώνει γνώμη για την πατρότητα των στίχων, αλλά αποφεύγει να συμπεριλάβει το τραγούδι αυτό στο κατάλογο των τραγουδιών που σύνθεσε ο Τσιτσάνης κατά την Κατοχή. [Ο Β.Τσιτσάνης και τα πρώτα τραγούδια του, Ντ.Χριστιανόπουλος]»

«Κειμένη επί ακτής θαλάσσης…«, Α.Νάρ σελ 322-324

Ευχαριστώ τον Δ.Βελικάρη για την πηγή του Χριστιανόπουλου και την Wing για το βίντεο. Εδώ η καλύτερη εκτέλεση της Σωτηρίας Μπέλλου. Μεταξύ των trivia ήταν η εύρεση του τραγουδιού σε ισραηλινούς filesharing ιστότοπους όπως αυτόν, μιας και είναι γνωστή η ψύχωση των ισραηλινών με τα ελληνικά τραγούδια.

Ας θεωρηθεί ως η πρώτη ανάρτηση σε μια καινούργια ετικέτα που θα αφορά το ρεμπέτικο και την μουσική στην εβραϊκή Ελλάδα. Σκεφτόμουν να άρχιζα με την αγία τριάδα του εβραϊκού ρεμπέτικου – Ρόζα Εσκενάζη, Στέλλα Χασκήλ, Αμαλία Βάκα – αλλά μετά είπα να αρχίσω με κάτι πιο αναπάντεχο.

English

Chorisam’ ena deilino/ We parted in sundown

Chorisam’ ena deilino / We parted in sundown
me dakria sta matia / with tears in the eyes
i agapi mas itan grafto / our love was meant
na gini dyo komatia / to become two pieces

Pono san silogizome / I hurt when I think
ta omorfa ta vradia / the beautiful nights
pou mou ‘dines, glika glika / that you gave me sweetly sweetly
orkous filia ke chadia / oaths, kisses and caresses

Me mia lachtara kartero / With a longing I wait
kai pono stin kardia mou / and pain in my heart
isos giriseis grigora / maybe you will return soon
ksana stin agalia mou / back in my arms.

Zeimbekiko of 1944-1946 (?)
Music: Vasilis Tsitsanis
Lyrics: Alekos Gouveris (1944)
First recording: February of 1947 [Columbia, D.G. 6626]
First performance: Prodromos Tsaousakis and Ioanna Georgakopoulou

«Narration by Alekos Gouveris to Schorelis

It was 1944. Then we used to begin at noon and worked until 7 in the evening. In the centre used to come black market dealers, other low-life specimens and partizans. The latter not of course to party but for their «contacts». [Babis] Bakalis which was just a youngster then [he was born in 1919] was in love with a Jewish girl. Things had begun to toughen up. We could see clearly that from one moment to the other they would catch our friend’s girl and they would send it to become soap. And I say «us» because back then whoever messed with our friends girl was like he had messed with out own mother. We thought over the situation and we sent the girl to the mountains. The «contact» took her «up». She still lives. We saved a life.

Babis was inconsolable. What the hell did he loose ? A chicken ?

In the morning we had met in a Trikala caffenion, the «Black Cat». During the night I had written the lyrics: «Chorisam’ena deilino». Apostolos  [Kaldaras] and [Babis] Bakalis gave the music, great music. Later [when ? 1945 ? 1946 ?] Tsitsanis heard it, he liked it and gave his own music but the lyrics are mine. Now, why my friend Vasilis hides it is his own bussiness. Witnesses are Kaldaras and Bakalis…«

Rembetiko Anthology, T.Schorelis, vol Δ’, pages 21 – 22

and possibly «The songs of Vassilis Tsitsanis that were written in Thessaloniki during the German Occupation«, D.Christianopoulos, p. 105 – 106

«If we accept completely the narration of Gouveris, the «Chorisame ena deilino» is inspired but the deportations of the Greek Jews during the german occupation. Dinos Christianopoulos does not state an opinion on the paternity of the lyrics but avoids to include this song in the list of the song that Tsitsanis wrote during the Occupation. [V.Tsitsanis and his first songs, D.Christianopoulos]»

«Keimena epi aktis thalassis…», A.Nar p. 322 – 324

Ι thank D.Velikaris for the Christianopoulos source and Wing for the video. Here the much better execution by Sotiria Bellou. Among the trivia is the finding of this song in israeli filesharing sites like this one, since the psychosis israelis have with greek music is rather famous.

Let this be considered the first post in a new tag which shall consider rembetiko and music in jewish Greece. I had thought of beginning with the holy trinity of jewish rembetiko – Roza Eskenazy, Stella Haskil, Amalia Vaka – but then I thought of beginning with something a litle bit more unexpected.

Μνήμη / Remembering

Ελληνικά (english translation follows)

Μνήμη… Αυτό είναι το πρόσταγμα που βρίσκει κάποιος σε όλα τα γραφτά των ανθρώπων που υπήρξαν μέρος του Ολοκαυτώματος/Σοά σαν μάρτυρες και σαν ακούσια θύματα. Μνήμη… είναι αυτό που επαναλαμβάνεται στις επίσημες τελετές  για την Σοά ή όταν το μίσος ξυπνάει για να απειλήσει εβραίους και μη-εβραίους.

Και όμως το πρόσταγμα αυτό λαμβάνει διαφορετικά νοήματα για τους διάφορους ανθρώπους που την ζητάνε. Αυτό είναι εμφανές στους διαφορετικούς τρόπους με τους οποίους η κοινωνία αντιμετωπίζει την «Ημέρα Μνήμης των Ελλήνων Εβραίων μαρτύρων και ηρώων του Ολοκαυτώματος» όπως είναι η επίσημη ονομασία της. Οι  πολιτικοί σπεύδουν να προσέλθουν για να δείξουν οτι παρά τους φίλους, τα λόγια τους και τις θέσεις τους συμπαθούν τους εβραίους. Οι θεσμοί της Ελληνικής Πολιτείας την βλέπουν απλώς ως μια ακόμη ενόχληση που πρέπει να διεκπεραιωθεί με τον δυνατόν περισσότερο διακριτικό τρόπο ώστε να μην κατηγορηθούν ότι υποκύπτουν σε εβραικές πιέσεις. Τα Μέσα Μαζικής Ενημέρωσης απλώς αναμεταδίδουν τα ίδια σύντομα παλιά πλάνα από ξένα ντοκιμαντέρ και το αντιμετωπίζουν όπως αντιμετώπισαν το τσουνάμι, κάτι κακό που όμως συνέβη κάπου πολύ πολύ μακριά και σε «άλλους». Η υπόλοιπη κοινωνία δεν ξέρει ή δεν ενδιαφέρεται, αν και δεδομένης της αντιμετώπισης από θεσμούς και ΜΜΕ, έχουν τις δικαιολογίες τους.

Από την άλλη μεριά εγώ μεγάλωσα σε ένα σπίτι όπου κανείς δεν χρειάστηκε ποτέ να μου πει να θυμάμαι. Για εμένα το Ολοκαύτωμα/Σοά ήταν οι περίεργες ιστορίες για έναν τόπο μακρινό με το οποίο σχετίζονταν οι μεγάλοι του σπιτιού μου. Το μόνο απτό κομμάτι αυτών των ιστοριών ήταν τα τατουάζ με μπλε νούμερα στα μπράτσα τους. Αυτά τα νούμερα κυριολεκτικά με συνέπαιρναν αφού κατάφερναν να μετατρέψουν μια φανταστική ιστορία σε μια πραγματικότητα που μπορούσα να ακουμπήσω, να μελετήσω και κάνω υποθέσεις. Ήμουν μικρός τότε άλλα ήταν αρκετά εμφανές οτι κάτι όντως είχε συμβεί και αυτά τα νούμερα έλεγαν μια ιστορία από την οποία μπορούσα να κλέψω μόνο λίγες ματιές και μισό-αλήθειες από τους, κατανοητά διστακτικούς, αφηγητές της. Και όμως για αυτούς  όλα εκείνα δεν ήταν το ιστορικό γεγονός που αργότερα έγινε γνωστό ως «Ολοκαύτωμα» – για αυτούς ήταν απλά «τα στρατόπεδα» στα οποία είχαν πάει αλλά ποτέ, ακόμα και αν το ήθελαν, δεν μπορούσαν να αφήσουν πίσω αφού το σημάδι τους δεν ήταν μόνο στο μυαλό τους αλλά και στον απτό εαυτό τους. Αυτό το νούμερο, όσο σκληρά και αν προσπαθούσαν εάν το είχαν θελήσει δεν μπορούσε να σβήσει και όσο σκληρά να προσπαθούσαν εάν το είχα θελήσει, δε θα μπορούσα εγώ να ξεχάσω.

Εκείνη την εποχή δεν είχα την πιο παραμικρή ιδέα για το πόσο διαφορετικός είχε φανεί ο πόλεμος σε αυτούς. Θυμάμαι οτι τους παρενοχλούσα τακτικά για να τους βάζω να μου λένε ιστορίες που προφανώς προσάρμοζαν για ένα πεντάχρονο και οι οποίες πάντα το γοήτευαν. Από αυτές τις ιστορίες θυμάμαι μόνο κομμάτια που εγώ, σαν ένα μικρό και χαϊδεμένο παιδί, μπορούσα να καταλάβω από τις δικές μου εμπειρίες: να μου φωνάζουν – να τις τρώω – να πεινάω. Διάολε, θυμάμαι οτι άκουγα τα Ράους και Σνέλ και μου φαινόντουσαν απίστευτα αστεία και τα επαναλάμβανα όπως ένα παιδί θα επαναλάβει σήμερα μια φράση από την τηλεόραση. Βέβαια για μένα τότε οι έννοιες αυτές ήταν σχετικές: η πείνα ήταν το διάστημα μεταξύ του πρωινού και του μεσημεριανού.

Καθώς μεγάλωνα η αντίληψη μου για το Ολοκαύτωμα/Σοά άλλαζε και πλέον η μνήμη του διαιωνίζονταν διάμεσο της Απουσίας, παρά της Παρουσίας. Δεν ήταν πλέον απαραίτητο να βλέπω τα νούμερα στα μπράτσα τους ή να ακούω ιστορίες για να θυμάμαι – ήταν αρκετό να βλέπω το τι έλειπε. Δεν υπήρχαν ιστορίες που να περνούσαν από γενιά σε γενιά, δεν υπήρχαν συγγενείς να επισκέπτεσαι, οικογενειακά κειμήλια ή φωτογραφίες. Όταν ήμουν μικρός αυτή η απουσία δεν με ενοχλούσε μιας και προφανώς ούτε την συνειδητοποιούσα αλλά και το παρόν με υπερκάλυπτε. Καθώς όμως μεγάλωνα η φυσική ορμή που έχουμε όλοι μας, να ανακαλύψουμε το παρελθόν μας και να συνδεθούμε μαζί του, μεγάλωνε μόνο για σταματήσει στον τον αόρατο τοίχο που όριζε το Πριν και το Μετά. Κάποιος μπορούσε, μέσω της έρευνας, να μάθει περισσότερα για το τι συνέβη στην οικογένεια του 500 χρόνια πριν παρά για τις γενιές αμέσως πριν το Ολοκαύτωμα. Η Απουσία είναι αυτή που όρισε το Ολοκαύτωμα και τις γενιές μετά από αυτό – με τους ανθρώπους να επικεντρώνονται σε εκείνη την στιγμή προσπαθώντας να αποσπάσουν μικρά κομμάτια μνήμης από την δίνη του Β’ΠΠ και ίσως έτσι δίνοντας νόημα σε αυτό που συνέβη. Στην οικογένεια μου μόνο μια φωτογραφία, της οποίας τα μέλη εκτός από ένα ήταν νεκρά το 1943, η οποία ανασυντέθηκε από τα κομμάτια στα οποία ήταν σκισμένη είναι το μόνο που έχει μείνει από όλες τις γενιές που πέρασαν πριν από αυτή. Παλεύει να ανταποκριθεί σε αυτό τον βαρύ ρόλο της αναπλήρωσης της Απουσίας αλλά δεν είναι η μόνη που ορίζει το παρελθόν – αυτή η απτή απουσία όλων των υπολοίπων είναι ο ογκόλιθος με τον οποίο πρέπει να αναμετρηθεί αυτή η μικρή φωτογραφία.

Η μνήμη για μένα δεν είναι φόρος τιμής για αυτούς που δολοφονήθηκαν, δηλητηριάστηκαν και αποτεφρώθηκαν. Είναι η ζωτική ανάγκη να γεμίσω το κενό, μια ανάγκη να δώσω νόημα σε όλους αυτούς που έζησαν πριν από εμένα και βρήκαν τις ζωές τους να εξαρτώνται από μια άσημη φωτογραφία για να μην περάσουν στην λήθη. Το Ολοκαύτωμα κατάφερε να σβήσει την φυσική παρουσία χιλιάδων ανθρώπων αλλά επιπλέον κατάφερε να ξεπεράσει την γενιά του Ολοκαυτώματος για να αποτυπωθεί ως ουλή στις γενιές που θα ερχόντουσαν σβήνοντας το Παρελθόν τους και μέσω της Απουσίας που δημιούργησε να γίνει μέρος της ζωής τους με ένα επώδυνα σύγχρονο τρόπο – μια Απουσία της οποίας η παρουσία είναι περισσότερο απτή και από το στυλό με το οποίο γράφω αυτό το κείμενο.

Οπότε οφείλω να ομολογήσω οτι λέω ψέματα όταν λέω οτι κρατάω την μνήμη ζωντανή μέσα μου – ποτέ δεν χρειάστηκα να θυμηθώ γιατί η καταστροφή που ήταν το Ολοκαύτωμα στην πραγματικότητα ποτέ δεν με άφησε.

Υγ.Το Γιαντ Βασέμ έχει μια σελίδα στα για τα σχολεία εγκεκριμένη από το Υπουργείο Παιδείας – επισκεφτείτε την.

English

Remember… That is the imperative that one finds in the writings of people who took part in the Holocaust/Shoah as witnesses and involuntary victims. Remember… is what is repeated each year when the ceremonies for the Shoah take place or when the monster of hate rises to threaten Jews and non-Jews alike.

Still the command “remember” assumes different meanings for the different people who utter it. This is fairly obvious in the different ways society deals with the «Day of Remembrance of Greek Jews martyrs and heroes of the Holocaust» as its official name is. Politicians flock to show that despite their friends, their sayings and their stands they like Jews. The Institutions simply see it as a burden to bring forward in the less obvious way possible, lest be accused in succumbing to the Jews. The Media simply broadcast the same brief old footage from foreign documentaries and deal with it the same way they deal with the tsunami, a bad thing but that happened far-far away to “others”. The rest of the Society doesn’t know or care and frankly, seen how Politics, Institutions and Media deal with the Day, they have their fair share of excuses.

On the other hand I grew up in a house where no one ever had to tell me to remember. For me the Holocaust was strange tales about a place far-far away the grownups in my house were involved in. The only tangible aspect of these stories were the blue numbers tattooed on their arms. I used to be so fascinated by these numbers for they transformed a tale into a reality which I could touch, scrutinize and fantasize upon. I was just a kid but it was fairly obvious that something had indeed happened and these numbers told of a story which I could only get glimpses and half truths from its comprehensibly reluctant narrators. Still to them it was not the historical event that later became the Holocaust; to them it was simply “τα στρατόπεδα”/“the camps” were they had gone but even if they wanted they could never truly shed from them since the mark of the camps was not only in their minds but on their physical shelves. This number, hard as they might have tried should they have wanted, could not be erased and hard as they might have tried should have I wanted could not be forgotten.

At that time I didn’t have the faintest idea how different the war had been upon them. I remember that I used to harass them regularly to have them tell me stories which were adapted to suit a 5 year old and which invariably fascinated him. From these stories I can only remember parts that I, as a small pampered kid, could understand remotely: getting yelled at – getting beaten – being hungry. Hell, I remember that hearing “Raus” and “Schnell” seemed extraordinarily funny and I repeated them same way today a kid will parrot a phrase from the telly. Of course to me all these concepts were extremely relative: hunger was the time between breakfast and lunch.

As I grew up my perception of the Holocaust changed and its memory was perpetuated through the Absence than through the Presence. It was no longer necessary to see the numbers on the arms or hear stories to remember; it was enough to see what was missing. There were no stories that passed from generation to generation, no relatives to visit, any family relics or photos. When I was little this absence didn’t weigh on me since I didn’t actually realize it and the immediate present was just enough. As I grew up, the natural urge we all have to discover our past and make bonds with it also kept growing only to find itself bump against an invisible wall which defined Before and After. One could, through research, get to know more about what had happened 500 years ago to his family than know more about the generation immediately prior to the Holocaust. The Absence was what defined the Holocaust and the generations past it; people focalizing on this specific moment trying to secure little threads of memories which could be extricated from the WW2 maelstrom and perhaps give meaning to what happened. In my family a single photo, whose members but one were dead by 1943 and reconstituted from the pieces it was torn, is the sole remainder of all the generations that passed before; it struggles to rise up to the immense role of filling the Absence but it isn’t the only one that defines the past – the tangible absence of all the others is the monolith to whom this humble photo has to confront with.

Remembering for me is not a token of respect to those who were murdered, gassed and burned. It is a vital need to fill up the void, a deep drive to give meaning to all those who lived before me and found their entire lives clinging upon a meager photo before fading in the oblivion. And if the Holocaust physically erased thousands of persons it managed to go even past the Holocaust generation and burn itself unto the generations that were to come by eliminating their Past and through the Absence it created make it a part of their life in a painfully contemporary way – an Absence whose presence is more tangible than the pen with which I’m writing this text.

So I must admit I lied when I said I keep the memory vivid in me; I’ve never had to remember because the cataclysm the Holocaust had been, never actually left me.

PS. Yad Vashem has a page for the schools approved by the Greek Ministry of Education and Religion – visit it.

Ενημέρωση για τον εμπρησμό στα Χανιά και η υποκρισία/ Update on the Hania arson and on hypocrisy

Ελληνικά (english translation follows below)

Οπως γνωρίζουμε 9 ημέρες πριν, το βράδυ της 15ης Ιανουαρίου η Συναγωγή Ετς Χαΐμ/Δένδρο της Ζωής δέχτηκε για δεύτερη φορά μέσα σε 19 ημέρες μια εμπρηστική επίθεση που κατέστρεψε μεγάλο μέρος της και σχεδόν το σύνολο της καλλιτεχνικής  συλλογής και ιστορικής της βιβλιοθήκης. Μετά την διεθνή διάσταση που πήρε το θέμα η Αστυνομική Διεύθυνση Χανίων δραστηριοποιήθηκε και σχετικά γρήγορα εξιχνίασε την υπόθεση και συνέλαβε δυο Βρετανούς και έναν Έλληνα, ενώ αναζητά και δυο Αμερικανούς – ο Ελληνας έχει ήδη ομολογήσει από ότι μαθαίνουμε. Αποτελεί μια επιτυχία της χανιώτικης Αστυνομίας και απόδειξη οτι είναι μέσα στις δυνατότητες της Αστυνομίας να συλλαμβάνονται οι ένοχοι βίαιων εγκλημάτων μίσους, ειδικά όταν γίνονται στις μικρές ελληνικές πόλεις – της αξίζουν συγχαρητήρια !

Μέχρι στιγμής δεν έχουμε περισσότερες πληροφορίες και δεν ξέρουμε ούτε τα ονόματα, ούτε το τι ακριβώς προκάλεσε το ξέσπασμα της πολυεθνικής συμμορίας πέρα από το ότι «δεν συμπαθούσαν τους εβραίους». Επίσης δεν υπάρχουν ενδείξεις για την συμμετοχή τους σε συγκεκριμένες και οργανωμένες ακροδεξιές ομάδες και ούτε συνδέονται με επιθέσεις σε αριστερούς και μετανάστες που σημειώθηκαν πριν λίγο καιρό στην Κρήτη. Περιέργως όμως αυτή η διαπίστωση συνοδεύτηκε από αλαλαγμούς χαράς που αντήχησαν σε ανύποπτους χώρους και μια πλημμυρίδα συνωμοσιολογίας στη γενέθλια χώρα του Ορθού Λόγου.

Τι αμερικανοί πράκτορες που σκοπό έχουν την υποβάθμιση της Ελλάδας, τι οτι οι ίδιοι οι Εβραίοι ευθύνονται, τι «προβοκάτσια που υφαίνονται οι εβραίοι»… Ολα αυτά τα περίμενα από την εθνικιστική δεξιά της χώρας μας αλλά όχι από την «προοδευτική» Αριστερά, αυτή που κρατάει σφαλιστά κλειστά τα μάτια και τα αυτιά της σε όλες τις προηγούμενες επιθέσεις και ξύπνησε υποκριτικά αλλά πατριωτικά τώρα.

Ξαφνικά το θέμα έγινε οτι για τον εμπρησμό ευθύνονται αλλοδαποί και όχι ο εμπρησμός ο ίδιος ή η ανυπαρξία αντιδράσεων μετά από αυτόν – λες και δεν λέω εγώ από τότε που ξεκίνησα αυτό το ιστολόγιο οτι «…βίαιοι αντισημίτες φασίστες υπάρχουν παντού σε όλη την Ευρώπη [αλλά] η Ελλάδα δεν διαθέτει τα αντισώματα στην κοινωνία για να λειτουργήσουν ως αντίπαλο δέος». Λες και το πρόβλημα δεν είναι οτι η Αστυνομία και η χανιώτικη κοινωνία αδιαφόρησαν επιδεικτικά μετά τον πρώτο αλλά και τον δεύτερο εμπρησμό και  μόνο η Αστυνομία δραστηριοποιήθηκε και αυτό μόνο μετά που έγινε θέμα στο BBC και στο εξωτερικό. Λες και είναι η πρώτη απόπειρα εμπρησμού επειδή ο εμπρησμός της Συναγωγής της Βέροιας, οι πολλαπλοί φριχτοί βανδαλισμοί των νεκρών στα Ιωάννινα,τα γκραφίτι στην Συναγωγή του Βόλου ή η επίθεση από ακροδεξιούς και ακροαριστερούς στη Συναγωγή της Λάρισας πέρασαν απαρατήρητοι, (και μιλάω μόνο για τους τελευταίους 12 μήνες !).

Λυπάμαι αλλά ξέρετε τι μου θυμίζει αυτό ; Τους ακροδεξιούς που όταν γίνεται ένα έγκλημα τους ενδιαφέρει περισσότερο η εθνικότητα του δράστη παρά το ίδιο το έγκλημα. Λαμπάδιασαν την συναγωγή των εβραίων στα Χανιά; Αδιαφορία πλην ελάχιστων εξαιρέσεων μέχρι που να αποδειχτεί οτι οι δράστες είναι 2 βρετανοί, ίσως 2 αμερικανοί και μόλις 1 έλληνας – τότε βουρ για να μιλάμε για πράκτορες και πώς οι κακοί εβραίοι μας κατηγορούν άδικα. Ανησυχία γιατί η Αστυνομία δεν έκανε τίποτα πιο πριν; Μηδέν. Ανησυχία γιατί το Κράτος αρχικά αδιαφόρησε και μετά καταδίκασε χλιαρά τον εμπρησμό ; Μηδέν. Ανησυχία γιατί η τοπική χριστιανική κοινωνία δεν αντέδρασε; Μηδέν. Ανησυχία για τις δεκάδες άλλες επιθέσεις για τον τελευταίο χρόνο ; Μηδέν, όπως άλλωστε η self righteous ηθική τους.

Το πρόβλημα είναι οτι λαμπάδιασαν μια συναγωγή στην χώρα μας και εμείς δεν κάναμε τίποτα – είναι οτι οι μεγαλύτερες εκκλησίες της Θεσσαλονίκης είναι φτιαγμένες από λεηλατημένες εβραικές ταφόπλακες και ο Μητροπολίτης της λοιδωρεί τους εβραίους – είναι οτι νεοναζιστές στυλ Κ.Πλεύρη αθωώνονται με το σκεπτικό οτι ορθώς προτρέπουν στην εξόντωση στα κρεματόρια των εβραίων – οτι σπάνε τάφους στα Ιωάννινα και αφού αυτό επαναληφθεί δεκάδες φορές η μικρή ομάδα των γιαννιώτων πολιτων που εξεγείρονται δέχονται ανηλεή πόλεμο.

Προφανώς αυτό δεν ισχύει για τις λίγες αλλά θαρραλέες φωνές που κατήγγειλαν και αυτές την απραξία της Αστυνομίας και την απουσία αντιδράσεων από το Κράτος και την τοπική κοινωνία. Που συνειδητοποιούν οτι  αυτό που «…χρειάζεται είναι παιδεία για την εμπέδωση ότι ο εβραίος Ελληνας είναι Ελληνας.Το ζητούμενο δεν είναι αν οι δράστες τυγχάνουν Ελληνες ή αλλοδαποί,προβοκάτορες ή όχι.Το ζητούμενο είναι η αντίδραση της κοινωνίας,των πολιτών ασχέτως θρησκεύματος, του Κράτους, της Εκκλησίας της Ελλάδος. Το ευκταίο ήταν και είναι λ.χ. η άμεση και καθολική καταδίκη από σύσσωμο τον πολιτικό κόσμο, κάτι πολύ σύνηθες σε περίπτωση τρομοκρατικής ενέργειας. Η πραγματικότητα όμως,και ως Ελληνας ντρέπομαι γι΄ αυτό,είναι το εντελώς αντίθετο:εκκωφαντική σιγή τις πρώτες μέρες,με το σταγονόμετρο οι δηλώσεις τις επόμενες μέρες « . Αυτοί είναι η συνείδηση της κοινωνίας μας και αυτοί είναι στους οποίους θα προστρέξουν για άλλοθι οι απολογητές του ελληνικού φιλότιμου την επόμενη φορά που ξαναγίνει αντικείμενο επίθεση ο χώρος που προσεύχομαι, πάω σχολείο ή κηδεύομαι. Προσωπικά τους είμαι ευγνώμων.

ενδεικτικά και μόνο ενδεικτικά αναφέρω: (Πάνος Ζ., Αθανάσιος Αν. Φόρουμ Μεταναστών, Eliya, Ανταποκριτής, Πόντος και Αριστερά, Omadeon, Land and Autonomy, Ροίδη Εμμονές, Work in progress, Plagal, argos, λ:ηρ, Φιλελεύθερη Συμμαχία Κρήτης, Σύριζα Χανίων, περιούσιος, Γιάννη Κ και ΔΣΘ, το ΕΠΣΕ και το σύνολο της ελληνοαμερικανικής κοινότητας) Συγκρίνεται αυτούς με τις δεκάδες αν όχι εκατοντάδες αναρτήσεις που ξεφύτρωσαν σχολιάζοντας την εθνικότητα των δραστών και οτι είναι «εβραιοναζιστική προβοκάτσια».

Για τους υπόλοιπους δεν ξέρω κατά πόσο ο/η σχολιαστής Dani συμφωνεί με το παραπάνω κείμενο αλλά εγώ συμφωνώ με  αυτό το σχόλιο και θεωρώ οτι λέει τα πράγματα πολύ καλύτερα από ότι προσπαθώ εγώ με τις φλυαρίες μου:

να σου πω την αληθεια Μπε, οχι, δε με ενδιαφερει γιατι καποιος ακροδεξιος αποφασιζει να καψει μια συναγωγη, στο βαθμο που θεωρω την αποφαση του αποτελεσμα ψυχικης αρρωστιας (γενικα εχω την εντυπωση οτι οι φασιστες δεν ειναι πολυ καλα στο κεφαλι).

αν βεβαια προεκυπτε οτι τον εμπρηστη τον βαλανε καποιοι αλλοι που εχουν θεσμικη εξουσια ή αξιωματα, ή τελος παντων δινουν στο θεμα πολιτικες προεκτασεις, τοτε σιγουρα θα με ενδιεφερε να μαθω κατι παραπανω.

στη συγκεκριμενη περιπτωση, η εθνικοτητα και μονο αυτων των τρελων ηταν αρκετη να κανει καποιους (πχ δες τη συζητηση στο tvxs) να βιαστουν να μιλησουν για πρακτορες, προβοκατσια, εξωθεν “κατασκευη” αντισημιτισμου στην ελλαδα, και αλλα τετοια κουραφεξαλα. λες και η αμερικη ή η βρεταννια δεν εχουν αντισημιτικη ακροδεξια, λες και ειναι απιθανο καποιοι ξενοι σαλεμενοι τυποι σε συνεργασια με ντοπιες ακροδεξιες συμμοριες να εκαναν κατι τετοιο μονοι τους.

μπορει οι ελληνες (ειδικα οι αριστεροι) να ειχαν στα 50s-60s-70s εμπειρια απο τη δραση πρακτορων, και να συνεχιζουν να πιστευουν οτι η ελλαδα ειναι το hotspot των ιμπεριαλιστων τζειμς μποντ. εμενα προσωπικα μου φαινεται παιδαριωδες.

ας κοιμουνται ολοι αυτοι ησυχοι, σιγονταροντας την λαιτ αντισημιτικη βερσιον συμφωνα με την οποια οι ολοι οι ισραηλινοι ειναι αιμοσταγεις δολοφονοι, και οι ελληνες εβραιοι πρακτορες της μοσαντ, αλλα οταν αυτο το πραγμα φουντωνει και εχει βιαια αποτελεσματα ας εχουν τα αρχιδια να παραμεινουν αντισημιτες. ας μη κρυβονται πισω απο τις εξαιρετικες ενεργειες μιας κοινοτητας (της ζακυνθου) αποσιωποντας τα ασυλλυπτα εγκληματα της θεσσαλονικης, και σιγουρα να μη φωναζουν οτι οι ελληνες δεν ειναι αντισημιτες και οτι αυτα ειναι στη φαντασια της wall street journal.

English

As we are all aware 9 days ago, on the night of January the 15th, the Synagogue Etz Hayim/Tree of Life was attacked for the second time within 19 days which destroyed a large part of it and almost entirely its art collection and rare books library. After the international outcry the Police Department of Hania was mobilized and fairly quickly arrested two citizens of Great Britain, a Greek and is currently searching for two US citizens; the Greek has already owned up to the arson. It is a success of the Hania Police and proof that it is within the abilities of the Greek Police to apprehend the perpetrators of violent hate crimes, especially when these happen in small greek cities – congratulations are in order !

Until this moment we have no additional information and we do not even know the names of the arrested, not even what exactly were the motivations of the multi-ethnic gang other than «they did not like Jews». Also we do not have any indications that they were part of particular and organized extreme-Right groups and neither that they are linked to the attacks on immigrant and leftists that occurred recently in Crete. Strangely this remark was followed by cries of joy in unsuspecting places and a flood of conspirationism in the land that gave birth to Logic.

We heard stories of agents acting to denigrate Greece, that the Jews themselves are to blame, of «false flags weaved by the Jews»… All these were expected by the nationalistic Right of my country but not from the «progressive» Left, those who keep their ears and eyes wide shut during the previous attacks and were hypocritically but patriotically awakened now.

Suddenly the issue was that foreigners were to blame and not the arson itself and the complete absence of reactions against it – as if myself haven’t said since this blog started that «…while violent antisemitic fascists exist everywhere, Greece does not possess the antibodies in the society to act as a counterbalance». As if the problem isn’t that the Police and the local society of Hania declined ostentatiously to react after the first and the second arson and decided to act only when it gained momentum abroad and became an issue in BBC. As if it was the first attempted arson because the arson of the Synagogue in Veria, the multiple horrible vandalisms of the dead in Ioannina, the graffiti in the Synagogue of Volos or the attack of far-Right and far-Left supporters to the Synagogue of Larisa went by unnoticed, (and I am talking about only for the last 12 months !).

I am sorry but do you know what this reminds me ? The far-Right extremists that when a crime takes place they’re more interested on the ethnicity of the perpetrator than of the crime itself. They torched the synagogue of the Jews in Hania ? Indifference until it is proven that the perpetrators are two brits, maybe two americans and one greek – then full speed ahead on secret agents and how the bad Jews attack our country. Worries because the Police did nothing before ? Zero. Worries about the local christian society did not react ? Zero. Worries for the tenths of attacks during the last year ? Zero, as their self righteous morality.

The problem is that a synagogue was torched in our country and we did nothing – it is that the biggest churches of Salonika are made from looted Jewish tombstones but its’ Metropolite is quick in denigrating Jews – it is that neonazis like K.Plevris are acquitted on the grounds that they correctly exhort the murder of Jews in the crematoria – that they break tombs in Ioannina tenths of times and when a small group of citizens react they face war.

This of course does not to the few but valiant people who decided that enough is enough, believe Greece is about inclusion and not exclusion and joined in denouncing the inaction of the Police and the absence of reactions by the State and society; that realize that «[what is needed] is education to understand that the jewish Greek is a Greek. The object is not if the perpetrators are Greeks, foreigners or provocateurs. The object is the reaction of the society,  of the citizens independently of their religion, of the State and of the Greek Church. It would and it is desirable eg the politicians to immediately and universally condemn these actions as any other terroristic act. The reality is, and as a Greek I am ashamed for it, was completely the opposite: deafening silence the first days and only a small drip of statements the following days». These people are the conscience of our society and to these people will turn as an alibi the apologists of the greek self-pride the next time becomes an object of an attack the place I go to pray, to go to school or get buried. I am personally deeply grateful to them.

As for the rest I do not know if Dani agrees with this post but I personally agree with his/her comment here which sums up things much better than my bantering:

To tell the truth, no, I do not care why a far-Rightist decides to burn a synagogue, to the degree I consider his decision a result of mental illness (I generally have the impression that fascists aren’t too well up there)

If it was found out that the arsonist was a tool of others who have institutional power or positions, or in any case  there was political speculation, then of course I would be interested to find out more.

In this particular case the ethnicity of those lunatics was enough for some (look at the discussion in tvxs) to hasten and speak of agents, provocateurs, «construction» of antisemitism from abroad in Greece, and other similar baloney.  As if America or Britain do not have an antisemitic far-Right on their own, as if it was impossible that some crazy foreigners did that on their own in cahoots with local far-Right gangs.

The Greeks (especially the leftists) may have had their 50’s-60’s-70’s experience of foreign agents activity and continue to believe that Greece is the hotspot of imperialistic James Bonds. Personally it seems childish to me.

Let them all sleep well, advancing the light antisemitic version where all israelis are blood-thirsty murderers and greek jews agents of the Mossad, but when things get wild and have violent results, let them have the balls to remain antisemites. Let them not hide behind the excellent actions of a community (Zante) keeping silent on the horrible crimes of Salonika and surely do not cry that greeks are not antisemites and all these lie in the fantasy of the Wall Street Journal.

Ο Σόλιομ,ο Παπούλιας και ο εμπρησμός της Συναγωγής Χανίων/Sólyom,Papoulias and the Hania Synagogue arson

Ελληνικά (english translation follows bellow)

Αυτό το κείμενο το είχα γράψει πέρσι λίγο καιρό μετά την 5η επίθεση μέσα στο 2009 στο εβραϊκό νεκροταφείο Ιωαννίνων στην οποία είχαν βεβηλώθει οι τάφοι αλλά και οι σωροί, μεταξύ των οποίων της μητέρας του προέδρου της κοινότητας. Δεν το δημοσίευσα ποτέ αλλά ο δεύτερος εμπρησμός της Συναγωγής Ετς Χαΐμ /Δένδρο της Ζωής στα Χανιά μου επιτρέπει να το κάνω τώρα, προσθέτοντας απλώς την νέα επίθεση – απόδειξη ότι οι αντισημιτικές επιθέσεις σε 9 ελληνικές πόλεις μέσα στο 2009 δεν έφτασαν για να συνειδητοποιήσει η ελληνική κοινωνία οτι όσο αγνοεί τον αντισημιτισμό, τόσο το πρόβλημα θα χειροτερεύει.

Το μίσος απέναντι στο διαφορετικό αποτελεί ένα θεμελιώδης κομμάτι κάθε ανθρώπου και κάθε ανθρώπινης κοινωνίας. Χρειάζεται θάρρος και θέληση για να το ξεπεράσουμε και στα σίγουρα αυτό απαιτεί κόπο, επιμονή και συμβολικές πράξεις, όσο και συγκεκριμένες ενέργειες. Ειδικότερα το μίσος ενάντια στους εβραίους υπάρχει εδώ και χιλιετίες για να πιστέψω οτι είναι έτσι εύκολο να εξαλειφθεί με ένα ιστολόγιο, ένα email ή οτι εξαρτάται από σύγχρονους παράγοντες. Αν όμως κάτι με ενοχλεί δεν είναι ο αντισημιτισμός αυτός καθαυτός αλλά η απόλυτη, καθολική και διαχρονική απουσία αντιδράσεων σε αυτόν στην χώρα μας. Αυτό μου ήρθε στο μυαλό όταν διάβασα αυτή την είδηση που αφορά τον ούγγρο Πρόεδρο της Δημοκρατίας Λάζλο Σόλιομ:

Ο Πρόεδρος της Ουγγαρίας αποκάλυψε μια αναστηλωμένη επιγραφή για τον εκλιπών αρχιραβίνο του Μακό, η οποία είχε καταστραφεί σε μια αντισημιτική επίθεση.

[…]

Το μνημείο είχε καταστραφεί τον προηγούμενο μήνα και επιπλέον είχε βεβηλωθεί με το μήνυμα «Τι έξι εκατομμύρια; Ψεύτες γουρούνια!». Ο δράστης συνελήφθη σύντομα μετά και καταδικάστηκε για την μεθυσμένη νυχτερινή επίθεση σε 20 ημέρες κοινωνικής εργασίας.

[…]

Ο Σόλιομ είπε ότι ήθελε να στείλει ένα μήνυμα για την σημασία της αλληλοσυνδεδεμένης ιστορίας της Εβραϊκής και Ουγγρικής κοινότητας στο Μακό.

Διαβάζοντας αυτή την είδηση δε μπόρεσα παρά να σκεφτώ με πικρία οτι κάτι τέτοιο στην Ελλάδα όχι μόνο δεν έχει γίνει, αλλά είναι αδιανόητο για τους έλληνες πολιτικούς που φοβούνται μέχρι και να φορέσουν την κιππά μέσα σε μια συναγωγή, από απλή ευγένεια, όπως εγώ βγάζω το καπέλο μου αν μπω σε εκκλησία κατά την διάρκεια μιας λειτουργίας. Δεν είναι οτι μας λείπουν οι ευκαιρίες, όπως θυμάστε το εβραϊκό νεκροταφείο των Ιωαννίνων έχει γίνει δεκάδες φορές στόχος επιθέσεων και μόνο το 2009 σημειώθηκαν 5 επιθέσεις με αυτή του Ιουνίου να είναι μια από τις χειρότερες όλων των εποχών αφού δεν έσπασαν μόνο τους τάφους αλλά τους βεβήλωσαν με αίμα ζώων.  Η επίθεση στην μικρή και πολύτιμη Συναγωγή Ετς Χαΐμ/Δένδρο της Ζωής στα Χανιά δεν υπήρξε καν έκπληξη – ήδη πέρυσι τον Ιανουάριο άγνωστοι είχαν προσπαθήσει να βάλουν φωτιά στην Συναγωγή της Βέροιας και να βανδαλίσουν την Συναγωγή της Λάρισας. Δυστυχώς οι αντιδράσεις των τοπικών αρχών είναι παντελώς ανύπαρκτες. Η αντίδραση των τοπικών κοινωνιών; Με την εξαίρεση της Πρωτοβουλίας Πολιτών στα Ιωάννινα, (που λειτουργεί κάτω από εξαιρετικά δυσχερείς συνθήκες και χωρίς πολιτική υποστήριξη), υπήρξε ανύπαρκτη ακόμα και όταν κινδύνευε η ίδια τους η πόλη, όπως στην περίπτωση της οικιστικής δομής της Παλιάς Πόλης των Χανίων. Η κοινωνία των πολιτών και οι πολιτικές οργανώσεις περιορίστηκαν σε γραπτές ανακοινώσεις που μόνος σκοπός τους ήταν να καταχωρηθούν στα πρακτικά των συνεδριάσεων. Στα Ιωάννινα μάλιστα η τοπική οργάνωση της Νεας Δημοκρατίας αρνήθηκε καν την τυπική καταδίκη, γεγονός που δείχνει την την διάβρωση της από ακροδεξιά στοιχεία που θα έπρεπε να ανησυχεί τον νέο αρχηγό της Α.Σαμαρά. Ας μην αναφερθώ στον Υπουργό της «μηδενικής ανοχής» Μ.Χρυσοχοίδη που δεν έλαβε κανένα μέτρο μετά τον πρώτο εμπρησμό. Σε επίπεδο κεντρικής κυβέρνησης, του Γιώργου Παπανδρέου, η κατάσταση ήταν ακόμα χειρότερη αφού οι αδύναμες αντιδράσεις έγιναν μόνο όταν το θέμα έφτασε στα ξένα ΜΜΕ.

Η Ουγγαρία, στην οποία αναφέρθηκα πριν ούτε παράδεισος είναι, ο Πρόεδρος της μόνο άγιος δεν είναι αλλά και ούτε της λείπουν οι αντισημίτες – το αντίθετο μάλιστα. Αυτό όμως στο οποίο διαφέρει είναι οτι όταν μαζεύονται 1000 νεοναζιστές στην Βουδαπέστη, μαζεύονται  ενάντια τους άλλοι 3000 και μεταξύ τους ο ίδιος ο Πρωθυπουργός.

Θα ήταν εύλογο ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας Κάρολος Παπούλιας ο οποίος έχει γεννηθεί στα Ιωάννινα να συμμετείχε ο ίδιος σε μια τελετή για την αποκατάσταση των ζημιών, ακριβώς όπως έκανε ο ούγγρος ομόλογος του Λάζλο Σόλιομ. Και δεν εννοώ την τυπική συμμετοχή στις 27 Ιανουαρίου σε αυτό που στην θεωρία είναι Εθνική Ημέρα Μνήμης Ολοκαυτώματος (Νόμος 3218, ΦΕΚ Α/12/27-1-04) αλλά την άμεση απάντηση του σε  πράξεις βίας που θα έπρεπε να τον προσβάλουν ως Γιαννιώτη, ως Έλληνα και ως Πρόεδρο της Ελληνικής Δημοκρατίας. Να πάει ο ίδιος στην συναγωγή Ετς Χαΐμ ή στο νεκροταφείο της γενέθλιας του πόλης, με την μέγιστη δυνατή δημοσιότητα, να αναγνωρίσει οτι υπάρχει ένα πρόβλημα και να διακηρύξει, δημόσια και όχι με κενά τυπικά λόγια, την βίαιη αντίθεση της Ελλάδας στην διαιώνιση του μίσους. Προφανώς έτσι δεν λύνεται ούτε το πρόβλημα της βίας και ούτε το πρόβλημα του αντισημιτισμού. Αλλά αυτός, ως Πρώτος Πολίτης της χώρας, οφείλει να δώσει το παράδειγμα πριν οδηγηθούμε από τα γκραφίτι, τα βεβηλωμένα νεκροταφεία και τις λαμπαδιασμένες συναγωγές  στους ανθρώπους όπως τον Ιούνιο του 1931 στην Θεσσαλονίκη.

Και επειδή αμφιβάλλω το πόσο έχει το παρόν ιστολόγιο στον GReader του, νομίζω οτι το Κεντρικό Ισραηλιτικό Συμβούλιο, (που φαίνεται να ξυπνάει αργά μεν, σταθερά δε), η Ισραηλιτική Κοινότητα Θεσσαλονίκης και οι συνεργάτες του στην Προεδρία της Δημοκρατίας οφείλουν να του το προτείνουν άμεσα.

English

I had written this post last year, right after the 5th attack in 2009 on the Jewish cemetery of Ioannina that had resulted in the vandalism of the tombs and the remains, among which the mother of the president of the community. I did not publish it then but the second arson of the Synagogue Etz Hayim/Tree of Life in Hania allows me to do so now, simply adding the new attack; a proof that the antisemitic attacks in 9 different greek cities in 2009 were not enough to make greek society realize that as long as it ignores antisemitism, the problem will keep worsening.

Hate against «the different» is intrinsic in every human and in every society. It takes courage and will to overcome it and it definitely needs effort, perseverance and symbolic as well as specific actions. Speaking  especially of the hatred towards the Jews, we know that it exists for centuries to simply believe that it’s that easy to eradicate it through a blog, an email or that it depends on modern factors. But if something bothers me more than anything, it is not antisemitism by itself but the complete and utter lack of reactions towards it in Greece. This was what popped up in my mind when I read the following news regarding the hungarian President László Sólyom:

BUDAPEST (JTA) – Hungary’s president dedicated a restored memorial plaque for the late chief rabbi of Makó, which had been smashed in an anti-Semitic attack.

[…]

The memorial was destroyed late last month and its setting defaced with the message: “What six million? Lying swine!” A single culprit was arrested shortly afterwards and convicted of a drunken night-time assault. He was sentenced last week to 20 days of community service.

[…]

Sólyom said he wanted to send a message about the importance of the intertwined history of the Jewish and Hungarian communities of Makó.

Reading this piece of news I couldn’t but think in bitterness that something like this in Greece has never have happened but it’s also unthinkable for christian greek politicians who are afraid even to wear a kippah in a synagogue,  out of  respect,  like I take off my hat if I enter a church during a liturgy. It isn’t as if we lack the opportunities; as you recall the Jewish cemetery of Ioannina became target of tenths of antisemitic attacks – 5 just in 2009 with the one of June being the worst of all times since they didn’t only break the tombs but sprayed them with animal blood. The attack on the small and precious Etz Hayim/Tree of Life Synagogue in Hania wasn’t even a surprise – already the past January unknown perpetrators had attempted to set on fire the Synagogue in Veria and vandalize the Synagogue in Larisa. Unfortunately the reactions of local authorities were completely inexistent. The reaction of the local societies ? With the exception of the Citizen’s Initiative in Ioannina, (which operate under extremely difficult circumstances and without political support), it did not simply exist even when the cities themselves were in danger, like the urban tissue of the Old City of Hania. The civil society and the political parties were confined to written statements which served only to be inserted into the proceedings. In fact in Ioannina the local chapter of the Nea Dimokratia party denied to condemn the vandalisms, indicative of Extreme-Right infiltrations in the party which should worry the new leader A.Samaras. I also wish to refrain on commenting heavily on M.Hrisohoidis who relies in his tough zero-tolerance policy which apparently does not include neonazis and did not take any measures after the first arson. On the level of the central government, led by PASOK’s Yiorgo Papandreu, the matters were even worse since the government proceeded to condemn the act only when the foreign media were alerted to the arson.

Hungary, that I took example, is not some kind of paradise, it’s President is no saint and neither is it lacking in antisemites – on the contrary it has more than it’s fair share. But in what Hungary differs from Greece is that when 1000 neonazis gather in Budapest, another 3000 gather against them and among these is the Prime Minister himself.

I deem appropriate that the President of the Greek Democracy Karolos Papulias, who is born in Ioannina, to participate himself in a ceremony restoring the damages, just like his hungarian colleague László Sólyom did. I do not mean his mere participation on January the 27th in what is the National Day for the Memory of the Holocaust but his direct and immediate reply to acts of violence that should insult him as a native of Ioannina, as a Greek and as President of Greece. To visit himself the Etz Hayim synagogue or the cemetery of his native city, to recognize openly that there is a problem and to declare, in public and without empty words, the violent opposition of Greece to the spreading of hate. Of course this shall not solve neither the problem of violence, or of antisemitism. But he, as the First Citizen of Greece, is morally obliged to set the example before we are lead from the graffiti, the vandalized cemeteries and the torched synagogues to people like it happened in June of 1931 in Salonica.

And because I doubt of the inclusion of this blog to his GReader, I think that the Central Board of Jewish Communities, (which seems to wake up slowly but steadily), the Jewish Community of Salonika and his assistants in the Presidency of the Republic to recommend him to do so immediately.

Νέος εμπρησμός στην Συναγωγή Χανίων/ New arson in Hania Synagogue

Ελληνικά (english translation follows below)

Ο Ελληνικός Εβραϊσμός αντιμετώπισε μια νέα εμπρηστική επίθεση ενάντια στην Συναγωγή Ετς Χαΐμ στα Χανιά το βράδυ της 15ης Ιανουαρίου. Σύμφωνα με αστυνομικές αναφορές άγνωστοι δράστες έβαλαν φωτιά στο κύριο κτίσμα της Συναγωγής καταστρέφοντας τη στέγη, τη συλλογή των 2500 σπάνιων βιβλίων, πολλά θρησκευτικά αντικείμενα της συλλογής τέχνης, το μουσικό αρχείο με σπάνιες ηχογραφήσεις από θρησκευτική και παραδοσιακή κρητική μουσική, τους 4 υπολογιστές και σημαντικό μέρος όλης της συναγωγής. Δεν ξέρουμε ακόμα την τύχη των παπύρων της Τορά που είχαν επιβιώσει της προηγούμενης επίθεσης. Μέλη της χαβουρά/αδελφότητας της Συναγωγής μεταφέρουν αυτή την στιγμή τα υπόλοιπα αντικείμενα σε διαφορετικές τοποθεσίες για να αποφύγουν επιπλέον καταστροφές.

Αυτός είναι ο δεύτερος εμπρησμός της Συναγωγής που είχε αντιμετωπίσει μια ακόμη αντισημιτική επίθεση μόλις πριν 19 ημέρες και που είχε προκαλέσει ζημιές στο κτίριο αλλά είχε αφήσει άθικτη την ανεκτίμητη θρησκευτική, μουσική και ιστορική της αρχειοθήκη. Υπενθυμίζω τις αντιπαραθέσεις που είχαν συνοδεύσει την ανακαίνιση της το 1999, την πρώτη μετά από το Ολοκαύτωμα που είχε εξολοθρεύσει την Κοινότητα. Τότε ο Νομάρχης Χανίων και ο ορθόδοξος Μητροπολίτης είχαν απειλήσει με σωματική βία αν άνοιγε η Συναγωγή με μια υστερική σειρά εγγράφων που μιλούσαν για «Εβραϊκό Κεφάλαιο» που εισβάλει στην Κρήτη και παρόμοια αντισημιτική ρητορεία καταπατώντας κάθε έννοια θρησκευτικής ελευθερίας στην Ελλάδα.

Στην προηγούμενη ανάρτηση για τον πρώτο εμπρησμό είχα ζητήσει από τον Δήμαρχο και τον Νομάρχη Χανίων να επισκεφθούν δημόσια την Συναγωγή και παρουσία των ΜΜΕ να καταδικάσουν με τον πιο έντονο και δημόσιο τρόπο την επίθεση. Για να το θέσω και πιο λαϊκά:  να φωνάξουν τα κανάλια και τις εφημερίδες και να πουν να τσακιστούν και να ξεκουμπιστούν οι αντισημίτες από την πόλη τους, ενώ η Αστυνομική Διεύθυνση Χανίων να προχωρήσει σε «συστάσεις» στους γνωστούς φασιστικούς κύκλους. Τίποτα δεν έγινε, ενώ τα ΜΜΕ ήταν εξαιρετικά προσεκτικά να παρουσιάσουν ουδέτερα την επίθεση, ίσως για να μην ταράξουν τις ρατσιστικές αντισημιτικές ευαισθησίες των αναγνωστών τους και ψηφοφόρων. Η Ελληνική Κυβέρνηση προφανώς δεν καταδίκασε τίποτα – όπως συνήθως. Εκτός και αν μας πάρουν χαμπάρι οι ξένοι η έννοια της θρησκευτικής ανεκτικότητας είναι κάτι εξαιρετικά σχετικό στην χώρα μας.

Κάτω από τις παρούσες συνθήκες επαναλαμβάνω την παράκληση μου στην τοπική χριστιανική κοινωνία να αντιδράσει, αν και προφανώς είναι πολύ λίγο και πολύ αργά. Αν όχι για τους αντιπαθείς εβραίους, τουλάχιστον για την χανιώτικη πολιτιστική κληρονομιά και το γεγονός οτι κινδυνεύει η ίδια η Παλαιά Πόλη των Χανίων. Συνδυάζοντας αυτή την επίθεση με τις πρόσφατες επιθέσεις εναντίον ξένων στα Χανιά από φασιστικές ομάδες που γίνονται ανεκτές από την Αστυνομική Διεύθυνση Χανίων, συμβουλεύω στους εβραίους ταξιδιώτες της Κρήτης να λάβουν μέτρα για την προστασία τους και να αποφεύγουν έντονες εκδηλώσεις της εβραϊκής ταυτότητας τους. Είμαι κάθετα αντίθετος σε κάθε είδος μποϊκοτάζ αλλά οι επαναλαμβανόμενη ρατσιστική βία και η ενσυνείδητη έλλειψη αντιδράσεων από Αστυνομία, Κράτος, ΜΜΕ και τοπική χριστιανική κοινωνία δημιουργεί επιπλέον κινδύνους στους Εβραίους που ζουν και επισκέπτονται την πόλη.

Επίσης ζητώ την βοήθεια, χρηματική και ηθική, από οποιοδήποτε στην Ελλάδα και στον κόσμο για να βοηθήσουμε την επισκευή της Συναγωγής και να αρνηθούμε την επιτυχία του έργου των Ναζί και των σύγχρονων κρητικών μιμητών τους. Επισκεφθείτε τον ιστότοπο της Ετς Χαΐμ για περισσότερες πληροφορίες.

ΥΓ. Η ανακοίνωση της ΜΚΟ ΕΠΣΕ είναι συναισθηματική αλλά ορθή. Αποτελεί ηθική υποχρέωση του ΚΙΣ και των ανθρώπων που θέλουν να διατηρήσουν ή να ανέλθουν στην διοίκηση του να μην επαναλάβουν πρακτικές που, παρά τις καλές τους προθέσεις, έχουν αποδειχτεί αποτυχημένες και πηγή εκμετάλλευσης από το Κράτος.

«»όποιος/α τολμάει  ας θυμίσει ποιο κόμμα (κεντρικά), ποιο ΜΜΕ (πλην «Ε»), ποιος φορέας καταδίκασε τον πρώτο εμπρησμό; σιωπή σημαίνει συνενοχή άρα οι εμπρηστές είναι η ελληνική πολιτεία και κοινωνία – με την ανοχή της ηγεσίας του εβραϊσμού που αντέδρασε υποτονικά στον αρχικό εμπρησμό.

ΕΠΣΕ

ΕΝΗΜΕΡΩΣΗ 16/1/2010 23:30

Επιβεβαιώνεται το τρομακτικό μέγεθος της καταστροφής: η οροφή έχει καταστραφεί με το 1/3 να έχει καεί εντελώς. Περίπου 1800 βιβλία από τα 2500, όλο το αρχείο, όλα τα θρησκευτικά βιβλία, η εσωτερική διακόσμηση της συναγωγής, τα γραφεία, η βιβλιοθήκη έχουν υποστεί σοβαρές ζημιές ή έχουν καταστραφεί εντελώς. Τουλάχιστον οι πάπυροι της Τορά προστατεύθηκαν μέσα στο Εχάλ και βρίσκονται προστατευμένοι εκτός συναγωγής. Οι φωτογραφίες προέρχονται από την ανάρτηση της Ετς Χαίμ εδώ.

&&&&&&&

English

Greek Jewry faced a new arson attack against the Synagogue Etz Hayim of Hania (Chania, Crete) at 4am the night between Friday 15th and Saturday 16th. According to police reports unknown perpetrators set on fire the main structure of the synagogue destroying the roof, the 2500 title-strong ancient Jewish and Cretan book collection, many religious artifacts of it’s art collection, it’s music archive with rare recording of religious and traditional music, the 4 PC’s and important part of the whole synagogue. We still don’t know of the fate of the Sifrei Torah which had survived the previous arson attack. For the time being the members of the chavura are transporting what survived to other locations to prevent further destruction.

This is the second arson attack against the Synagogue Etz Hayim which had suffered another antisemitic attack just 19 days ago which had caused damage to the structure but left unscathed the priceless religious, music and historic archives. It also follows the serious controversy which had accompanied the 1999 renovation, the first after the Shoah had wiped the community. At that time the Prefect of Hania and the Metropolite, head of the local Orthodox Church, had threatened with physical violence should the Synagogue opened in a hysteric exchange of letters which talked about the «Jewish Capital» invading Crete and other similar antisemitic rhetoric blatantly attempting to ignore any concept of religious freedom in Greece.

In my previous post regarding the first arson I had asked that the Mayor and Prefect of Hania to visit the Synagogue and in the presence of the media condemn in the most forceful and public way the attack. To put in simple words: call the newspapers and television and demand that the antisemites get the hell out of their city, while the Police Department of Hania proceded to «advise» the local and known fascist clusters. Nothing happened, while the local newspapers and television stations were careful enough to phrase their reports in a neutral way, perhaps as not to offend the antisemitic sensitivities of their readers and voters. The Greek Government of course condemned nothing – as usual; if it’s western allies don’t say anything the concept of religious tolerance is something extremely flexible in Greece.

Under the current circumstances I renew my appeal for the local Christian society to react, even though it’s obviously too little and too late. If not for the despicable Jews, at least to save their cultural heritage and to prevent further danger to the Old City of Hania. Combining this attack with recent outbreaks of physical violence by fascist clusters, (which are tolerated by the Hania Police), against foreigners I advise that Jewish visitors to Crete should take measures to ensure their safety and avoid overt manifestations of their religion. I do not advocate any kind of boycott but the repeated racist violence and conscious lack of reactions by Police, State, Media and local Christian society warrant the belief that Hania present additional danger to the Jews who live and visit the city.

I also ask for the help, monetary and moral, of anyone in Greece around the world to help restore the Synagogue and refuse to validate the work of the Nazis and their modern cretan counterparts. Visit the website of Etz Hayim for more information. I also request that the leaders of Greek Jewry and the Central Board of Jewish Communities revise their policy which despite their good intentions has proved fruitless and object of exploitation by the Greek Goverment.

PS. The Greek Helsinki Monito NGO issued the following statement which I agree with.

Whoever has the nerve please indicate which political party at a central level – which media (with the exception of Eleftherotypia newspaper) – which public figure has condemned the first arson attack. Silence means complicity, hence the arsonists are the Greek State and society, with the tolerance of the leadership of the Greek Jewry which responded weakly to the first arson.

UPDATE 16/1/2010 23:30

The huge extent of the damage is confirmed: the roof is destroyed with 1/3 being completely engulfed by the fire. Around 1800 of the 2500 books, all of the archives, all the religious books, the interior decoration, the offices and the library have either sustained significant damage or they have been destroyed completely. At least the Sifrei Torah were protected by the Echal and survived and now are safely off synagogue grounds. The photos come from the post of Etz Hayim here.

Μια συνάντηση για τον Γιωσέφ Ελιγιά: Από την «αρχαία λυχνιά» στου «πλήθους τον παλμό»/ A meeting on Yosef Eliya

The Group for the Research of the History of Jews in Greece is hosting in the University of Macedonia, (Salonica, Greece), a meeting on the important romaniote poet Yosef Eliya. The lecture will be delivered by Dr.Leon Nar who is currently publishing his most recent book on this important literary figure which promises to be the definitive resource on his work. Below is the announcement for the meeting which will take place on January, 15th 2010 at 18:30 in the DEOPS room in the University of Macedonia.

Ελληνικά

Η δεύτερη συνάντηση της Ομάδας Μελέτης της Ιστορίας των Εβραίων της Ελλάδας θα λάβει χώρα την Παρασκευή 15 Ιανουαρίου 2010, στις 6:30μμ, στην Αίθουσα ΔΕΟΠΣ του Πανεπιστημίου Μακεδονίας, Θεσσαλονίκη (3ος όροφος).

Ο δρ. Νεοελληνικής Λογοτεχνίας Λέων A. Ναρ θα μιλήσει με θέμα:

Γιωσέφ Ελιγιά, Από την «αρχαία λυχνιά» στου «πλήθους τον παλμό»

Ο Γιωσέφ Ελιγιά, αν και λησμονημένος, μπορεί ανεπιφύλακτα να επανέλθει στη λογοτεχνική επικαιρότητα, γιατί ορισμένα από τα διακριτικά του γνωρίσματα, που παλιότερα τον κατέτασσαν στους ήσσονες ποιητές,στοιχειοθετούν, σε μια σύγχρονη προσέγγιση, μια πολύ ενδιαφέρουσα περίπτωση. Σήμερα, λοιπόν, με δεδομένο ότι οι εμβαθύνσεις και οι ολικές αποτιμήσεις συνήθως παρουσιάζονται, αφού προηγουμένως εξασφαλιστεί μια απαραίτητη χρονική απόσταση, νομίζω ότι έφτασε η ώρα να επιχειρηθεί μια επανεξέταση του έργου του. Η επανανάγνωση αυτή θα αναδείξει και το έργο του Ελιγιά στο σύνολό του, ενώ θα δώσει τη δυνατότητα να σταθμιστεί και η σταθερή αντοχή του στον χρόνο. Η αναγκαιότητα της έκδοσης των ποιημάτων του Ελιγιά είναι, νομίζω, ανάγκη επιβεβλημένη και για έναν ακόμη λόγο. Στην έλλειψη μιας εργοβιογραφικής μελέτης και μιας φιλολογικής έκδοσης των ποιημάτων του οφείλεται, σε κάποιο βαθμό, και η απουσία μιας συνθετικής θεώρησης του έργου του, που θα εξετάζει παράλληλα και το ζήτημα της ταυτότητας ενός Εβραίου ποιητή στο Μεσοπόλεμο. Η επαναξιοποίηση κάποιων ήδη γνωστών κειμένων, σε συνδυασμό με την παρουσίαση άλλων νεότερων εγγράφεται μέσα σε μια διπλή προοπτική: αφενός να προσεγγιστούν κριτικά οι παγιωμένες αντιλήψεις που κληροδοτήθηκαν και αφετέρου να αξιοποιηθούν οι νέες πληροφορίες που ήρθαν στην επιφάνεια.

Είστε όλες και όλοι προσκεκλημένοι.

Χανιά: Εμπρησμός της Συναγωγής Ετς Χαΐμ/ Chania,Crete: Arson attack on Etz Hayim Synagogue

Ελληνικά (english translation follows below)

Εξωτερικό της Συναγωγής/πηγή: Ετς Χαΐμ

Οταν πρωτοξεκίνησα το ιστολόγιο αυτό είχα γράψει οτι με την πάροδο των ετών η Ελλάδα γίνεται «Δύση» και στα πλαίσια αυτά θα χάσει τον μη-βίαιο χαρακτήρα που είχε ο μεταπολεμικός αντισημιτισμός. Και οτι ενώ βίαιοι αντισημίτες φασίστες υπάρχουν παντού σε όλη την Ευρώπη, η Ελλάδα δεν διαθέτει τα αντισώματα στην κοινωνία για να λειτουργήσουν ως αντίπαλο δέος.

Οι συνεχόμενες επιθέσεις στο νεκροταφείο των Ιωαννίνων όπως και το όργιο αντισημιτικής βίας με πρόφαση τις επιχειρήσεις στην Μ.Ανατολή με επιθέσεις σε συναγωγές, νεκροταφείο και μνημεία έδειξαν οτι ο αντισημιτισμός στην Ελλάδα όχι απλώς έχει αυξηθεί αλλά, πλέον, απειλεί την φυσική ακεραιότητα της εβραϊκής παρουσίας στην Ελλάδα. Η κρατική και κοινωνική ασυλία που απολαμβάνουν αντισημίτες νεοναζιστικής κοπής όπως ο Κ.Πλεύρης, του οποίου η αθώωση έγινε μέσα σε ένα κενό αδιαφορίας, επιτείνουν μια κατάσταση εκφοβισμού και ανησυχίας ενάντια στην πανάρχαια εβραϊκή κοινότητα της Ελλάδας, (υπενθυμίζω οτι η παλαιότερη συναγωγή εκτός Ισραήλ βρίσκεται στην Δήλο). Ο αντισημιτισμός του αριστερού χώρου απλώς επιτείνει αυτή την κατάσταση αντί να λειτουργεί ως ανάχωμα ενάντια στον ρατσισμό.

Το βράδυ της 5ης Ιανουαρίου άγνωστοι πήδηξαν το φράχτη της Συναγωγής Ετς Χαίμ στα Χανιά και με την βοήθεια εύφλεκτων υγρών δημιούργησαν μια εστία πυρκαγιάς χρησιμοποιώντας την ξύλινη σκάλα και υφάσματα της Συναγωγής. Σκοπός τους ήταν όχι μόνο να καταστρέψουν την Συναγωγή αλλά και το πολύτιμο αρχείο της με βιβλία, cd με μουσική και τα κοινοτικά αρχεία. Ο αντισημιτικός χαρακτήρας της επίθεσης έγινε εμφανής από την εύρεση σαπουνιού στο εξωτερικό τοίχο – μια, σχεδόν απαρχαιωμένη, απόπειρα εκφοβισμού.

Η σκάλα καταστράφηκε τελείως και σημαντικές ζημιές υπέστη το εσωτερικό της Συναγωγής – ευτυχώς τα ιερά βιβλία  της Τορά γλύτωσαν αλλά το ίδιο δεν μπορούμε να πούμε για τον εσωτερικό διάκοσμο της Συναγωγής.

Σχέδιο της Συναγωγής/πηγή: Ετς Χαΐμ

Η φωτιά, η οποία αν επεκτείνονταν θα κατέστρεφε ολόκληρη την Παλιά Πόλη των Χανίων, έγινε αντιληπτή από έναν αλβανό και ένα μαροκινό ενώ οι γείτονες της Συναγωγής απουσίαζαν, (μου θυμίζει τα Ιωάννινα όπου σπάνε μάρμαρα αλλά κανείς δεν ακούει ποτέ τίποτα), παρά τον συναγερμό της Συναγωγής και τις σειρήνες των πυροσβεστικών οχημάτων.

Υπενθυμίζω οτι στα Χανιά ο αριστερός Νομάρχης του ΣυΡιζΑ Κατσανεβάκης είχε διακριθεί για το αντισημιτικό του παραλήρημα με τις φαντασιώσεις του περί «εισβολής του Εβραϊκού Κεφαλαίου» και σε συνεργασία με το τοπικό Μητροπολίτη Ειρηναίο απειλούσαν με «αυθόρμητες λαϊκές κινητοποιήσεις» αν δεν έκλεινε η Συναγωγή. Στην συγκεκριμένη περίπτωση ύποπτες είναι οργανώσεις που συνδέονται με την Χρυσή Αυγή και που ευθύνονται για τις πρόσφατες βίαιες ρατσιστικές επιθέσεις εναντίων «ανεπιθύμητων στοιχείων» με κατάγματα, σπασμένα δόντια κτλ. Η Αστυνομία δυστυχώς δεν έχει διακριθεί από την προθυμία της να θέσει υπό έλεγχο αυτά τα στοιχεία δίνοντας ευκαιρία να κατηγορηθεί για διασυνδέσεις της με την Χρυσή Αυγή και που δεν αποτελούν μυθεύματα κάποιου «αναρχικού μπαχαλάκια». Δυστυχώς όμως ούτε μπορεί να αποκλειστεί και η δράση κάποιας αριστερής ομάδας – το παρελθόν του ΣυΡιζΑ με τον ακραία αντισημίτη Νομάρχη Κατσανεβάκη αποτελεί την χείριστη κληρονομιά στο νησί.

Θεωρώ οτι αποτελεί προσωπική πρόκληση στον Υπουργό Προστασίας του Πολίτη Μιχάλη Χρυσοχοίδη, (προσωπικός ιστοχώρος – ιστοχώρος του Υπουργείου), αυτό το πρώτο σοβαρό περιστατικό αντισημιτικής βίας στην χώρας μας και στο χέρι του να δείξει οτι δεν ακολουθεί συνταγές του παρελθόντος. Είμαστε μικρή χώρα και τα Χανιά  μια ακόμα μικρότερη πόλη – θεωρώ αδύνατο η Ελληνική Πολιτεία να μην μπορεί να δώσει έμπρακτες συστάσεις σε αυτές τις ομάδες του ακροδεξιού χώρου και εαν η Αστυνομία Χανίων αδυνατεί να αναλάβει αυτόν τον ρόλο λόγω προσωπικών σχέσεων οφείλει να αλλάξει η φυσική της ηγεσία άμεσα. Είναι στο χέρι του να δείξει οτι θεωρεί πολίτες άξιους προστασίας και τους εβραίους χανιώτες και όχι μόνο τους χριστιανούς. Ταυτόχρονα αποτελεί αυτονόητη υποχρέωση του Δήμου Χανίων και της Νομαρχίας να δείξουν την έμπρακτη συμπαράσταση τους με την αυτοπρόσωπη δημόσια παρουσία τους στον τόπο της επίθεσης και όχι με απλές ανακοινώσεις. Η Συναγωγή Ετς Χαίμ των Χανίων έχει υπάρξει μια πηγή ιστορικού πλούτου αλλά και έχει συμβάλει στην προσέλκυση ξένων τουριστών τόσο άμεσα με τις τελετές που κάνει, όσο και έμμεσα μέσω της ανάδειξης της πόλης – αδυνατώ να πιστέψω οτι οι χανιώτες δεν θα θελήσουν να προστατέψουν τους δικούς τους.

Η ανακοίνωση της Συναγωγής Ετς Χαίμ:

Περίπου στις 12.20-1.00 πμ το βράδυ της 5ης Ιανουαρίου μια σοβαρή επίθεση σημειώθηκε ενάντια στο κτίριο της Συναγωγής των Χανίων. Ένας ή περισσότεροι δράστες εισήλθαν στην Συναγωγή μέσω του νότιου κήπου πηδώντας πάνω από την σιδερένια πόρτα. Στην συνέχεια έφτιαξαν έναν αυτοσχέδιο εμπρηστικό μηχανισμό ανοίγοντας ένα μεγάλο οθωμανικού τύπου μαξιλάρι στο μικβέ (τελετουργική δεξαμενή νερού) και χρησιμοποιώντας τα περιεχόμενα του γέμισαν ένα δοχείο που κατάβρεξαν με ένα εύφλεκτο υγρό και το έθεσαν πυρ κάτω από την ξύλινη σκάλα του εζράτ νασίμ.

(Ο άνω όροφος του γυναικείου τμήματος (εζράτ νασίμ) χρησιμοποιείται ως γραφείο του διευθυντή αλλά και ως βιβλιοθήκη, αναγνωστήριο ενώ περιέχει πολύτιμα βιβλία σε διάφορες γλώσσες για την Οθωμανική, Βυζαντινή και Εβραϊκή τέχνη και αρχιτεκτονική αλλά και βιβλία αναφοράς για την ιστορία της Ευρώπης και της Εγγύς Ανατολής από τους προϊστορικούς χρόνους αλλά και ένα μεγάλο μέρος πάνω στην κρητική ιστορία.

Ένας υπολογιστής και ένα cd player με περισσότερα από 150 CD λειτουργικής αλλά και λαϊκής μουσικής διατηρούνταν στο γραφείο)

Μέσα σε λίγα, μάλλον, λεπτά οι δράστες είχαν διαφύγει και η πυρκαγιά δημιούργησε καπνό που εισήλθε μέσα στο κύριο χώρο της συναγωγής και μετά στον δρόμο μέσα από το άνοιγμα στην μπροστινή όψη της συναγωγής.

Ο Γιάννης Πιέτρα, ένας Αλβανός μετανάστης που ζει κοντά στην Συναγωγή, μύρισε τον καπνό και κοιτάζοντας τον δρόμο τον είδε να εξέρχεται από την εμπρόσθια όψη – τότε κάλεσε την Αστυνομία, την Πυροσβεστική και ξεκίνησε να βρει τον διευθυντή που έφτασε λίγο αργότερα μαζί με τον Μπεσνίκ Σεϊτάς που είναι ο επιστάτης της Συναγωγής. Περίπου την ίδια στιγμή ένας νεαρός μαροκινός, ο Νασρ ΑλΑσούντ, εντόπισε τον καπνό που κατευθύνονταν πλέον προς το λιμάνι και υπήρξε ένας πολύτιμος βοηθός του διευθυντή. Μέχρι τις 1.45 πμ η Πυροσβεστική είχε σβήσει την φωτιά και η Αστυνομία είχε ξεκινήσει το έργο της. Αλλά η υπόλοιπη ζημιά θα γίνονταν ορατή μόνο την επόμενη μέρα. H Ανια Ζουκμαντελ-Παπαδάκη, η βιβλιοθηκονόμος μας και ο σύζυγος της έφτασαν λίγο μετά την κατάσβεση της πυρκαγιάς. Αυτό που ήταν αρκετά εμφανές ήταν η απουσία «ντόπιων» παρά τον απίστευτο θόρυβο του συναγερμού της Συναγωγής αλλά και των σειρήνων από δυο πυροσβεστικά οχήματα που ηχούσαν στην γειτονιά. Ακόμα περισσότερο ανησυχητικό και εμφανής έλλειψη κοινωνική ευθύνης υπήρξε η απουσία ευαισθησίας στο γεγονός ότι αν η συναγωγή είχε καταναλωθεί από τις φλόγες τουλάχιστον η μισή Παλιά Πόλη των Χανίων μιας και οι στενοί δρόμοι θα έκαναν αδύνατη την πρόσβαση των πυροσβεστικών οχημάτων.

Μέχρι τις 7 το πρωί η Αστυνομία είχε λάβει την κατάθεση του Διευθυντή και ξεκίνησε η καταθλιπτική εμπειρία της καταγραφής των ζημιών. Μέλη της Αδελφότητας της Συναγωγής: η Πάολα Νικοτέρα, ο Κωνσταντίνος Φίσερ, ο Σαμ Κοέν και ο Ντέιβιντ Γουέμπερ βρέθηκαν στο σημείο για να εξετάσουν το τι είχε συμβεί στα βιβλία, στην ίδια την κατασκευή αλλά και να βοηθήσουν την Αστυνομία στην εύρεση στοιχείων, μέρος των οποίων ήταν μια πλάκα σαπουνιού που είχε εκτοξευθεί ενάντια στον εξωτερικό τοίχο. (Μέρος της κλασικής αντισημιτικής ρητορείας στην Ελλάδα είναι «Θα σε κάνω σαπούνι !»). Μιας και η ηλεκτρική παροχή είχε διακοπεί κατά την διάρκεια της πυρόσβεσης μάθαμε ότι μπορεί να χρειάζονταν μέχρι και μια βδομάδα για την επανασύνδεση με το δίκτυο. Αυτή η δυσοίωνη πρόβλεψη αντιμετωπίστηκε όταν ο κ.Γιώργος Αρχοντάκης, ένας μηχανικός, προσφέρθηκε να μας βοηθήσει. Καθώς αντιμετωπίζαμε το γεγονός έφτασε η φωτογράφος μας Αγγελική Ψαράκη για να βγάλει φωτογραφίες από τις ζημίες. Μαζί με τον κ. Αρχοντάκη  πέτυχαν να καταθέσουν τα απαραίτητα δικαιολογητικά στη ΔΕΗ και στις 5 το απόγευμα ξαναείχαμε ρεύμα το οποίο μας βοήθησε στην ανύψωση του ηθικού αν και μέχρι τότε η ζημιές ήταν ακόμα περισσότερο εμφανείς.

Τα βιβλία της Τορά ευτυχώς ήταν καλά προστατευμένα μέσα στο Εχάλ αλλά οι τοίχοι του εσωτερικού του ιερού και το ξύλινου ταβανιού είχαν λερωθεί από τον καπνό και γεμίσει από το βαρύ μείγμα αιθάλης και νερού. Μεγάλο μέρος της γυμνής πέτρας στο εσωτερικό έχει βαφεί άσχημα και από νωρίς το απόγευμα ξεκίνησαν οι προετοιμασίες για τον καθαρισμό και κανονίστηκαν οι σκαλωσιές. Αργότερα ο μαραγκός μας κ.Μάνθος Κακαβελάκης πήρε τα μέτρα για την καινούργια σκάλα μιας και η προηγούμενη είχε παντελώς καταναλωθεί από τις φλόγες και συζητήθηκε η δημιουργία ενός σοβαρού πέτρινου τοίχου που να προστατεύει την καινούργια είσοδο της βιβλιοθήκης. Αυτή η κατασκευή θα φτιαχτεί έτσι ώστε να προστατεύει και την είσοδο στο μικβέ. Όλα τα χαλιά της συναγωγής (περίπου 30 και τα περισσότερα αντίκες οθωμανικής κατασκευής) είχαν καλυφθεί από το μείγμα αιθάλης και νερού και ποδοπατηθεί από τους πυροσβέστες και αστυνομικούς. Αυτά έχουν ήδη μαζευτεί για να σταλούν προς αποκατάσταση.

Στις 6 Ιανουαρίου, μια μέρα μετά την πυρκαγιά μαζευτήκαμε μαζί για τις πρωινές προσευχές στις 9 όπως το συνηθίζουμε. Η ατμόσφαιρα ήταν κατανοητά μελαγχολική αλλά ο Διευθυντής μας – ο κ. Σταυρουλάκης – προσπάθησε να εκτρέψει μέρος της κατανοητής οργής ανακεφαλαιώνοντας το τι είχε συμβεί στις τελευταίες 24 ώρες. Πρέπει να είμαστε οργισμένοι για το τι συνέβη στην Συναγωγή μας. Αν δεν ήμασταν τότε θα ήταν δείγμα ότι ήμαστε αναίσθητοι ή ηθικά μουδιασμένοι. Αλλά ενάντια σε τι ο θυμός μας κατευθύνεται; Το οικιστικό περιβάλλον μέσα στο οποίο η Ετς Χαΐμ βρίσκεται πρέπει να μελετηθεί προσεκτικά και η όποια αδιαφορία από την μεριά των πολιτών προς το υλικό περιβάλλον της πόλης και η συλλογικής ψυχή της είναι απαραίτητη για να υποβοηθηθεί, μέχρι ενός βαθμού, η βεβήλωση μνημείων, σπιτιών και χώρων κοινωνικής συνεύρεσης. Αυτό για το οποίο πρέπει να οργιστούμε είναι η άγνοια που προκαλεί ρατσισμό, διακρίσεις ή λάθος θεωρήσεις της ζωής. Έχουμε προσπαθήσει να κάνουμε την Ετς Χαΐμ μια μικρή παρουσία στο μέσο αυτού που μερικές φορές φτάνει να είναι μια επιθετική αδιαφορία. Αυτό το κάνουμε σε τέτοιο βαθμό που οι πόρτες μας να είναι ανοικτές από νωρίς το πρωί μέχρι αργά το βράδυ ώστε η Συναγωγή να εκπληρώνει τον ρόλο ως χώρος προσευχής, συγκέντρωσης και συμφιλίωσης. Με πολλούς τρόπους έχουμε πετύχει αυτόν τον σκοπό – ίσως η σιωπηλή μας παρουσία δεν γίνεται ανεκτή από ορισμένους και ίσως είναι πηγή ενόχλησης σε άλλους. Έχω συχνά τονίσει ότι είμαστε η μοναδική σημαντική συναγωγή στην Ελλάδα, ίσως σε ολόκληρη την Ευρώπη, που δεν διαθέτει κάποια έντονη προστασία. Οι τσάντες δεν ελέγχονται, οι ταυτότητες και τα διαβατήρια δεν επιδεικνύονται και κανείς δεν είναι υποχρεωμένος να δηλώσει το ποιος είναι. Αυτός ο χαρακτήρας της Συναγωγής οφείλει να μην αλλάξει και οι πόρτες να παραμείνουν ανοικτές ή αλλιώς θα παραδοθούμε στην άγνοια που ευθύνεται για αυτή την βεβήλωση. Η γνώση μας για το τι είναι ικανή η άγνοια να πετύχει σίγουρα θα παίξει ρόλο στο πώς ορισμένες επισκευές θα λάβουν χώρα αλλά την ίδια στιγμή πρέπει να είμαστε προσεκτικοί και να μην αφήσουμε την άγνοια να επηρεάσει ή να καθορίσει την φύση της παρουσίας μας.

Θα έχουμε ένα βαρύ βάρος να χρηματοδοτήσουμε τις απαραίτητες επισκευές και ελπίζουμε οτι είτε σαν παλιοί φίλοι, είτε σαν καινούργιοι θα μας βοηθήσετε. Κάθε δωρεά θα εκτιμηθεί και θα είναι ευπρόσδεκτη.

Νικόλας Χαννάν – Σταυρουλάκης / Διευθυντής της Συναγωγής Ετς Χαιμ, Χανιά
Πάραδος Κονδυλάκη
ΤΘ 251
73100 Χανιά, Κρήτη

e-mail: info@etz-hayyim-hania.org

Web site: www.etz-hayyim-hania.org

ΕΝΗΜΕΡΩΣΗ 7/1/2010 22.00 Φωτογραφίες από την πυρκαγιά συναγωγή στο ιστολόγιο της Ετς Χαΐμ.

English

Exterior of the Synagogue/source:Etz Hayim

When I first began writing this blog I had written that with the passing of the years Greece was becoming  more «westernized» and as a result of this process its traditionally non-violent post-WW2 antisemitism would acquire violent characteristics. And while violent antisemitic fascists exist everywhere, Greece does not possess the antibodies in the society to act as a counterbalance.

The continuous attacks in the Ioannina Jewish cemetery and the orgy of antisemitic violence under the pretext of the Middle East crisis with attacks on synagogues, cemeteries and monuments proved that antisemitism in Greece has not only increased but it threatens the physical integrity of the millennial Jewish community of Greece, (I remind that the oldest synagogue outside Israel is in the greek island of Delos). The impunity granted by the Greek State and greek christian society to antisemites of neonazi nature like K.Plevris, whose acquittal took place amidst a deafening indifference, help to increase a state of intimidation and anxiety against the Jewish presence in Greece. The antisemitism of the Left only worsens the situation instead of acting a barrier against the spread of racism.

During the night of the 5th of January unknown perpetrators climbed the fence of the Etz Hayim Synagogue in Chania (in Crete) and with the aid of inflammable material created a fire using the wooden stairs and fabric from the synagogue. Their aim was not only to burn the synagogue but also it’s precious archives with books, cd’s with music and communal records. The antisemitic nature of the attack became even more apparent by the antiquated intimidating use of a soap thrown against the outer wall – a reference to the Shoah.

The staircase was completely destroyed and the interior of the synagogue suffered significant damage – fortunately the sacred Torah scrolls were saved but we cannot say the same for the interior decoration of the synagogue.

Plan of the Synagogue/source:Etz Hayim

The fire, that should have it spread would have destroyed the entire Old City of Chania, was noticed by two immigrants from Albania and Morocco while the neighbors of the Synagogue were absent, (it reminds me of the Ioannina cemetery vandals which may break marble tombstones but nobody hears anything), despite the alarm system of the Synagogue and the sirens of the Fire Department.

I remind that in Chania the leftist Syriza Prefect Katsanevakis had distinguished himself for his antisemitic hysteria with his fantasies over «the invasion of the Jewish capital» and together with the local Metropolite of the Greek Church Irineos had threatened with «spontaneous popular initiatives» should the Synagogue not have closed. In this particular case the suspicions fall upon far-Right organizations linked to the neonazi Chrissi Avghi and are responsible for the recent violent racist attacks against «undesirables» with broken bones and teeth. The Greek Police Department has not distinguished itself for its zeal to control these elements giving grounds for allegations for illicit contacts with Chrissi Avghi. Unfortunately neither the role of a leftist group can be excluded; the case of Syriza and it’s extremist antisemitic Prefect are the worst kind of inheritance for the city.

I consider that this attack constitutes a personal challenge to the Minister of Citizen Protection Michalis Chrisochoidis, (personal website – Ministry website); this is his first major incident of antisemitic violence in Greece and at his discretion to prove that he does not follow practices of the past. We are a small country and Chania even a smaller city – I consider it impossible that the Greek State cannot give factual warnings to the far-Right groups and if the Police Department of Chania cannot take this role due to personal relationships, it’s leadership should change immediately.  It lies withing his hand to prove that the jewish citizens of Chania are also worth protecting, not only the christian ones. Contemporaneously it is taken for granted that the Municipality of Chania and the Prefecture should show their support by their personal and public appearance in the place of the attack and not with simple announcements. The Etz Hayim Synagogue has been a source of historic wealth but has also helped into attracting foreign tourists both directly through it’s ceremonies and indirectly by enriching the appeal of the city – I cannot believe that the people of Chania shall not wish to protect their own people.

This is the statement by the Etz Hayim Synagogue:

At approximately 12:20-1:00 AM on the night of the 5^th January, a serious attack was made on the fabric of the Synagogue. One or two or even more individuals made their way into the south garden of the synagogue by climbing over the iron gate. Subsequent to this they set about making an improvised incendiary device by tearing open a large Ottoman cushion in the mikveh and then with the contents stuffed a canister that was filled with some flammable liquid which was then set afire under the wooden stair of the ezrat nashim.  (The upper floor of the women’s section (ezrat nashim) serves as the office of the director as well as a library and reading room and contains valuable books in various languages on Ottoman, Byzantine and Jewish art and architecture as well as resource books on European and Near Eastern History from pre-historic times as well as a large section on Cretan history.

A computer and CD player with over 150 CDs of Sephardic liturgical and secular music were also kept in the office.)

Within probably minutes the assailants had taken off and the fire produced smoke that poured into the synagogue proper and then out into the street through the oculus in the facade of the synagogue.

Yannis Pietra, an Albanian emigrant living not far from the Synagogue, smelled the smoke and looking into the street saw it belching out of the facade and called the police, fire-station and then set off to find the director who arrived not long after along with Besnik Seitas the handyman of the Synagogue. At roughly the same time a young Moroccan, Nasr Alassoud, also traced the smoke that was coming down the street to the harbor. He proved to be a much needed hand by the director. By 1:45 AM the fire brigade had extinguished the fire and the police had begun their work. But the residual damage was only going to be apparent the next day. Anja Zuckmantel-Papadakis, our librarian and her husband arrived not long after the fire was extinguished. What was quite notable was the lack of ‘locals’ despite the quite incredible noise of the synagogue alarm system and sirens from the two fire engines screeching through the neighborhood. What was even more disturbing and an obvious sign of a lack of civic responsibility was the apparent lack of sensitivity to the fact that had the synagogue been engulfed in flames at least half of the old city of Hania would have gone up in flames as the narrow streets and inaccessible quarters would have prevented access by the fire brigades.

By 7:00 AM a deposition was made by the director with the police and the somewhat depressing experience of assessing the damage done was carried out. Members of the Synagogue fraternity: Paola Nikotera, Konstantine Fischer, Sam Cohen and David Webber were on hand to examine what had taken place – to books, structure as well as to assist the police in establishing evidence part of which was a bar of soap that had been thrown against the outer wall. (A common anti-semitic quip in Greek runs…’I’ll make you into a bar of soap!’) As the mains of the Synagogue had been disconnected in the course of extinguishing the fire, we were informed that it would perhaps take up to a week to have them reconnected. The prospect was met when Mr Giorgos Archontakis, an engineer, offered to help us with this. As we were dealing with this, Angeliki Psaraki our photographer arrived to take pictures of the damage and later with Mr Archontakis. These two were successful in submitting the necessary papers to the Electric Company and by 5:00 PM we had electricity again which considerably raised morale though the damage by now was even more apparent.

The Siphrei Torah were fortunately well protected in their Ehal but the walls of the interior of the sanctuary as the wooden ceiling have been streaked and covered by water laden soot as well. Much of the naked stone on the interior has been badly stained and by early evening we set in motion plans for the cleaning of the walls and even ordered the scaffolding. By late evening our carpenter, Mr Manthos Kakavelakis had taken measurement for the new stair as the old one was completely gutted in the fire and we had discussed the creation of a solid stone wall to protect the new library entrance. This structure will be articulated so as to include the entrance to the mikveh. All of the carpets of the synagogue (some 30 odd and most of them antique Turkish) had been covered with soot and messed about by the fire-fighters and police. These have been packed up in readiness for cleaning.

On the 6^th January, a day after the fire we assembled together to recite Shaharith prayers at 9:00 as is our custom. The atmosphere was understandably sombre but the director – Mr Stavroulakis – tried to divert some of the understandable anger by looking over what had happened over the past 24 hours or so. We must be angry over what has happened to our synagogue. If we were not it would be an indication that we were either indifferent or morally numb. But exactly against what is our anger directed? The urban context in which Etz Hayyim figures at this moment must be considered carefully and any indifference on the part of the citizens to the material fabric of this city and its collective ‘psyche’ is tantamount to abetting to a degree the desecration of monuments, of homes and sites of common meeting. What we must be angry about is the ignorance that determines racism, discrimination or badly examined lives. We have tried at Etz Hayyim to be a small presence in the midst of what is at times almost aggressive ignorance. We have done this to such a degree that our doors are open from early in the morning until late in the day so that the Synagogue assumes its role as a place of prayer, recollection and reconciliation. In many ways we have been successful through this quiet presence – perhaps our ‘silent presence’ wears not too well on some and is even a source of annoyance to others. Often I have pointed out that we are perhaps the only synagogue of significance in Greece, possibly Europe, where there is little if any overt sign of protective security. Hand-bags are not checked, ID cards and passports are not examined, and one is not obliged to sign in. This character of the Synagogue must not change and the doors must remain open – or we have given in to the ignorance that has perpetrated this desecration. Our awareness of what ignorance can do to us will certainly determine how certain repairs are to be made – but at the same time we must be cautious about allowing ignorance to affect or determine the nature of our presence.

We will have a heavy burden of funding the necessary renovations and we hope that you as either old friends or new ones will assist us. Any donations will be deeply appreciated and, of course, welcome.

Nicholas Hannan-Stavroulakis / Director Etz Hayyim Synagogue/ Hania

Parados Kondylakis

P O Box 251,

Hania 73100, Crete

e-mail: info@etz-hayyim-hania.org

Web site: www.etz-hayyim-hania.org

UPDATE 7/1/2010 22.00 Photos from the fire in the Etz Hayim Synagogue’s blog.

Ο Αλμπέρτο Ναρ, το ξύλο και το πρωτάθλημα / Alberto Nar, the beating and the championship

Α small dedication to Alberto Nar, prominent literary member of the Salonica Community and a small story on some «ommited» parts of the story of his first journalistic report during a Maccabi Salonica Sports Club trip to Athens. Since to know Alberto Nar one is probably greek I reckon I’m keeping this in greek only; should you wish to read it anyway try Google Translate.

Ο Αλμπέρτο Ναρ

Ο Αλμπέρτο Ναρ ανήκει στην γενιά του ’46, την πρώτη μεταπολεμική γενιά που γεννήθηκε μέσα στις εξαιρετικά αντίξοες συνθήκες στην Θεσσαλονίκη από γονείς επιζώντες του Ολοκαυτώματος ή φυγάδες στην Αντίσταση. Φοιτεί στην Φιλοσοφική, την ίδια εποχή που το Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης επεκτείνεται ξεχερσώνοντας  εβραϊκούς τάφους. Συνεχίζει την οικογενειακή επιχείρηση επίπλων στην οδό Φιλίππου μέχρι ενός διαστήματος, οφείλουμε να ομολογήσουμε οτι δεν διακρινόταν από ιδιαίτερο επιχειρηματικό πνεύμα,  μέχρι που προσλαμβάνεται από την Ισραηλιτική Κοινότητα και δύναται να ασχοληθεί τόσο με την μελέτη, όσο και την συγγραφή. Εαν η Ρένα Μόλχο μπορεί να χαρακτηρισθεί η κατεξοχήν ιστορικός αυτής της γενιάς, ο Αλμπέρτο Ναρ μπορεί να χαρακτηρισθεί ο λαογράφος της αποτυπώνοντας τις βιωματικές του ιστορίες από την Θεσσαλονίκη του ΄60, πριν τον οδοστρωτήρα της αντιπαροχής, αλλά και τις τελευταίες αναμνήσεις μιας Θεσσαλονίκης που διατηρούσε τον εβραϊκό της χαρακτήρα κατά την διάρκεια του Μεσοπολέμου. Πέθανε, υπερβολικά νέος, το 2005. Για μια σύντομη βιογραφία του και τα βιβλία του μπορείτε να ρίξετε μια ματιά εδώ.

Διαβάζοντας την συλλογή των χρονογραφημάτων του στις εφημερίδες Μακεδονία και Θεσσαλονίκη συγκεντρωμένες στο «επιπόλαιος επί πόλεως» θέλησα να ξεχωρίσω ένα άρθρο που αφορά την άλλη μεγάλη του αγάπη πέρα της μουσικής, τον αθλητισμό. Με αφορμή λοιπόν το άρθρο του στη Μακεδονία στις 17/11/2002 ας μου επιτραπεί να σας συμπληρώσω ορισμένα κενά που άφησε ο συγγραφέας, ως φόρο τιμής για το έργο του.

Ο Ουζιέλ με στολή από το Αουσβιτς μεταπολεμικά στην Θεσσαλονίκη

Το 1968, λοιπόν, ο Αλμπέρτο Ναρ είναι έφορος στην Μακαμπή Θεσσαλονίκης, την παλαιότερη μαζί με τον Ηρακλή σύγχρονη ομάδα της πόλης  και την συνοδεύει στο πανελλήνιο πρωτάθλημα πυγμαχίας στην Αθήνα. Τότε η Μακαμπή είχε μια από τις καλύτερες ομάδες στην Ελλάδα, χάρη στον προπονητή της  και παλιό πρωταθλητή Ελλάδος Ντίνο Ουζιέλ, με βλέψεις για παρουσία σε τελικούς. Ο Αλμπέρτο Ναρ, λόγω της έκτακτης απουσίας του προπονητή, επιφορτίζεται την τελευταία στιγμή την συνοδεία της αποστολής που τότε γίνονταν με κοινή αποστολή των ομάδων της πόλης,  Μακαμπή, ΠΑΟΚ, Ηρακλή και Απόλλωνα Καλαμαριάς, με ένα πούλμαν.

Ο Ναρ δεν ήξερε παρά τα βασικά τότε για την πυγμαχία αλλά φροντίζει να σημειώσει στο άρθρο οτι ήξερε ότι πετώντας την πετσέτα δηλώνεις εγκατάλειψη του αγώνα. Αυτό το γεγονός το είχε μάθει γιατί ένας άλλος σαλονικιός, ο Αλ. Αζ. , τότε υπηρετούσε την θητεία του και είχε βρει ευκαιρία να ζητήσει άδεια για να αγωνιστεί στους αγώνες. Ο Αλ.Αζ. ήταν ένας μπαγαπόντης ζεν πρεμιέ με τα δεδομένα της εποχής και δεν είχε ιδέα περί του μποξ αλλά η προοπτική μιας άδειας με τα φιλαράκια του ήταν πλεον ευπρόσδεκτη και σύντομα κατάφερε να πείσει τον διοικητή με την υπόσχεση την δόξα της μονάδας. Ήξερε οτι θα έπρεπε να αγωνιστεί αλλά προφανώς αγνοούσε την σκληρή πραγματικότητα. Στον αγώνα που ακολούθησε έφαγε «το ξύλο της αρκούδας», όπως δήλωσε, από τον αντίπαλο του πριν μπορέσει ο Ναρ να πετάξει την πετσέτα χωρίς να ρεζιλευτούν. Ευτυχώς την τιμή της Μακαμπή μπόρεσε να διασώσει ο Σό. Πα. που στέφθηκε πρωταθλητής Ελλάδος στην κατηγορία του και μην δίνοντας αφορμές στον διοικητή του Αλ.Αζ. που πείσθηκε περί ατυχίας αφού η Μακαμπή κατα τ’άλλα διακρίθηκε.

Οταν γύρισε ο Α.Ναρ στην Θεσσαλονίκη διηγήθηκε την ιστορία στον φίλο του Τάκη Δρανίτσα που τον σύστησε στον Σταύρο Μπαλτίδη που εξέδιδε τότε τα Μακεδονικά Σπορ, πρόγονο των Σπορ του Βορρά. Ο Σ.Μπ. του ζήτησε τότε να γράψει ένα κείμενο και ο νεαρός Αλμπέρτος Ναρ παρέδωσε αυθημερόν το κείμενο με τις επιτυχίες των σαλονικιών ομάδων και του πρωταθλητή Σό.Πα.,  μείον προφανώς την ιστορία του Αλ.Αζ. η οποία έμεινε θρυλική τόσο μεταξύ των «κατορθωμάτων» του Α.Α. όσο και για το ξύλο που έφαγε.

Και κάπως έτσι ξεκίνησε η λογοτεχνική καριέρα του Αλμπέρτου Ναρ.